Evidence on Prenatal Checks at the End of Pregnancy

Welkom bij het Evidence Based Birth® Q & Een video over prenatale vaginale onderzoeken!

De video van vandaag gaat over het bewijs voor wekelijkse vaginale onderzoeken of baarmoederhalscontroles aan het einde van de zwangerschap. U kunt onze disclaimer en gebruiksvoorwaarden lezen.

In deze video leert u:

• De resultaten van de twee gerandomiseerde onderzoeken naar baarmoederhalscontroles aan het einde van de zwangerschap
• De potentiële voordelen en potentiële nadelen van prenatale baarmoederhalscontroles
• Hoe om te gaan met een situatie als uw arts traditioneel vaginale onderzoeken doet aan het einde van de zwangerschap, maar u er om wat voor reden dan ook geen wilt

Links en bronnen:

• Lenihan et al. (1984). ” Relationship of antepartum pelvic examinations to premature rupture of the membranes.” Obstetrics & Gynecology 63: 33-37.
• McDuffie et al. (1992). “Effect of routine weekly cervical examinations at term on premature rupture of the membranes: A randomized controlled trial.” Obstetrics & Gynecology 79: 219-22.
• Letter written by Cristen Pascucci of Birth Monopoly to an OB who did forced vaginal exams.
• Vaginal exams can be done gently! If you’re a professional who performs pelvic exams, check out the Feminist Midwife’s script for how to perform a gentle pelvic exam.

Enjoy the video, I hope you find it helpful! Stay tuned for our next Q & A!

Want to submit a question for consideration?

Submit your question for the Q & A

Transcript

Hoi iedereen en welkom bij de Q&A van vandaag op Evidence Based Birth®. Mijn naam is Rebecca Dekker en ik ben de oprichtster van Evidence Based Birth®. De vraag van vandaag komt van een aanstaande eerste keer moeder die anoniem wenst te blijven. Ze schreef me: “Wat is het beste bewijs om aan zorgverleners te geven als je baarmoederhalscontroles aan het eind van de zwangerschap wilt afwijzen? De ob-gyn praktijk controleert momenteel wekelijks vanaf 36 weken, ik weet dat dit niet het beste beleid lijkt, maar het zou geweldig zijn om bewijs te hebben om naar te verwijzen als ik weiger.”

Dit is een geweldige vraag en het is een vraag die ik de hele tijd krijg, niet alleen van moeders die zwanger zijn, maar ook van doula’s, opvoeders van bevallingen, verloskundigen. Iedereen wil weten wat het bewijs is voor die wekelijkse baarmoederhalscontroles, ook vaak bekkenonderzoek of vaginaal onderzoek genoemd, die termen worden vaak door elkaar gebruikt. Het probleem met baarmoederhalscontroles tegen het einde van de zwangerschap is dat ze fysiek en emotioneel ongemakkelijk kunnen zijn, vooral voor vrouwen met een verleden van seksueel trauma of misbruik.

Baarmoederhalsonderzoeken kunnen worden gebruikt om ontsluiting en effacement te detecteren. Of dit echt nuttig is, valt te betwijfelen, want het enige wat je hiermee kunt doen, is je nieuwsgierigheid bevredigen naar de mate van ontsluiting, maar klinisch betekent het niet echt iets, tenzij je bijvoorbeeld een inleiding gaat doen en je moet weten of je al ontsluiting hebt, want dat kan een gunstig teken zijn dat de inleiding soepeler zal verlopen.

Ook met baarmoederhalsonderzoek kan de ligging van de foetus worden vastgesteld, maar dat kan ook gebeuren door de handen van de zorgverlener boven op je buik te leggen en zo de ligging van de baby te voelen, of je kunt de ligging van de baby met een echo bekijken. Meestal worden deze wekelijkse baarmoederhalscontroles meer uit traditie en routine gedaan dan iets anders.

We hebben twee studies die al een hele tijd geleden zijn gedaan om te kijken naar de effecten van deze wekelijkse baarmoederhalscontroles. De eerste is gedaan in 1984, ik weet dat dit voor sommigen van jullie lang geleden lijkt, maar dit was eigenlijk de eerste studie in zijn soort naar baarmoederhalscontroles en er zijn maar twee studies zoals deze, dus het is belangrijk voor ons om naar deze te kijken, ook al zijn ze ouder, omdat ze ons nog steeds goede informatie geven.

In deze studie wilden ze zien of die wekelijkse baarmoederhalscontroles als negatief neveneffect konden hebben dat je vliezen breken voordat de bevalling begint, ook bekend als PROM, of Premature Rupture Of Membranes. Dat betekent dat je vliezen breken voor de bevalling begint. Het breken van je vliezen voor de weeën beginnen kan geen negatieve gevolgen hebben of het kan een negatieve invloed hebben als het kan leiden tot een langere bevalling. Het kan de kans op infecties bij jou en je baby vergroten en het kan betekenen dat je een medische inductie nodig hebt. Het is goed om PROM te vermijden als dat mogelijk is.

De onderzoekers wilden weten of de wekelijkse baarmoederhalscontroles PROM veroorzaakten. Zij schreven 349 vrouwen in en verdeelden hen willekeurig, als bij het opgooien van een munt, in een van de twee groepen. Ofwel kwam je in de geen-onderzoek-groep waar je geen onderzoeken kreeg, geen vaginale controles, tot je 40 weken of 41 weken was als de zorgverlener dacht dat het nodig was. De andere groep kreeg wekelijkse baarmoederhalscontroles vanaf 37 weken.

