10 vrouwen over hoe ochtendmisselijkheid echt aanvoelt

Films en tv hebben iedereen geleerd dat projectiel braken-in-het-midden-van-een-werkvergadering een universeel eerste teken van zwangerschap is, maar zwangerschap in het echte leven is niet altijd wat je zou denken dat het is. Tijdens je eerste trimester kun je last krijgen van ochtendmisselijkheid, misselijkheid die wordt veroorzaakt door hormonen die volgens de Mayo Clinic al twee weken na de bevruchting kunnen beginnen te werken. En ondanks de naam blijft ochtendmisselijkheid niet beperkt tot de ochtend. Sommige vrouwen kunnen er ook ’s nachts of gedurende de dag last van hebben. Hoewel ochtendmisselijkheid meestal verdwijnt tegen de 12e week van je zwangerschap, duurt het bij sommige vrouwen langer. Hier leggen 10 vrouwen met zeer uiteenlopende ervaringen uit hoe ochtendmisselijkheid voor hen aanvoelde.

1. “Ik voelde mijn ochtendmisselijkheid alleen rond het eten en direct na het eten. Ik gaf toen les aan de vijfde klas. Na de lunch moest ik mijn les halverwege een zin onderbreken, slikken en weer verdergaan. Als ik bleef praten, kwam alles naar boven. Heel mild en onder mijn controle, maar zeker merkbaar. Mijn verlangen om te eten verdween gewoon. Door mijn voedselaversie ben ik tijdens mijn eerste trimester niet aangekomen. Zwaar voedsel veroorzaakte mijn misselijkheid. Alles wat ik wilde eten was papperig voedsel… de hele tijd. Guacamole, aardappelpuree, ramen soep… dat is wat ik lekker vond. Ik heb nooit overgegeven van misselijkheid, het was gewoon algemeen. Mijn misselijkheid gaf me hetzelfde gevoel als wanneer ik langs een vuilnisbelt liep. De geur laat je maag omdraaien en je kunt niet eens denken aan de mogelijkheid om te eten. Ochtendmisselijkheid is alsof een vuilcontainer je de hele dag achtervolgt, maar dan zonder de stank.” -JoAnn, 36

2. “Voor mijn zwangerschap gebruikte ik kip van de grill voor bijna alles. Het was mijn favoriete eiwit. Als ik tijdens de zwangerschap de deur van de koelkast opendeed en ook maar een vleugje kip rook, was het een sprint naar de wc. Naarmate mijn zwangerschap vorderde, groeide mijn afkeer van gevogelte. Zelfs als ik het op iemands bord zag liggen, draaide mijn maag om en liep mijn mond vol met voorbraakspeeksel. Ik vergeleek het gevoel met de reactie van het lichaam op een slechte tequila. Zodra de gedachte aan de aanblik van het voedsel of de geur in mijn hoofd opkwam, wilde mijn lichaam er zo snel mogelijk van af. De andere geur die me lichamelijk ziek maakte was vanille. Ik werkte met een vrouw die een kaars met vanillegeur op haar bureau had staan. Het was een open kantooromgeving, dus er was geen ontkomen aan de geur. Ze stak de kaars elke dag na de lunch aan (vermoedelijk om de etensgeuren in het kantoor te verdrijven). Er was iets met die zoete en muskusachtige geur dat me een zweterige mond en een grote kokhalsreflex bezorgde.” -Gretchen, 36

3. “Ik worstelde met ochtendmisselijkheid van ongeveer 12 tot 24 weken. Van week 12 tot 16 was de misselijkheid slopend. Ik kon niet met de bus naar mijn werk of een vergadering bijwonen zonder dat ik moest overgeven. Uiteindelijk liep ik anderhalve kilometer naar mijn werk, letterlijk bergop in beide richtingen. Ik heb maar een paar keer overgegeven vanwege de ochtendmisselijkheid, maar ik had altijd zakjes zoutcrackers en ochtendmisselijkheidssnoepjes in mijn handtas. Na 16 weken was de misselijkheid minder geworden, maar ze kwam nog steeds op de meest ongelegen momenten opzetten (vergaderingen, lunches, wandelingen, enz.). Wat eten betreft, heeft de ochtendmisselijkheid op de lange termijn niets voor me verpest, maar ik heb wel mijn liefde voor curry in de koelkast gezet toen ik zwanger was. De gedachte aan het eten van iets met kerrie erin, of zelfs het ruiken ervan, maakte me misselijk. Ik ben blij te kunnen zeggen dat ik nu kan genieten van Tandoori kip wanneer ik maar wil!” -Hilary, 28

