Patogen i Środowisko

Czynnik wywołujący

Giardia duodenalis jest pierwotniakiem z rodziny flagelowatych (Diplomonadida). Pierwotnie pierwotniak ten został nazwany Cercomonas intestinalis przez Lambla w 1859 roku. Nazwa została zmieniona na Giardia lamblia przez Stilesa w 1915 roku na cześć profesora A. Giarda z Paryża i dr F. Lambla z Pragi. Jednak wielu uważa, że nazwa Giardia duodenalis (Davaine 1875) jest właściwą nazwą taksonomiczną dla tego pierwotniaka.

Cykl życiowy

Cysty są formami opornymi i są odpowiedzialne za przenoszenie giardiozy. Zarówno cysty jak i trofozoity można znaleźć w kale (stadia diagnostyczne) (1). Cysty są wytrzymałe i mogą przetrwać kilka miesięcy w zimnej wodzie. Do zarażenia dochodzi poprzez spożycie cyst znajdujących się w skażonej wodzie, żywności lub drogą fekalno-oralną (ręce lub fomity) (2). W jelicie cienkim, w wyniku ekscystacji uwalniane są trofozoity (każda cysta wytwarza dwa trofozoity) (3). Trofozoity namnażają się w wyniku podłużnego rozszczepienia binarnego, pozostając w świetle proksymalnej części jelita cienkiego, gdzie mogą być wolne lub przyczepione do błony śluzowej przez brzuszną tarczę ssącą (4). Encystacja następuje w miarę przemieszczania się pasożytów w kierunku jelita grubego. Cysta jest stadium najczęściej stwierdzanym w niebiegunkowym kale (5). Ponieważ cysty są zakaźne po wydaleniu ich z kałem lub wkrótce potem, możliwe jest przenoszenie pasożytów z człowieka na człowieka. Chociaż zwierzęta są zarażone Giardia, ich znaczenie jako rezerwuaru jest niejasne.

Obraz cyklu życiowego i informacje dzięki uprzejmości DPDx.