Washington Naval Conference
WASHINGTON NAVAL CONFERENCE, officieel de International Conference on Naval Limitation, werd bijeengeroepen door Minister van Buitenlandse Zaken Charles Evans Hughes om een einde te maken aan een ontluikende scheepswedloop en de machtsverhoudingen in de Stille Oceaan te stabiliseren. De conferentie vond plaats van 12 november 1921 tot 6 februari 1922. Andere Amerikaanse afgevaardigden waren de senatoren Henry Cabot Lodge en Oscar W. Underwood en de voormalige minister van Buitenlandse Zaken Elihu Root. Tijdens de openingszitting verbaasde Hughes zijn publiek door op te roepen tot een tienjarige bevriezing van de bouw van kapitaalschepen (waaronder slagschepen) en het slopen van 1,8 miljoen ton schepen, waarbij hij in zijn toespraak concrete schepen bij naam noemde. Vervolgens werden negen verdragen opgesteld en door de deelnemers ondertekend. Het Viermogendhedenverdrag van 13 december 1921, waarbij de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en Japan (de Grote Vier) betrokken waren, verplichtte de ondertekenaars ertoe elkaars rechten op eilandbezittingen in de Stille Oceaan te respecteren en kwam in wezen in de plaats van de Engels-Japanse alliantie van 1902. Een ander verdrag van de Grote Vier verplichtte elk land ertoe de andere te raadplegen in geval van een “agressieve actie” van een andere mogendheid. Het vijfmogendhedenverdrag inzake de marine van 6 februari 1922 kondigde een tienjarig verbod af op de bouw van kapitaalschepen en bepaalde de verhouding van de tonnage van kapitaalschepen tussen de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Japan, Frankrijk en Italië op 5:5:3: 1,67:1,67. Er werd geen melding gemaakt van kruisers, torpedobootjagers en onderzeeboten, omdat de conferentie geen overeenstemming over dergelijke onderdelen kon bereiken. Het Negenmogendhedenverdrag, dat ook op 6 februari werd ondertekend, verplichtte alle deelnemers aan de conferentie (de Grote Vier, Italië, Portugal, China, België en Nederland) tot bekrachtiging van het beginsel van de Open Deur (“gelijke kansen voor de handel en industrie van alle naties op het gehele grondgebied van China”); zij kwamen ook overeen “de soevereiniteit, de onafhankelijkheid en de territoriale en bestuurlijke integriteit van China” te eerbiedigen, een clausule die de Overeenkomst van Lansing-Ishii van 1917 introk. Een vijfde verdrag verbood gifgassen en verplichtte tot bescherming van burgers en niet-strijders tijdens onderzeebootbombardementen. De vier resterende verdragen hadden betrekking op een grotere Chinese soevereiniteit, waaronder de terugtrekking van Japan uit Shantung, en behelsden de Japanse erkenning van de Amerikaanse kabelrechten op Yap.
De resultaten van de conferentie waren, hoewel minder dan sommige hedendaagse leiders beweerden, aanzienlijk. De bewapeningswedloop van de kapitale schepen na de Eerste Wereldoorlog werd tot staan gebracht door de eerste overeenkomst tussen de grote mogendheden over de ontwapening van de vloot. Door de grootscheepse sloop van marinetonnage door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Japan en de afspraken tussen de Grote Vier over de Pacific werd de algemene veiligheid in het gebied sterk verbeterd.
BIBLIOGRAPHY
Buckley, Thomas H. The United States and the Washington Conference, 1921-1922. Knoxville: University of Tennessee Press, 1970.
Goldstein, Erik, and John H. Maurer, eds. The Washington Conference, 1921-22: Naval Rivalry, East Asian Stability and the Road to Pearl Harbor. Portland, Ore: Frank Cass, 1994.
Murfett, Malcolm H. “Look Back in Anger: De Westerse Mogendheden en de Conferentie van Washington van 1921-22.” In Arms Limitation and Disarmament: Beperkingen op oorlog, 1899-1939. Onder redactie van Brian J. C. McKercher. Westport, Conn.: Praeger, 1992.
Justus D.Doenecke
John R.Probert