2d. The Bill of Rights

Działając na rzecz uchwalenia Bill of Rights, James Madison kontynuował swoje poparcie dla polityki Jeffersona. Jefferson poparł Konstytucję pod warunkiem, że podstawowe prawa człowieka będą chronione poprzez serię poprawek.

Zrozumiałe jest, że wszyscy ludzie, którzy walczyli w rewolucji o „opodatkowanie bez reprezentacji”, byliby ostrożni wobec nowej Konstytucji stworzonej w 1787 roku. Na przykład słynny Wirgińczyk Patrick Henry odmówił udziału w Konwencji, ponieważ „wyczuł szczura”

Stany ceniły swoją nową wolność od brytyjskiej kontroli, a ratyfikacja Konstytucji przez stanowe legislatury nie była wcale pewna. All thirteen states finally ratified by 1790, but only with the addition of ten amendments, known as the Bill of Rights, that guaranteed citizens’ rights and freedoms.

The Debate over Ratification

The debate polarized the new nation. Those who supported the Constitution became known as federalists and those who opposed its ratification were called antifederalists. The federalists supported a strong national government to preserve order. The antifederalists favored strong state governments and believed that the national government created by the Constitution was too strong.

In many ways the argument was the same old debate about the proper balance between order and liberty. Alexander Hamilton, James Madison, and John Jay wrote compelling arguments in favor of ratification in a series of essays known as the Federalist Papers. There were probably more antifederalists in America, but the federalists were better organized, controlled more newspapers, and were in greater positions of power. Obie strony w końcu osiągnęły akceptowalny kompromis, kiedy zgodziły się dodać do Konstytucji kilka poprawek, które chroniły indywidualne wolności i prawa.

Billa Praw

Część pergaminu, która jest nazywana Bill of Rights, jest w rzeczywistości wspólną rezolucją Izby i Senatu proponującą dwanaście poprawek do Konstytucji. Ostateczna liczba zaakceptowanych poprawek wyniosła dziesięć, a te stały się znane jako Bill of Rights.

W 1789 roku Wirgińczyk James Madison przedłożył Kongresowi dwanaście poprawek. Jego intencją była odpowiedź na krytykę antyfederalistów. Stany ratyfikowały wszystkie oprócz dwóch z nich – jednej upoważniającej do powiększenia Izby Reprezentantów i jednej uniemożliwiającej członkom Izby podnoszenie własnych pensji do czasu po wyborach. Pozostałe dziesięć poprawek, znanych jako Bill of Rights, zostało ratyfikowanych w 1791 roku.

Stanowiły one ograniczenia prawa rządu narodowego do kontrolowania określonych swobód i praw obywatelskich, z których wiele było już chronionych przez niektóre konstytucje stanowe. Wolności chronione obejmowały wolność słowa, prasy, religii i zgromadzeń (Pierwsza Poprawka). Bill of Rights zapewniała również gwarancje dla osób oskarżonych o przestępstwa. Dwie poprawki – prawo do noszenia broni (Druga Poprawka) i prawo do odmowy kwaterowania żołnierzy w domu (Trzecia Poprawka) – były wyraźną reakcją na rządy brytyjskie. Antyfederaliści byli zadowoleni z dodania Dziesiątej Poprawki, która deklarowała, że wszystkie uprawnienia, które nie zostały wyraźnie przyznane Kongresowi, są zastrzeżone dla stanów.

George Mason był jedną z wiodących postaci w tworzeniu Bill of Rights. Po wycofaniu się z Konwencji Konstytucyjnej, ponieważ Konstytucja nie zawierała deklaracji praw człowieka, pracował nad uchwaleniem poprawek, które chroniłyby obywateli przed natrętnym rządem.

Na przestrzeni lat Bill of Rights stała się ważnym rdzeniem amerykańskich wartości. Kompromis, który stworzył Bill of Rights, zdefiniował również to, co Amerykanie zaczęli cenić ponad wszystko. Wraz z Deklaracją Niepodległości i Konstytucją, Bill of Rights pomaga zdefiniować amerykański system polityczny i stosunek rządu do obywateli.