What’s The Point Of Anything?
At the risk of sounding completely emo and navel-gazing-y and dramatic, I have one question. What is the fucking point of anything? Eat these green things, exercise in this way, think exactly like this, don’t think like this, do these behaviors, say these things, be these things, choose happy, feel your feelings, do this, be this, say this, eat this, sweat this.
Is anyone else exhausted?
The echo chamber of well-meaning advice sometimes hits a fever pitch. We say there are no rules to live life by, except these ten steps to follow if you want to be happy. There is no way to define love, except these twenty ways to define love. I’ve contributed to this. I’ve ate it up. Ik heb een routekaart willen hebben voor een leven dat vooral doordrongen is van de verpletterende realiteit dat alles om ons heen tijdelijk en onzeker is. Ik heb me vastgeklampt aan elke zekerheid die ik kon vinden of absorberen, in de hoop dat die het gebrek aan bestendigheid en controle zou compenseren dat ik eigenlijk heb.
We worden allemaal op onze eigen manier controle-freaks. We beginnen met trainingsroutines en maaltijdschema’s, we kicken op alcohol of sociale media en we doen dingen waarvan we denken dat ze ons betere, fittere en gelukkigere mensen maken. Misschien helpt het een beetje, maar meestal voelt het alsof we in een hamsterwiel rondrennen en proberen dat ene koekje te pakken te krijgen dat ons gelukkig maakt.
Maar, wat is het nut van dit alles? Als we gelukkig worden, vernietigen we onszelf, zetten we ons leven in brand, beperken we de hoeveelheid geluk die we in ons leven kunnen hebben, hoe hard we er ook aan gewerkt hebben. We nestelen ons in tevredenheid om vervolgens in te storten binnen de grenzen van onze verveling. We maken plannen en annuleren plannen en we willen mensen om ons heen, maar dan willen we geen mensen om ons heen. We willen liefde, maar we hebben ook niet het gevoel dat we liefde verdienen.
We denken dat we weten wat we willen, terwijl we dat in werkelijkheid niet weten. We denken dat we weten wat ons gelukkig zal maken, refererend aan een zesjarige met een passie voor iets en ervan uitgaand dat dat ons pad is. Dat, als we die droom bereiken, we het ultieme zullen hebben. Wat het ultieme is, weten we niet, maar we streven het hoe dan ook na.
Ergens in ons leven is ons geleerd dat het leven een heleboel dingen is, maar een ervaring van de fysieke wereld. We hebben deze lichamen gekregen om te ervaren hoe het is om een levend, ademend mens te zijn. We vergeten dat in ons streven naar beter, fitter, gelukkiger, meer, meer, meer. We vergeten dat we, binnen het gebrom van het streven naar geluk dat we denken verschuldigd te zijn, niet echt weten hoe we moeten leven.
In het verleden heb ik prestaties gebruikt als een middel om ontevredenheid af te wenden. Ik was altijd op zoek naar een betere wortel om voor mijn gezicht te laten bungelen, en ik tilde hem steeds hoger op. Toen ik op de universiteit zat, wilde ik ontwerper worden, dus zette ik een freelance ontwerpbureau op dat me na de eerste maand fulltime ondersteunde en dat vijf jaar lang bleef doen. Ik wilde een ontwerpbedrijf hebben waar mensen naar me toe kwamen voor mijn specifieke stijl van kunst, om vervolgens mijn klanten mijn bedrijfsnaam als werkwoord te laten gebruiken. Tegen de tijd dat ik stopte met ontwerpen, kreeg ik per site een bedrag betaald dat me vijf jaar daarvoor aan het huilen zou hebben gebracht (en dat de helft van mijn jaarinkomen had kunnen zijn en ik zou gelukkig zijn geweest). Maar toch, elke trede, elke prestatie, elke inkeping in mijn riem, bezorgde me alleen maar een diepe ontevredenheid, een soort druk om meer te bereiken. Als ik eenmaal de top van een bergtop had bereikt, wilde ik naar de volgende klimmen.
Ik heb het afgelopen jaar mijn gedachten over waar het in het leven werkelijk om gaat, systematisch bijgesteld. Dat ik, in plaats van de druk die voortkomt uit ontevredenheid, de vraag kan herformuleren als: “Als dat mogelijk is, wat is er dan nog meer mogelijk?” In plaats van holle prestaties te verzamelen, kan ik ervaringen in de fysieke wereld verzamelen. In plaats van mijn oog op een prijs te laten vallen, mijn oog op een droom waarvan ik denk dat die, eenmaal gerealiseerd, me gelukkig zal maken, kan ik mijn leven blijven ontvouwen op manieren die ik niet verwacht, zodat ik een volledig scala aan emoties kan ervaren, in plaats van het monotone gezoem van geluk.
Omdat je eigenlijk niet gelukkig wilt zijn. Je denkt van wel, maar je daden vertellen je een ander verhaal. En dat is niet erg. Als je niet de hele tijd gezond wilt zijn, prima. Als je niet elke dag op een missie wilt zijn om de wereld te redden, dan is dat maar zo. Als je vandaag niet voor geluk wilt kiezen en je Hoogste Uiting Van Jezelf is om op de grond te gaan liggen huilen over iets onbelangrijks en oppervlakkigs en volkomen belachelijk, dan moet je dat doen. Als je de menselijke ervaring wilt begrijpen door middel van lijstjes op BuzzFeed of Thought Catalog in plaats van te lezen over de psychologische implicaties die X ding heeft op je hersenen in de New York Times, dan zij het zo.
Wanneer zijn we er allemaal toe overgegaan om niet te doen wat we verdomme willen doen? Als je niemand kwaad doet of bewust iemand pijn doet, waarom dan niet? Waarom proberen we allemaal die rare staat van perfectie te bereiken als gelukkige, gezonde, goed aangepaste, nooit-een-slechte-dag, nooit-een-slecht-woord-gesproken, nooit iets anders dan positief denkende, menselijke wezens?
We zeggen dat perfectie niet bestaat, maar toch streven we er allemaal naar. Is dat de bedoeling? Om bijna perfect te zijn tegen de tijd dat we sterven? Ik stel voor dat we allemaal een poging wagen om te bepalen wat voor ons goed voelt, wat we op dit moment willen doen, hoe we ons op dit moment voelen, of dat nu blij, verdrietig, gefrustreerd, geïrriteerd, wat dan ook is. En, in plaats van te proberen een antwoord te vinden op de vraag hoe we onszelf kunnen repareren – deze dwangmatige zelfontplooiingsgeneratie die we zijn – staan we er alleen maar op om het deel van onszelf te repareren dat zegt dat we kapot zijn.
We zijn feilbare mensen en we zijn onszelf niets verschuldigd. We zijn hier om alles te ervaren wat het leven voor ons beschikbaar heeft. Sommigen hebben meer voorrechten dan anderen, meer mogelijkheden, gewoon door een kwestie van geboorterecht. En waar je ook staat op dat spectrum, je kunt ervaren waar het leven om draait. Dat is het punt van dit alles dat begraven wordt onder de verworvenheden van de wereld, dezelfde verworvenheden waarvan we denken dat ze de kwaliteit van een leven markeren. Maar, weet je wat de kick is? Jij bent de enige die kan bepalen of je een goed geleefd leven hebt. Jij bent het begin en het einde van die kwalificatie. Dus als je één doel hebt om naar te leven, één prestatie die je boven je moet laten bungelen, dan zou het dit moeten zijn: leef je leven op basis van je eigen maatstaven van een goed geleefd leven en laat elke dag een avontuur zijn om meer van die ervaring te begrijpen. 