Wat is een blobvis?
Sommigen vinden deze slijmerige roze vis bizar en monsterlijk; anderen zullen je vertellen dat hij schattig en aanbiddelijk is. Maak kennis met de blobvis.
Het schepsel is al verkozen tot het lelijkste dier op aarde in een campagne om aandacht te vragen voor bedreigde en esthetisch uitgedaagde wezens.
Dit vreemde maar intrigerende dier staat wetenschappelijk bekend als Psychrolutes marcidus.
De blobvis werd in 2003 ontdekt door marien ecoloog Kerryn Parkinson tijdens een oceaanexpeditie voor de kust van Nieuw-Zeeland.
De eigenaardige soort, ook wel gladkopblobvis genoemd, is een diepzeedier dat leeft voor de zuidoostkust van het Australische vasteland en in de wateren van Tasmanië en Nieuw-Zeeland.
De gelatineachtige, vreemd uitziende vis zwemt in onderwatergebieden waar de druk 60 tot 120 maal hoger is dan op zeeniveau, d.w.z., diepten variërend van 600 tot 1.200 meter.
De anatomie van de blobvis
Deze dieren hebben een andere anatomie dan andere vissen.
Zo hebben ze bijvoorbeeld geen zwemblaas, waarmee ze hun drijfvermogen kunnen regelen. Als blobvissen deze met gas gevulde zakjes zouden hebben, zouden ze imploderen.
Deze zeedieren hebben geen volledig skelet of spieren, en de maag zit in hun lichaam.
Hun lichaam bestaat uit een klodderige substantie met een iets lagere dichtheid dan water, waardoor ze boven de zeebodem kunnen zweven.
In tegenstelling tot veel andere vissoorten hebben blobvissen geen schubben – in plaats daarvan hebben ze een losse, slappe huid.
Met grote zwarte ogen, een grote mond en een bolle neus heeft de blobvis een bolvormige kop die 40 procent van zijn lichaamsmassa uitmaakt.
Deze diepzeezwemmers hebben één gesloten bloedsomloop.
Ze kunnen meer dan twee meter lang worden, hoewel ze gemiddeld één meter lang zijn.
Hun voortplantingssnelheid is traag, net als hun groei en veroudering. Ze kunnen wel 130 jaar oud worden.
De vrouwtjes leggen tot 100.000 eieren in één nest in rotsachtige gebieden, bovenop diepe oceaanplatforms met warmere watertemperaturen.
Ze blijven boven de eieren zweven tot ze uitkomen.
Het dieet van een blobvis bestaat uit schaaldieren – waaronder krabben en kreeften – maar ook uit zee-egels en weekdieren. Ze zitten op de bodem van de oceaan en wachten tot de prooi in hun mond komt.
Blobvis en de mens
De blobvis is een bedreigde diersoort.
Volgens mariene onderzoekers zijn er nog maar 420 exemplaren over in de wereldzeeën.
Met zijn extreem zure vlees en gelatineachtige lichaam is de blobvis niet eetbaar. Paradoxaal genoeg zijn vissers de belangrijkste roofdieren van de blobvis.
De soort staat op uitsterven door overbevissing.
Ze raken vaak per ongeluk verstrikt als bijvangst in sleepnetten en sterven zodra ze aan lucht worden blootgesteld.
Hoewel ze zelden te zien zijn, heeft een Japans openbaar aquarium een blobvis tentoongesteld.
Het bizar uitziende roze schepsel bijt niet omdat het geen tanden heeft, dus vormt het geen bedreiging voor mensen.
De blobvis is de officiële mascotte van The Ugly Animal Preservation Society, een informele vereniging van stand-up komieken die zich ten doel stelt enkele van de meer esthetisch uitgedaagde diersoorten in de natuur te beschermen.
Strange Looks and The Evolution of the Species
Hoewel ze er gelatineachtig en bolvormig uitzien, lijken blobvissen op gewone vissen in hun natuurlijke habitat, d.w.z.,
Alleen als ze naar de oppervlakte worden gebracht, decompressieschade oplopen en hun lichaam in elkaar zakt, lijken ze op een zwaarlijvig mens of een slijmbal.
Mariene biologen denken dat het geleiachtige, diepzeedier is geëvolueerd uit vissen die luchtzakken hadden, maar met anderen moesten concurreren om voedsel.
Zonder deze luchtzakken en uitgerust met een gelatinemassa, kan het exemplaar voedingsstoffen vinden op grote diepte, waar er minder concurrentie is.