4. “Mijn ochtendmisselijkheid voelde aan als een kater van drie maanden. Ik voelde me constant misselijk. Ik moest niet overgeven, maar wel droogzwoegen. Ik had hoofdpijn die aanvoelde alsof iemand een boor in mijn hersenen had gezet. Ik was pijnlijk moe en had het gevoel dat ik op het werk onder mijn bureau wilde kruipen en een winterslaap wilde houden. Ik kwam elke keer het meeste aan in het eerste trimester omdat eten het enige was waardoor ik me beter voelde. Ik leefde op bagels, cornflakes en pizza. Ik ben een extreme koffieliefhebber en wist altijd wanneer ik zwanger was, want de geur ervan deed me kokhalzen. Ik hou nog steeds van dit voedsel, maar ik eet het met mate nu ik niet zwanger ben. Zodra ik 13 weken zwanger was, verdwenen alle symptomen. Ik wist dat het maar tijdelijk was, maar 3 maanden van deze symptomen elke dag voelde als 3 jaar. -Kelley, 39

5. “De beste manier waarop ik het kan beschrijven is dat ik me constant wagenziek voelde, en vreemd genoeg begon het in het begin ’s avonds, maar naarmate de dagen vorderden duurde het langer en langer tot het de hele dag en avond was. Er was gewoon geen voedsel dat me aantrekkelijk leek. Ik wist dat ik moest eten, want als ik dat niet deed, voelde ik me slechter, dus het was een vicieuze cirkel. Ik heb nooit echt overgegeven, maar er waren momenten dat ik wenste dat ik dat kon om de vreselijke misselijkheid te laten verdwijnen. Ik overleefde op gebakken aardappelen, bagels, popcorn, zoutjes en ginger ale voor ongeveer een maand. Ook omdat ik niet veel at, was ik constant uitgeput en kon ik moeilijk functioneren gedurende de dag. Ik kon geen koffie, groenten, vlees of kip verdragen. Ik wilde zetmeelrijke, flauwe dingen en koolzuur. Mijn ochtendmisselijkheid duurde tot week 12 en ging toen helemaal weg.” -Heather, 32

6. “Voordat ik zwanger werd, klonk ochtendmisselijkheid altijd als een licht ongemakkelijke vlaag misselijkheid die tegen lunchtijd voorbij zou zijn met behulp van een paar zoutjes. Heb je gember of pepermunt geprobeerd?’ Ik heb nog nooit zo hard mijn ogen gerold. Ik heb de eerste 15 weken minstens 10-12 keer per dag gehurkt boven een toilet of prullenbak doorgebracht met de gedachte dat dit heel normaal was. Als ik patat of macaroni of een ander niet naar vlees ruikend gerecht in mijn buik kreeg, duurde het meestal een uur of zo voordat ik het letterlijk weer voelde opkomen. Pas toen ik me helemaal tegen voedsel begon te verzetten, drong – eh – dwong mijn man me naar de eerste hulp te gaan om me vol te laten pompen met infuusvloeistoffen (je had moeten zien hoe snel mijn aderen die puppies opaten!). Het werd al snel duidelijk dat ik een van de gelukkigen was die een geval van hyperemesis gravidarum a la Kate Middleton had, alleen zonder de media-aandacht en het wereldwijde medeleven. Ik kreeg een recept dat me hielp om me te verlichten tot slechts een episode of twee per dag tot mijn derde trimester toen mijn lichaam zich eindelijk leek aan te passen aan de nieuwe baby binnenin. Onnodig te zeggen dat wat ik meemaakte niet normaal was. Ik had het gevoel dat ik gefaald had door geen perfecte zwangerschap te hebben met prenatale yoga en boerenkool smoothies. Erger nog, ik moest medicijnen nemen om te kunnen eten. Schuldgevoel kan een krachtige emotie worden voor ons moeders – maar alleen als we het toelaten. Ik ben nu moeder van drie prachtige, gezonde kinderen, die er allemaal zijn gekomen met een beetje hulp van de apotheek, en dat vind ik prima. Op een dag vergeef ik ze misschien zelfs dat ze me in de baarmoeder hebben gemarteld.” -Lauren, 31

