De Onafhankelijkheidsverklaring

Rhode Island-kolonisten onder leiding van John Brown verbranden de Britse opbrengstkotter Gaspee

De Britten hadden een imperium te besturen. Ze hielden hun economie gezond met een systeem dat mercantilisme heette. Mercantilisme was een populaire economische filosofie in de 17e en 18e eeuw. In dit systeem waren de Britse koloniën geldmakers voor het moederland. De Britten legden beperkingen op aan de manier waarop hun kolonies hun geld uitgaven, zodat ze hun economieën onder controle konden houden. Zij legden beperkingen op voor de goederen die de kolonies mochten produceren, voor de schepen die zij mochten gebruiken, en vooral, voor de handel met wie zij mochten drijven. De Britten hieven zelfs belastingen op geïmporteerde goederen om deze praktijken te ontmoedigen. Dit zette de kolonisten ertoe aan om alleen Britse goederen te kopen, in plaats van goederen uit andere Europese landen.

De afstand tot Groot-Brittannië en de omvang van het Britse Rijk waren een voordeel voor de koloniën. Het was duur om Britse troepen naar de koloniën te sturen. Jarenlang was de filosofie van de Britse regering er een van “weldadige verwaarlozing”. Dit betekende dat zij wetten aannamen om de handel in de koloniën te reguleren, maar dat zij niet veel deden om deze te handhaven. De Britten wisten echter dat de koloniën profiteerden van de goederen van de Nederlanders, Fransen en Spanjaarden. Uiteindelijk, in 1763, begonnen ze veel van de handelsbeperkingen te handhaven en namen ze zelfs nieuwe wetten aan.

De Navigation Acts en de Sugar Act waren twee van de wetten die werden uitgevaardigd om de koloniale handel te beperken. Dergelijke wetten leidden tot rebellie en corruptie in de koloniën. Kolonisten, vooral in New England, kwamen in opstand tegen deze wetten door illegaal goederen in en uit de koloniën te smokkelen. Schepen uit de koloniën laadden hun ruimen vaak vol met illegale goederen uit Frans, Nederlands en Spaans West-Indië. De smokkelaars betaalden steekpenningen aan Britse douanebeambten die waren ingehuurd om de handel in de koloniën te reguleren. Deze ambtenaren ontvingen ook een bescheiden salaris van de Britten, dus ze profiteerden van alle kanten. De Amerikaanse jury’s die smokkelaars berechtten, in de tijden dat ze daadwerkelijk werden gepakt, bevonden hen zelden schuldig. Omdat zij zoveel macht kregen, breidden de smokkelaars hun geheime handel uit tot bijna elke haven in de koloniën. Naar schatting werd in deze tijd jaarlijks meer dan 700.000 Britse pond de Amerikaanse koloniën binnengebracht.

Handel en belasting

Boston Harbor, circa 1746, was de thuishaven van een succesvolle koloniale handelsvloot.

England bleef belasting heffen op de koloniën. Maar omdat handel en belasting moeilijk van veraf te controleren waren, sloot Engeland een overeenkomst met de koloniën. Zij zouden de handel blijven reguleren, maar de kolonisten het recht geven hun eigen belastingen te heffen.

De Franse en Indiaanse Oorlog stelde deze delicate overeenkomst op de proef. Omdat de oorlog duur was, vonden de Britten dat de kolonisten moesten meebetalen. Zij voerden aan dat zij de kolonisten hadden beschermd tegen Franse en Indiaanse bedreigingen. Het gevolg was dat de Britten nieuwe belastingen gingen heffen, waar de kolonisten van gruwden.

Door de belastingen die zij oplegden en de maatregelen die de Britse marine nam om smokkelaars te arresteren, werden de kolonisten steeds bozer. Amerikaanse schippers kwamen steeds meer in opstand tegen de handelsbeperkingen met andere landen. All of these actions served as stepping stones to the Revolution.