Czasopismo literackie
Nouvelles de la république des lettres jest uważane za pierwsze czasopismo literackie; zostało założone przez Pierre’a Bayle’a we Francji w 1684 roku. Czasopisma literackie stały się powszechne na początku XIX wieku, odzwierciedlając ogólny wzrost liczby książek, czasopism i periodyków naukowych wydawanych w tym czasie. W Wielkiej Brytanii krytycy Francis Jeffrey, Henry Brougham i Sydney Smith założyli w 1802 roku „Edinburgh Review”. Inne brytyjskie czasopisma z tego okresu to Westminster Review (1824), The Spectator (1828) i Athenaeum (1828). W Stanach Zjednoczonych do wczesnych czasopism należały: Philadelphia Literary Magazine (1803-08), Monthly Anthology (1803-11), który stał się North American Review, Yale Review (założony w 1819), The Knickerbocker (1833-1865), Dial (1840-44) i nowoorleański De Bow’s Review (1846-80). W Charleston w Karolinie Południowej ukazywało się kilka znaczących czasopism literackich, w tym The Southern Review (1828-32) i Russell’s Magazine (1857-60).
The North American Review, założony w 1815 roku, jest najstarszym amerykańskim czasopismem literackim. Jego wydawanie zostało jednak zawieszone na czas II wojny światowej, a Yale Review (założony w 1819 roku) nie; tym samym czasopismo z Yale jest najstarszym nieprzerwanie ukazującym się magazynem literackim. Rozpoczęty w 1889 roku Poet Lore jest uważany za najstarsze czasopismo poświęcone poezji. Do końca wieku czasopisma literackie stały się ważnym elementem życia intelektualnego w wielu częściach świata. Jednym z najbardziej znaczących XIX-wiecznych czasopism literackich świata arabskojęzycznego było Al-Urwah al-Wuthqa.
Wśród czasopism literackich, które zaczęły ukazywać się na początku XX wieku, jest czasopismo Poetry. Założone w 1912 roku, opublikowało pierwszy wiersz T. S. Eliota, „Pieśń miłosną J. Alfreda Prufrocka”. Inne ważne czasopisma literackie z początku XX wieku to The Times Literary Supplement (1902), Southwest Review (1915), Virginia Quarterly Review (1925), World Literature Today (założone w 1927 roku jako Books Abroad, a następnie przyjmujące obecną nazwę w 1977 roku), Southern Review (1935) i New Letters (1935). The Sewanee Review, choć założone w 1892 roku, zyskało rozgłos głównie dzięki Allenowi Tate’owi, który został redaktorem w 1944 roku.
Dwoma najbardziej wpływowymi – choć diametralnie różnymi – pismami ostatniej połowy XX wieku były The Kenyon Review (KR) i Partisan Review. The Kenyon Review, redagowany przez Johna Crowe’a Ransoma, był zwolennikiem tak zwanej Nowej Krytyki. Jego platforma była zdecydowanie niepolityczna. Chociaż Ransom pochodził z Południa i publikował autorów z tego regionu, KR publikował również wielu nowojorskich i międzynarodowych autorów. The Partisan Review był początkowo związany z Amerykańską Partią Komunistyczną i Klubem Johna Reeda, jednak wkrótce zerwał z nimi współpracę. Mimo to polityka pozostała centralnym elementem jego charakteru, publikowano w nim także znaczącą literaturę i krytykę.
W połowie XX wieku nastąpił boom na liczbę czasopism literackich, co korespondowało z powstaniem małej prasy. Wśród ważnych czasopism, które rozpoczęły działalność w tym okresie, znalazły się Nimbus: A Magazine of Literature, the Arts, and New Ideas, który rozpoczął publikację w 1951 roku w Anglii, The Paris Review, który został założony w 1953 roku, The Massachusetts Review i Poetry Northwest, które zostały założone w 1959 roku, X Magazine, który działał od 1959 do 1962 roku oraz Denver Quarterly, który rozpoczął działalność w 1965 roku. W latach 70. nastąpił kolejny wzrost liczby czasopism literackich, w tej dekadzie zaczęło ukazywać się wiele wybitnych pism, m.in. Columbia: A Journal of Literature and Art”, „Ploughshares”, „The Iowa Review”, „Granta”, „Agni”, „The Missouri Review” i „New England Review”. Inne wysoko cenione czasopisma drukowane w ostatnich latach to The Threepenny Review, The Georgia Review, Ascent, Shenandoah, The Greensboro Review, ZYZZYVA, Glimmer Train, Tin House, Half Mystic Journal, kanadyjski magazyn Brick, australijski HEAT i Zoetrope: All-Story. Niektórzy autorzy krótkiej fikcji, tacy jak Steve Almond, Jacob M. Appel i Stephen Dixon, zbudowali krajową reputację w Stanach Zjednoczonych głównie dzięki publikacjom w magazynach literackich.
Komitet Wydawców Małych Magazynów i Prasy (COSMEP) został założony przez Hugh Foxa w połowie lat 70. Była to próba zorganizowania energii małych wydawnictw. Len Fulton, redaktor i założyciel Dustbook Publishing, zebrał i opublikował w połowie lat 70. pierwszą prawdziwą listę tych małych magazynów i ich redaktorów. Dzięki temu poeci mogli wybierać wydawnictwa najbardziej przychylne ich twórczości, a żywotność tych niezależnych wydawnictw została dostrzeżona przez szerszą społeczność, w tym przez National Endowment for the Arts, który stworzył komitet zajmujący się dystrybucją pieniędzy wspierających tę rozwijającą się grupę wydawców, zwany Coordinating Council of Literary Magazines (CCLM). Organizacja ta przekształciła się w Council of Literary Magazines and Presses (CLMP).
Wiele prestiżowych nagród przyznawanych jest pracom publikowanym w czasopismach literackich, w tym Pushcart Prize i O. Henry Awards. Czasopisma literackie dostarczają również wiele utworów do corocznych tomów The Best American Short Stories i The Best American Essays.