Flaga Francji
Historia
W początkach rewolucji francuskiej trzy kolory były początkowo łączone w formie kakadu. W lipcu 1789 roku, tuż przed zdobyciem Bastylii, Paryż był w stanie silnego wzburzenia. Utworzono milicję, której znakiem rozpoznawczym był dwukolorowy kogut składający się z dawnych barw Paryża, niebieskiego i czerwonego. 17 lipca Ludwik XVI przybył do Paryża, aby uznać nową Gwardię Narodową, noszącą niebiesko-czerwony kogut, do którego dowódca Gwardii, markiz de Lafayette, jak się wydaje, dodał królewską biel.
Prawo z 27 pluviôse, Rok II (15 lutego 1794), ustanowiło „tricolore” jako flagę narodową. Zgodnie z zaleceniem malarza Jacques-Louis Davida, ustawa przewidywała, że błękit powinien powiewać najbliżej masztu.
Przez cały XIX wiek błękit legitymistycznych rojalistów walczył z trzema kolorami odziedziczonymi po Rewolucji. W okresie Restauracji przywrócono białą flagę, ale król Ludwik Filip przywrócił „tricolore”, zwieńczając ją galijskim kogutem.
Podczas Rewolucji 1848 roku rząd tymczasowy przyjął „tricolore”, ale ludzie na barykadach wymachiwali czerwoną flagą, aby zasygnalizować swój bunt.
Pod rządami Trzeciej Republiki stopniowo osiągnięto konsensus wokół trzech kolorów. Począwszy od 1880 roku, prezentacja barw siłom zbrojnym 14 lipca każdego roku stała się momentem wielkiej patriotycznej gorliwości.
Podczas gdy Comte de Chambord, pretendent do francuskiego tronu, nigdy nie zaakceptował „tricolore”, rojaliści w końcu zjednoczyli się wokół flagi narodowej w czasie I wojny światowej.
Flaga francuska dzisiaj
Konstytucje z 1946 i 1958 roku (artykuł 2) ustanowiły „niebieską, białą i czerwoną” flagę jako narodowe godło Republiki.
Dzisiaj flagę francuską można zobaczyć na wszystkich budynkach publicznych. Wywieszana jest przy okazji uroczystości państwowych, a jej uhonorowanie odbywa się według bardzo precyzyjnie określonej ceremonii. Flaga francuska często służy jako tło podczas przemówień prezydenta Francji. W zależności od okoliczności, może jej towarzyszyć flaga europejska lub flaga innego państwa.