Face2Face Africa

Toen Harry Anslinger, hoofd van het Federal Bureau of Narcotics, in 1930 zijn mandaat kreeg om Amerika te bevrijden van zijn drugsverslaving, richtte hij zijn ogen op beoefenaars van jazzmuziek die hij black man’s music noemde.

Zoals Johann Hari uitlegt in zijn boek Chasing the Scream: The First and Last Days of the War on Drugs, beschreef Anslinger deze muziekvorm als “muzikale anarchie en bewijs van een terugkeer van de primitieve impulsen die in zwarte mensen schuilen, wachtend om naar buiten te komen.” Het leven van de jazzmuzikanten, zei hij, “stonk naar smerigheid,” dus was hij erop gebrand om rebellen als Charlie Parker, Louis Armstrong en Thelonious Monk achter de tralies te krijgen.

Toen congresleden hun bezorgdheid uitten over zijn tactiek, verzekerde hij hen dat zijn repressie niet “de goede muzikanten, maar het jazz-type” zou treffen. De jazzbroederschap was echter solidair en wilde niet verklikken, en telkens als een van hen werd opgepakt, gaven ze allemaal een bijdrage om hen vrij te krijgen.

Het opsluiten van de jazzmuzikanten had weinig succes, Anslinger richtte zijn pijlen op Billie Holiday, die werd beschouwd als de grootste vrouwelijke jazz-zangeres. Holiday wekte de belangstelling van Anslinger toen ze ‘Strange Fruit’ uitbracht, een muzikale klaagzang tegen het lynchen.

Ze kreeg haar eerste dreigement van het Federal Bureau of Narcotics op een avond, in 1939, toen ze het nummer ten gehore bracht op het podium in New York City voor een gemengd publiek, rouwend om de racistische moorden in de Verenigde Staten. Holiday werd gevraagd te zwijgen over racisme, maar toen ze weigerde, wees Anslinger een zwarte agent aan, Jimmy Fletcher, om zich in te mengen, haar op te sporen en haar te betrappen op haar heroïnegebruik.

Naast heroïne gebruikte Holiday ook cocaïne en was ze een bekende zweerder. Uiteindelijk deed Fletcher een inval in Holiday’s appartement. Volgens sommige verslagen werd het stel verliefd.

Anslinger zou echter een grote doorbraak krijgen van Holiday’s echtgenoot, manager en soms pooier, Louis McKay, die haar jarenlang misbruikte tot ze hem uiteindelijk de pas afsneed. Hij reisde naar D.C. en ontmoette Anslinger, die ermee instemde Holiday erin te luizen.

Billie werd gearresteerd en voor de rechter gebracht. Ze stond bleek en verbijsterd voor de rechter. Ze smeekte de rechter haar naar een ziekenhuis te sturen zodat ze van de drugs af kon komen en beter kon worden, maar in plaats daarvan werd ze veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf in West Virginia, aldus een rapport.

“Als voormalig veroordeelde werd Holiday haar cabaretierslicentie ontnomen. Ze mocht nergens zingen waar alcohol werd geschonken, waaronder alle jazzclubs in de Verenigde Staten, met het argument dat het luisteren naar haar de zeden van het publiek zou kunnen schaden,” voegde het rapport eraan toe. Voor iemand die geld verdiende met optredens, stond ze in feite op een zwarte lijst.

Je zou kunnen zeggen dat Anslinger gewoon zijn werk deed door de samenleving te beschermen tegen drugsgebruik of gebruikers. Maar toen hij hoorde dat enkele populaire blanke vrouwen ook problemen hadden met drugsgebruik, bewees hij dat zijn optreden tegen Holiday en andere zwarten dat van een racist was.

Om Holiday af te maken schakelde Anslinger kolonel George White in, een bekend sadist die Holiday opspoorde in het Mark Twain Hotel in San Francisco, een van de weinige plaatsen waar ze nog kon optreden. Zonder huiszoekingsbevel drong hij haar kamer binnen.

Ze vertelde de agenten dat ze al meer dan een jaar clean was. White’s mannen beweerden echter dat ze opium hadden gevonden in een prullenmand naast een zijkamertje en de kit om heroïne te schieten in de kamer. Daarom beschuldigden ze haar van bezit.

Holiday hield vol dat de troep door White in haar kamer was neergelegd, en ze liet zich zelfs in een kliniek opnemen om gecontroleerd te worden. White had een lange geschiedenis van het plaatsen van drugs bij vrouwen. Tijdens de rechtszaak koos een twaalfkoppige jury de kant van Holiday tegen Anslinger en White en achtte haar onschuldig.

Maar Anslinger en White zouden wraak nemen toen ze met spoed naar het Metropolitan Hospital in Harlem werd gebracht nadat ze in elkaar was gezakt.

“Ze was vermagerd omdat ze niet gegeten had; ze had levercirrose door chronisch drinken; ze had hart- en ademhalingsproblemen door chronisch roken; en ze had verschillende beenzweren veroorzaakt doordat ze weer straatheroïne begon te injecteren,” aldus een rapport.

Nadelijk werden narcotica-agenten naar Holiday’s ziekenhuisbed gestuurd. Ze vonden minder dan een achtste van een ons heroïne in een aluminium envelop, “hangend aan een spijker aan de muur, 6 meter van de bodem van haar bed – een plek waar Billie niet bij kon.”

Daarna riepen ze een grand jury bijeen om haar aan te klagen. Ze werd geboeid aan het bed vastgehouden en er stonden vijf weken lang twee politieagenten bij de deur. Bezoekers werden ook geweerd, tenzij ze een schriftelijke vergunning hadden.

Holiday raakte verslaafd aan heroïne totdat er een arts werd ingeschakeld die haar methadon gaf. Na tien dagen begon ze op te knappen en kwam ze zelfs aan, maar de methadon werd plotseling gestopt, waardoor haar situatie verslechterde.

Anslinger en zijn mannen namen vingerafdrukken van Holiday op haar ziekenhuisbed, namen een politiefoto van haar en verhoorden haar zonder haar met een advocaat te laten praten.

Holiday was 44 jaar toen ze op 17 juli 1959 op haar ziekenhuisbed stierf, met vijftien briefjes van vijftig aan haar been gebonden om de verpleegsters te bedanken die voor haar hadden gezorgd en 70 cent op haar bankrekening.