Konferencja Berlińska w latach 1884-1885

Konferencja Berlińska w latach 1884-1885 stanowiła punkt kulminacyjny europejskiej rywalizacji o terytoria w Afryce, procesu powszechnie znanego jako Walka o Afrykę. W latach siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych XIX wieku narody europejskie, takie jak Wielka Brytania, Francja i Niemcy, zaczęły szukać w Afryce zasobów naturalnych dla swoich rozwijających się sektorów przemysłowych, a także potencjalnego rynku zbytu dla towarów produkowanych przez te fabryki. W związku z tym rządy tych państw starały się zabezpieczyć swoje interesy handlowe w Afryce i zaczęły wysyłać na kontynent zwiadowców w celu uzyskania traktatów od rdzennych mieszkańców lub ich rzekomych przedstawicieli. Podobnie belgijski król Leopold II, który dążył do zwiększenia swojego osobistego bogactwa poprzez nabycie afrykańskich terytoriów, wynajął agentów, aby zgłosić roszczenia do ogromnych połaci ziemi w Afryce Środkowej. Aby chronić interesy handlowe Niemiec, niemiecki kanclerz Otto von Bismarck, który poza tym nie był zainteresowany Afryką, czuł się zmuszony do zgłaszania roszczeń do afrykańskiej ziemi.

Nieuchronnie, walka o terytorium doprowadziła do konfliktu między europejskimi potęgami, zwłaszcza między Brytyjczykami i Francuzami w Afryce Zachodniej; Egiptem, Portugalczykami i Brytyjczykami w Afryce Wschodniej; oraz Francuzami i królem Leopoldem II w Afryce Środkowej. Rywalizacja między Wielką Brytanią a Francją skłoniła Bismarcka do interwencji i pod koniec 1884 roku zwołał on spotkanie mocarstw europejskich w Berlinie. Podczas kolejnych spotkań Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Portugalia i król Leopold II negocjowali swoje roszczenia do terytoriów afrykańskich, które następnie zostały sformalizowane i naniesione na mapy. Podczas konferencji przywódcy zgodzili się również na wolny handel między koloniami i ustanowili ramy dla negocjacji przyszłych roszczeń europejskich w Afryce. Ani sama konferencja berlińska, ani ramy przyszłych negocjacji nie dały narodom Afryki możliwości wypowiedzenia się na temat podziału ich ojczyzn.

Konferencja berlińska nie zapoczątkowała europejskiej kolonizacji Afryki, ale uprawomocniła i sformalizowała ten proces. Co więcej, wywołała nowe zainteresowanie Afryką. Po zakończeniu konferencji mocarstwa europejskie rozszerzyły swoje roszczenia w Afryce, tak że do 1900 r. państwa europejskie rościły sobie prawa do prawie 90 procent terytorium Afryki.