Krótka historia praw Jima Crowa

16 października, 2021admin

„Jim Crow” od dawna jest obraźliwym slangowym określeniem czarnego człowieka, co czyni go odpowiednią nazwą dla praw, które obowiązywały na Południu i w niektórych stanach granicznych od 1877 r. do połowy lat 60-tych. Prawa te obowiązywały w celu utrzymania segregacji rasowej po zakończeniu wojny secesyjnej. Początkowo prawa Jima Crowa wymagały oddzielenia białych ludzi od kolorowych we wszystkich środkach transportu publicznego i w szkołach. Ostatecznie segregacja rozszerzyła się na interakcje i mieszanie się w szkołach, na cmentarzach, w parkach, teatrach i restauracjach. Często każdy, kto był podejrzany o posiadanie czarnego przodka, nawet tylko jednego w bardzo odległej przeszłości, był uważany za osobę kolorową i dlatego podlegał prawom Jima Crowa. Nadrzędnym celem praw Jima Crowa było uniemożliwienie kontaktu pomiędzy czarnymi i białymi ludźmi na równi, ustanawiając białych ponad czarnymi ludźmi.

Prawa Jima Crowa rozpoczęły się w 1877 roku, kiedy Sąd Najwyższy orzekł, że państwa nie mogą zakazać segregacji w środkach transportu, takich jak pociągi, tramwaje i łodzie rzeczne. Później, w 1883 roku, Sąd Najwyższy unieważnił poszczególne części Ustawy o Prawach Obywatelskich z 1875 roku, potwierdzając koncepcję „osobno, ale równo”. W ciągu następnych lat stany uchwalały prawa ustanawiające wymagania dotyczące oddzielnego i równego zakwaterowania dla czarnych w publicznych środkach transportu. Czarni mieli także oddzielne szkoły, szpitale, kościoły, cmentarze, toalety i więzienia, a te udogodnienia były zazwyczaj gorsze od udogodnień dla białych, chociaż prawa wymagały, by oddzielne udogodnienia były równej jakości. Prawa Jima Crowa wpływały również na interakcje społeczne między czarnymi i białymi. Niewykonanie tych praw skutkowało karą grzywny lub więzienia.

Do XX wieku prawa Jima Crowa nadal rządziły codziennym życiem w Ameryce, zakazując interakcji między czarnymi i białymi. Na przykład, w stanie Georgia, czarni i biali musieli korzystać z oddzielnych parków. Zgodnie z prawem z 1930 roku w Birmingham w Alabamie czarni i biali nie mogli grać razem w warcaby. A w 1935 roku w Oklahomie zabroniono czarnym i białym wspólnego pływania łodzią. Czarni, którzy naruszyli te prawa, mogli być fizycznie bici przez białych bez odwetu; lincze zdarzały się z zaskakującą częstotliwością, gdy czarni naruszali prawa Jima Crowa.

Gdy wybuchła II wojna światowa i Stany Zjednoczone przystąpiły do konfliktu, prawa Jima Crowa nadal obowiązywały. Segregacja rasowa była integralną częścią społeczeństwa w niektórych częściach kraju, dlatego też czarni mężczyźni, którzy służyli w wojsku, zostali przydzieleni do wydzielonych oddziałów. Czarni żołnierze otrzymywali mniej pomocne stanowiska, takie jak kopanie grobów czy gotowanie, a jedzenie podawano im w osobnych kolejkach niż białym żołnierzom. Początkowo czarnoskórzy żołnierze nie brali udziału w walkach, ale w miarę trwania wojny coraz więcej z nich trafiało na pozycje frontowe, gdzie służyli z wyróżnieniem.

Po zakończeniu II wojny światowej amerykańska polityka segregacji znalazła się pod lupą. Prezydent Harry Truman powołał komisję do zbadania tej kwestii, a w 1948 roku wydał rozporządzenie wykonawcze, które eliminowało dyskryminację rasową we wszystkich gałęziach wojska. W następnych latach, dzięki serii zwycięstw Sądu Najwyższego w walce o prawa obywatelskie, fala równości zaczęła się wyraźnie odwracać. Czarni ludzie w końcu zaczęli przełamywać bariery rasowe i z sukcesem walczyć z segregacją, a szczytem tych wysiłków było uchwalenie Civil Rights Act of 1964, który zniósł prawo Jima Crowa. Ustawa ta zakazywała dyskryminacji we wszelkiego rodzaju obiektach użyteczności publicznej. In 1965, the Voting Rights Act followed, which protected black people’s right to vote by barring discriminatory voting laws.

Krótka historia praw Jima Crowa

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi