Natalie Portman

Natalie Portman, pseudonim Natalie Hershlag, (ur. 9 czerwca 1981, Jerozolima), izraelsko-amerykańska aktorka znana z arystokratycznego opanowania i niuansów, z jakimi przedstawiała zmagania młodych kobiet.

Natalie Hershlag urodziła się w Jerozolimie; jej matka była Amerykanką, a ojciec, który później został lekarzem zajmującym się płodnością, był Izraelczykiem. W 1984 roku rodzina przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, ostatecznie osiedlając się w Syosset na Long Island w Nowym Jorku. Po krótkim okresie pracy w modelingu, Hershlag zajęła się aktorstwem, zdobywając swoją pierwszą rolę w filmie Léon (1994; The Professional). Wystąpiła w nim u boku francuskiego aktora Jeana Reno, wcielając się w postać młodej dziewczyny, która po zamordowaniu rodziców szkoli się na zabójcę. Hershlag przyjęła wtedy nazwisko swojej babci, aby uchronić się przed niechcianą uwagą związaną z rolą, która miała podtekst seksualny. Następnie pojawiła się w thrillerze kryminalnym Michaela Manna Heat (1995) jako nastolatka z problemami.

Portman pracowała nieprzerwanie, przyjmując role drugoplanowe w dramacie o związkach Beautiful Girls (1996), musicalu Woody’ego Allena Everyone Says I Love You (1996) i komedii Tima Burtona Obcy atakuje! (1996), zanim pojawiła się jako misternie przebrana Królowa Amidala w prequelu Gwiezdnych Wojen: Epizod I – Widmo Mroku (1999). Portman powtórzyła tę rolę w dwóch sequelach filmu (2002, 2005). Trylogia, choć odrzucona przez krytyków i potępiona przez wielu wielbicieli wcześniejszych filmów, była jednak bardzo dochodowa i ustanowiła Portman rozpoznawalną twarzą.

W tym czasie Portman zagrała również jako córka Susan Sarandon, która jest krzykliwą samotną matką w filmie Gdziekolwiek, byle nie tu (1999) oraz jako bezdomna nastolatka w ciąży, która rodzi w sklepie Wal-Mart w Gdzie serce jest (2000). Oprócz aktorstwa, Portman uczęszczała na Uniwersytet Harvarda, który ukończyła w 2003 roku z tytułem licencjata w dziedzinie psychologii. W 2004 roku zdobyła uznanie za człowieczeństwo, które wniosła zarówno do komedii romantycznej Garden State, jak i dramatu Mike’a Nicholsa Bliżej. Ta ostatnia rola przyniosła jej Złoty Glob dla najlepszej aktorki drugoplanowej oraz nominację do Oscara w tej samej kategorii.

Portman ponownie zademonstrowała łatwość, z jaką zmieniała gatunki filmowe, wcielając się w postać ogolonej rewolucjonistki w dystopijnym fantasy V jak Vendetta (2005), hazardzistki w nastrojowym romansie Wonga Kar-Waia My Blueberry Nights (2007) oraz skazanej na zagładę królowej Anny Boleyn w The Other Boleyn Girl (2008). Zagrała zrozpaczoną małżonkę w Brothers (2009), a także wyreżyserowała i zagrała w New York, I Love You (2009), kompilacji filmów krótkometrażowych. Za rolę zaburzonej baleriny Niny Sayers w thrillerze Czarny łabędź (2010) otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki. Podczas kręcenia tego filmu poznała Benjamina Millepieda, tancerza i choreografa, a para pobrała się w 2012 roku.

Późniejsze role Portman to m.in. tępa kasjerka w supermarkecie w filmie Hesher (2010) oraz naukowiec w fantastycznych filmach akcji Thor (2011) i Thor: Mroczny świat (2013). Pojawiła się również w lżejszych rolach, występując u boku Ashtona Kutchera w komedii romantycznej Bez zobowiązań (2011) oraz wcielając się w postać wojowniczej księżniczki w sprośnej komedii historycznej Twoja wysokość (2011). Następnie Portman wystąpiła jako niewierna żona w hollywoodzkiej przypowieści Terrence’a Malicka Knight of Cups (2015) oraz jako twardo stąpająca po ziemi pionierka w opowieści o zemście Jane Got a Gun (2016).

Portman zdobyła nominację do Oscara za występ w filmie Jackie (2016), opowiadającym o Jacqueline Kennedy w dniach po zabójstwie jej męża. Następnie sportretowała kelnerkę uwiedzioną przez producenta muzycznego w Song to Song Malicka (2017), romantycznym dramacie osadzonym na tle sceny muzycznej Austin w Teksasie, a następnie poprowadziła w dużej mierze kobiecą obsadę w Annihilation (2018), thrillerze sci-fi, w którym zagrała biologa, który wyrusza na niebezpieczną tajną misję. Portman następnie zdobyła uznanie krytyków za występ jako diva muzyki pop wystawiająca swój powrót w Vox Lux (2018), ale jej kolejne filmy, The Death and Life of John F. Donovan (2018) i Lucy in the Sky (2019), nie zostały dobrze przyjęte. W 2020 roku była narratorką rodzinnego dokumentu Dolphin Reef.