Wat ik over de dood heb geleerd na het verlies van mijn grootmoeder

De dood was altijd iets waar ik over had gehoord, maar nooit had meegemaakt. Ik had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om ermee om te gaan, totdat ik de dood van mijn grootmoeder meemaakte. Ik was opgegroeid met zowel de moeder van mijn moeder als die van mijn vader, maar geen van mijn grootvaders. Een van mijn grootvaders woonde in een andere staat en overleed toen ik nog een tiener was. Ik heb zelfs zijn begrafenis bijgewoond, maar zijn dood heeft me niet zo geraakt als die van mijn grootmoeder.

Ontkenning

Het was alsof een deel van mijn leven me was ontnomen. Het was een willekeurige zaterdagochtend, terwijl ik in bed lag. Ik kreeg een telefoontje van mijn moeder die me vroeg wat ik aan het doen was en hoe mijn weekend was verlopen. Het was een heel normaal gesprek dat we bijna elke dag hadden, tot ze me het nieuws vertelde. Ze vertelde me dat ze me iets moest vertellen, en ik vroeg haar wat dat was.

Toen ze begon te vertellen, dacht ik dat het een of andere zieke grap was die ze met me wilde uithalen. Helaas, het was geen grap. Ze vertelde me dat mijn grootmoeder de dag ervoor was overleden aan een hartaanval. Toen ze in detail begon te treden over haar dood, waarvan ik denk dat ze dacht dat ik het zou willen weten (dat deed ik niet, het achtervolgt me nog steeds), huilde ik zoals ik nog nooit eerder had gehuild.

De tranen sprongen non-stop uit mijn ogen, en ik dacht dat mijn hart uit mijn borst zou barsten. Ik dempte de telefoon en mijn moeder bleef praten, in een poging de stilte te vullen die ik haar een minuut lang had gelaten. Ik besloot dat het tijd was om op te hangen, zodat ik mijn tranen kon laten stromen, dus ik zei haar dat ik het niet meer aankon om erover te praten en dat ik moest gaan.

Ik hing op en maakte mijn huilbui af, met gedachten aan alleen mijn grootmoeder die ik nooit had willen verliezen. Mijn moeder belde me terug en vroeg me of ik in orde was en of ik iets nodig had. Natuurlijk kon ze helemaal in Maryland niets doen, dus zei ik haar dat ik in orde was. Om de een of andere reden dacht ik dat het wel goed zou komen.

Ik ging zelfs naar de bibliotheek, maar dat leidde tot nog meer huilen, en openbare tranen zijn nog gênanter dan huilen onder vier ogen. Ik ging naar de cafetaria, wat tot nog meer tranen leidde, dus besloot ik mijn gevoelens te verwerken in gedichten die ik bewaarde in het notitiegedeelte van mijn telefoon. Dat was niet de oplossing, maar het hielp wel om uit te schrijven hoe ik me voelde, en daar heb ik nu een gewoonte van gemaakt.

Woede

Als we even teruggaan naar de zomer vóór dat huidige semester, was mijn grootmoeder opgenomen in het ziekenhuis. Ze had al een tijdje medische problemen, die het gevolg waren van haar ongezonde eetgewoonten, die mijn vader voor haar probeerde te beheersen. Het was echt moeilijk om haar in die toestand te zien. Het was schokkend, en ergerlijk, omdat ik me nooit had kunnen voorstellen dat dit met haar zou gebeuren.

Ze was zo aardig, liefdevol en zachtaardig, ook al droeg ze zwarte lippenstift en had ze lange rode nagels. Het maakte me gek om te zien dat het slechter met haar ging, voordat ze in staat was om beter te worden. Haar situatie was elke keer anders als ik op bezoek kwam, en dat was vaak omdat ik die zomer niet werkte. Toen ik weer naar school ging, was ze weer thuis en ik dacht dat ze beter werd.

Het meest verontrustende was de realisatie dat ik haar helemaal niet had gebeld toen ik nog tijd had. Ik heb niet eens geprofiteerd van de tijd die ik nog met haar had, al was het maar door telefoontjes of foto’s die ik naar haar had kunnen sturen. Ik heb niets gedaan. Geen sms’jes of telefoontjes, niets, en het brak mijn hart omdat ik niet eens de kans kreeg om afscheid te nemen.

Bargaining + Depressie

Ik dacht, misschien als ik haar gewoon kon bellen en mijn laatste afscheid kon nemen, zou het een beetje makkelijker zijn om haar dood te accepteren. Ik wist dat dat niet waar was, want zelfs op haar begrafenis kon ik haar kist niet naderen. Ik wist dat ik nooit met haar dood zou kunnen leven, omdat ze zoveel voor me betekende. Een deel van mij vertrok echt op het moment dat ik hoorde dat ze er niet meer was.

Het zou nooit meer hetzelfde zijn na die dag. Ik dacht dat ik niet zou huilen zoals ik had gehuild op de dag dat ik het nieuws hoorde, maar ik had het mis. Ik heb zoveel tranen gehuild op de dag van haar begrafenis, dat het onmogelijk leek.

Acceptatie

Zittend aan de hoofdtafel van de wake, zag ik hoe mijn familie voor me zat. Ik glimlachte, want voor één keer waren we allemaal samen. Hoewel het onder de slechtst mogelijke omstandigheden was, kon ik eindelijk mijn nieuwe nichtje/peetdochter zien. Minder dan een maand geleden was er een nieuw leven op de wereld gekomen, en eindelijk zaten we daar samen.

We hadden dat jaar zelfs Thanksgiving bij mijn grootmoeder thuis, iets wat we nooit deden. Ik besloot dat er geen reden was om verdrietig te blijven omdat ze niet meer leed. Ik wist dat ze pijn had al die dagen die ze in het ziekenhuis doorbracht, maar toch hoopte ik egoïstisch dat ze voor mij zou blijven. Ik accepteerde haar dood, omdat ik wist dat zij het goed vond. Ze lacht op me neer en ze is trots.

Dus wat heb ik geleerd van mijn grootmoeders dood? Acceptatie. Ik heb geleerd de dingen te accepteren die ik niet kan beheersen, want dat zijn ze nu eenmaal: ONCONTROLEERBAAR. Ik keek verder dan mijn egoïsme en accepteerde de dood van een van de belangrijkste mensen in mijn leven. Ik weet dat ik nooit meer dezelfde zal zijn, maar ik heb geleerd van deze levensveranderende ervaring.

Nu ik de dood aan den lijve heb ondervonden, weet ik wat echte kracht is. Echte kracht is je vader voor de laatste keer afscheid zien nemen van zijn moeder. Echte kracht is terugkeren naar je reguliere studieprogramma, na zo’n traumatische periode in je leven. Ik heb het gedaan, dus ik weet dat ik alles kan doen. Ik zal alles doen wat ik van plan ben te doen, omdat mijn oma dat zou willen. Dus daar is die les.