Aspartam: Should Individuals with Type II Diabetes be Taking it?

Background: Osoby z cukrzycą typu II (T2D) muszą zarządzać poziomem glukozy we krwi, aby zachować zdrowie i długowieczność. Sztuczne substancje słodzące (w tym aspartam) są sugerowaną alternatywą dla cukru u tych osób. Bezpieczeństwo stosowania aspartamu, w szczególności, od dawna jest przedmiotem debaty. Mimo że jest to produkt tak kontrowersyjny, wielu klinicystów zaleca jego stosowanie u pacjentów z T2D, podczas stosowania kontrolowanej diety oraz jako część strategii interwencyjnej. Aspartam jest 200 razy słodszy od cukru i ma znikomy wpływ na stężenie glukozy we krwi, dlatego sugeruje się jego stosowanie, aby chorzy na T2D mogli kontrolować spożycie węglowodanów i stężenie glukozy we krwi. Badania sugerują jednak, że przyjmowanie aspartamu może prowadzić do zwiększonego ryzyka przyrostu masy ciała, a nie jej utraty, oraz powodować upośledzenie tolerancji glukozy we krwi w T2D.

Cel: W niniejszym przeglądzie skonsolidowano wiedzę uzyskaną z badań, które łączą spożycie aspartamu z różnymi mechanizmami związanymi z T2D.

Metoda: Dokonano przeglądu piśmiennictwa, które dostarcza dowodów budzących obawy, że aspartam może nasilać T2D i zwiększać globalne obciążenie chorobą.

Wynik: Aspartam może działać jak stresor chemiczny, zwiększając poziom kortyzolu, i może wywoływać ogólnoustrojowy stres oksydacyjny poprzez wytwarzanie nadmiaru wolnych rodników, a także może zmieniać aktywność mikrobiomu jelitowego i zakłócać działanie receptora N-metylo-D-asparaginianu (NMDA), powodując niedobór lub oporność na insulinę.

Wnioski: Bezpieczeństwo stosowania aspartamu i jego metabolitów w T2D jest nadal dyskusyjne ze względu na brak spójnych danych. Konieczne są dalsze badania, które dostarczą dowodów i wzbudzą obawy, że aspartam może nasilać występowanie patologicznej fizjologii w i tak już nadwyrężonej fizjologii T2D.