Modele neoklasyczne w makroekonomii

W tym rozdziale rozwijamy zestaw narzędzi neoklasycznych modeli makroekonomicznych i stosujemy te modele do gospodarki amerykańskiej od 1929 do 2014 roku. Najpierw filtrujemy makroekonomiczne szeregi czasowe na komponenty cyklu koniunkturalnego i długookresowe i pokazujemy, że komponent długookresowy jest zazwyczaj znacznie większy niż komponent cyklu koniunkturalnego. Argumentujemy, że ta cecha empiryczna jest w naturalny sposób uwzględniona w modelach neoklasycznych z długookresowymi zmianami w technologiach i polityce rządu. Konstruujemy dwie klasy modeli, które porównujemy z danymi pierwotnymi, a także z danymi przefiltrowanymi: proste modele neoklasyczne, które charakteryzują się standardowymi preferencjami i technologiami, racjonalnymi oczekiwaniami i unikalną, Pareto-optymalną równowagą, oraz rozszerzone modele neoklasyczne, które zawierają polityki rządowe i niedoskonałości rynku. Skupiamy się na modelach z wieloma źródłami zmian technologicznych i modelach z zakłóceniami wynikającymi z polityki regulacyjnej, pracowniczej i fiskalnej. Modele te odpowiadają za znaczną część względnie stabilnej powojennej gospodarki amerykańskiej, a także za Wielki Kryzys i II wojnę światową. Modele przedstawione w tym rozdziale mogą być rozszerzone i zastosowane w szerszym zakresie do innych warunków. Na zakończenie wskazujemy kilka dróg dla przyszłych badań w neoklasycznej makroekonomii.