Toen ze het percentage PROM in beide groepen vergeleken, kwam het percentage PROM, het breken van de vliezen, voor bij 6% van de groep zonder vaginale onderzoeken, en bij 18% van de vrouwen die de wekelijkse vaginale onderzoeken kregen. Er was een drievoudig risico op het breken van de vliezen bij de wekelijkse vaginale onderzoeken vanaf 37 weken.

De tweede studie over dit onderwerp werd gepubliceerd in 1992. Beide onderzoeken werden gepubliceerd in het tijdschrift Obstetrics & Gynecology, dat in de Verenigde Staten wordt aangeduid als The Green Journal. Deze studie vond plaats in een Kaiser Permanente ziekenhuis in Denver, Colorado. De artsen daar hadden gedebatteerd over de vraag of wekelijkse baarmoederhalscontroles tegen het eind van de zwangerschap invloed hadden op het aantal PROM, ofwel het breken van de vliezen vóór de bevalling.

Ze besloten een gerandomiseerde proef uit te voeren. Zij schreven 604 vrouwen in die voldragen zwanger waren en de vrouwen werden ofwel willekeurig toegewezen aan een groep waar ze wekelijks prenatale vaginale onderzoeken kregen, te beginnen bij 37 weken, of ze kregen ze alleen als dat nodig was, bijvoorbeeld als ze op het punt stonden een weeëninductie te ondergaan. Gemiddeld kregen vrouwen in de vaginale onderzoeksgroep ongeveer drie vaginale onderzoeken voordat ze gingen bevallen, en vrouwen in de andere groep gemiddeld 0,6 onderzoeken.

Ze keken naar een hele reeks uitkomsten, niet alleen PROM, maar naar allerlei maternale uitkomsten, zoals het aantal keizersneden, het aantal inleidingen, of vrouwen al dan niet een grotere kans hadden op een ongeplande thuisbevalling. Ze keken ook naar alle verschillende uitkomsten bij pasgeborenen, gerelateerd aan de gezondheid van de pasgeborene. Zij stelden vast dat er geen effect was van de vaginale onderzoeken op PROM of andere maternale of pasgeborene uitkomsten. Vrouwen hadden niet meer kans op een onverwachte onverwachte thuisbevalling als ze de vaginale onderzoeken niet hadden gehad.

Basically zij vatten de studie samen als zeggend dat er geen schade en geen voordeel was aan wekelijkse prenatale vaginale onderzoeken tegen het einde van de zwangerschap. Hoe komt het dat de twee groepen onderzoekers verschillende resultaten vonden? De ene groep onderzoekers vond dat de prenatale vaginale onderzoeken leidden tot een hogere kans op PROM, een driemaal hoger risico. De andere onderzoekers vonden geen schade of geen voordeel aan de wekelijkse vaginale onderzoeken. Het is mogelijk dat in de eerste studie artsen membraanstrippen deden terwijl ze het onderzoek deden, en dat is iets waar we het in een heel andere video over kunnen hebben, maar het komt erop neer dat ze een inductieprocedure doen, terwijl je daarboven bent voor het vaginale onderzoek gebruiken ze hun vinger om de vliezen van de baarmoederhals te vegen of te strippen, en dat kan het risico verhogen dat je vliezen breken voor de bevalling.

Ik denk dat samenvattend het bewijs echt laat zien dat er geen voordeel is aan het doen van de wekelijkse onderzoeken. Het bevredigt misschien je nieuwsgierigheid of die van je arts of verloskundige, maar het heeft in beide gevallen geen effect op je gezondheid. Je vraagt me wat het bewijs is, welke referenties ik kan gebruiken als ik met mijn arts ga praten, en ik zou zeggen dat je in een situatie als deze geen reden hoeft op te geven waarom. Als je de vaginale onderzoeken niet wilt, omdat ze je ongemakkelijk maken of omdat je ze gewoon niet wilt of je denkt dat ze om welke reden dan ook onnodig zijn, is je reden je eigen en je hoeft het aan niemand uit te leggen.

Je zou gewoon kunnen zeggen: “Nee, dank u.” Een manier om onnodige vaginale onderzoeken tegen het einde van de zwangerschap te voorkomen, is om tijdens je afspraak gewoon je kleren vanaf je middel aan te houden. Als ze binnenkomen en je de papieren jurk geven om je om te kleden en ze vertrekken, kun je je broek aanhouden als de dokter binnenkomt. Ze kunnen geen vaginaal onderzoek doen zonder jouw toestemming. Het is jouw lichaam, het is jouw vagina. Je hoeft geen reden op te geven waarom je niet wilt dat iemand daar zijn handen insteekt, je kunt gewoon zeggen: “Nee, dank je,” en dat is het.

Als ze om informatie vragen, kun je er met hem over praten, maar je hoeft het ook niet te doen. Je kunt gewoon zeggen: “Nee, daar heb ik gewoon geen zin in,” of: “Nee dank je, daar heb ik vandaag echt geen zin in.” Dat is iets om over na te denken, het is jouw lichaam, jij hebt het recht om te kiezen. Als puntje bij paaltje komt, moeten ze jouw beslissing respecteren, want ze kunnen je niet dwingen een vaginaal onderzoek te ondergaan.

Anyways, ik hoop dat dit nuttig was. Ik zie je de volgende keer bij onze volgende Q&A op Evidence Based Birth®. Bye.