Rozejm w Cassibile

Tylko po jego podpisaniu Castellano został poinformowany o dodatkowych klauzulach, które generał Campbell przedstawił innemu włoskiemu generałowi, Zanussiemu, który również przebywał w Cassibile od 31 sierpnia. Zanussi, z niejasnych powodów, nie poinformował o nich Castellano. Bedell Smith wyjaśnił jednak Castellano, że dalsze warunki miały wejść w życie tylko wtedy, gdyby Włochy nie przyjęły roli bojowej w wojnie u boku aliantów.

Po południu tego samego dnia książę Addis Abeby odbył odprawę z wyższymi dowódcami Regia Marina (włoskiej Królewskiej Marynarki Wojennej), Regia Aeronautica (włoskich Królewskich Sił Powietrznych) oraz z ministrami wojny, a także z przedstawicielami króla. Pominął jednak jakąkolwiek wzmiankę o podpisaniu rozejmu i odniósł się jedynie do trwających negocjacji.

Dzień wejścia w życie rozejmu był związany z planowanym desantem w środkowych Włoszech i pozostawiony do decyzji aliantów. Castellano nadal rozumiał, że datą tą miał być 12 września, a książę Addis Abeby rozpoczął przerzucanie wojsk do Rzymu.

7 września niewielka delegacja aliancka dotarła do Rzymu, aby poinformować księcia Addis Abeby, że następny dzień byłby dniem zawarcia rozejmu. Poinformowano go również o oczekującym przybyciu amerykańskiej 82 Dywizji Powietrznodesantowej na lotniska w okolicach miasta. Addis Abeba powiedział delegacji, że jego armia nie jest gotowa do wsparcia tego desantu, a większość lotnisk w tym rejonie znajduje się pod kontrolą niemiecką. Poprosił o odroczenie zawieszenia broni o kilka dni. Kiedy generał Eisenhower dowiedział się o tym, lądowanie wojsk amerykańskich w Rzymie zostało odwołane, ale dzień zawieszenia broni został potwierdzony, ponieważ inne wojska były już w drodze drogą morską do lądowania w południowych Włoszech.

Po ogłoszeniu zawieszenia broni przez radio alianckie po południu 8 września, siły niemieckie natychmiast zaatakowały siły włoskie, przeprowadzając operację Achse. Większość Regio Esercito (włoskiej armii królewskiej) nie została poinformowana o zawieszeniu broni, nie wydano też jasnych rozkazów co do linii postępowania w obliczu niemieckich sił zbrojnych. Niektóre z włoskich dywizji, które powinny były bronić Rzymu, były jeszcze w drodze z południowej Francji. Król, wraz z rodziną królewską i księciem Addis Abeby, uciekł z Rzymu wczesnym rankiem 9-go dnia i schronił się w Brindisi, w południowych Włoszech. Początkowo zamierzano przenieść z Rzymu sztab armii wraz z królem i premierem, ale do Brindisi dotarło niewielu oficerów sztabowych. Tymczasem oddziały włoskie, pozbawione instrukcji, załamały się i zostały wkrótce przytłoczone; niektóre małe jednostki zdecydowały się pozostać lojalne wobec niemieckiego sojusznika. Od 8 do 12 września siły niemieckie zajęły całe terytorium Włoch, które nie było jeszcze pod kontrolą aliantów, z wyjątkiem Sardynii i części Apulii, nie napotykając większego zorganizowanego oporu. W Rzymie włoski gubernator, przy wsparciu włoskiej dywizji piechoty, nominalnie rządził miastem do 23 września, ale w praktyce miasto było pod kontrolą niemiecką od 11 września.

3 września wojska brytyjskie i kanadyjskie przekroczyły Cieśninę Mesyńską i rozpoczęły desant na południowym krańcu Kalabrii w ramach operacji Baytown. Dzień po ogłoszeniu rozejmu, 9 września, alianci dokonali desantu w Salerno i Tarencie.

Alianci nie zdołali w pełni wykorzystać włoskiego rozejmu i zostali szybko odparci przez wojska niemieckie. W terenie, który sprzyjał obronie, aliantom zajęło 20 miesięcy dotarcie do północnych granic Włoch.

Niektóre oddziały włoskie stacjonujące poza Włochami, na okupowanych Bałkanach i wyspach greckich, były w stanie przetrwać kilka tygodni po zawieszeniu broni, ale bez zdecydowanego wsparcia ze strony aliantów, zostały one rozgromione przez Niemców do końca września 1943 roku. Na wyspie Cefalonii włoska dywizja Acqui została zmasakrowana po tym, jak stawiła opór siłom niemieckim. Tylko na wyspach Leros i Samos, z brytyjskimi posiłkami, opór trwał do listopada 1943 roku, a na Korsyce włoskie oddziały zmusiły niemieckie wojska do opuszczenia wyspy.

W innych przypadkach pojedyncze włoskie jednostki różnej wielkości pozostały po stronie Osi. Wiele z tych jednostek stanowiło zalążek sił zbrojnych Włoskiej Republiki Socjalnej.