7. “Ochtendmisselijkheid voelt als de loopings in een achtbaan die je naar het randje van overgeven brengen. Bij verschillende zwangerschappen heb ik verschillende gradaties van ochtendmisselijkheid gevoeld. Bij mijn zoon was ik zeven maanden ziek. Ik experimenteerde met wat me minder misselijk zou maken – bepaald fruit, kauwgom, pepermuntjes, eiwitten – ik kon niet eens naar mijn oude routine-ontbijt van havermout kijken zonder zo misselijk te worden dat ik moest gaan liggen. Bij mijn dochter maakte de gedachte aan bepaalde voedingsmiddelen, zoals sint-jakobsschelpen, eieren of soepachtige texturen, me misselijk.” -Linsey, 35

8. “Mijn eerste zwangerschap was het ergst. Ik moest 20 weken lang meerdere keren per dag overgeven en vervloekte de mensen die de term ‘ochtendmisselijkheid’ hadden bedacht, terwijl het eigenlijk de hele dag duurde. Mijn dagelijks leven was moeilijk en ik bracht zoveel mogelijk tijd liggend op de bank door. Ik was dankbaar toen mijn tweede zwangerschap minder hevig was. Ik moest nog regelmatig overgeven, maar soms voelde ik me een hele dag goed. Spoel nog eens drie kinderen vooruit, en voor mij waren mijn meisjeszwangerschappen gemakkelijker dan mijn jongenszwangerschappen. Het beste advies dat ik een pas zwangere moeder kan geven is om te onthouden dat er een einde komt aan de ziekte. Dat is net zo nuttig als crackers en water naast je bed houden. -Sarah, 35

9. “Vanaf het moment dat ik wakker werd tot het moment dat ik in slaap viel, voelde ik me ziek. Ik braakte zo’n vijf keer per dag en moest af en toe overgeven. Niet alleen dat, ik had verschrikkelijke diarree. Ik voelde me alsof het de ochtend was na een gekke oudejaarsavond, elke dag gedurende 13 weken. Zelfs als ik een dutje deed of ontspande, maakte het geen verschil. Het was ook zo vreemd, omdat ik uitgehongerd was, maar alles vond ik smerig. Het enige eten dat wel lekker was, was heel gewoon eten zoals kipfingers en frietjes, of iets super pittigs zoals Thais eten. Ik werd ook midden in de nacht hongerig wakker en at dan Cheerios. Bovendien had ik waanzinnige migraine, maar je mag geen medicijnen nemen als je zwanger bent – dus de migraine zorgde ervoor dat ik ook moest overgeven. Wat ook moeilijk was, was dat mijn familie zo gelukkig was, en het was echt heel moeilijk om gelukkig te zijn omdat ik me zo vreselijk voelde. Het werk was echt zwaar – het pendelen was het ergst, want ’s morgens was het het ergst. Ik zat dan in de metro en dacht: “Ik ga nu letterlijk overgeven of naar de wc waar iedereen bij is. Ik weet nog dat ik dacht dat ik wilde dat iemand zijn stoel voor me opgaf, want ik had zin om flauw te vallen, maar omdat ik niet te zien was, gebeurde dat niet. Ik was net een zombie tijdens vergaderingen, ik probeerde gewoon de dag door te komen. Het enige voordeel is dat als er iets ‘stressvols’ gebeurde op het werk, het niet zo’n effect op me had als normaal, omdat ik gewoon probeerde door te komen tot de lunch. Mijn enige advies is om gewoon door te zetten, er komt uiteindelijk wel een eind aan. En ik weet dat het zo cliché is, maar het is het allemaal waard – ik zou het zo weer doen.” -Lindsay, 33

10. “Van de tweede tot en met de vierde maand van mijn zwangerschap had ik de hele dag het gevoel dat ik ‘ochtendmisselijkheid’ had, behalve ’s ochtends. Voor het slapen gaan was het ergst. Wel of geen eten in mijn maag leek geen verschil te maken, behalve dat chocolade en noten bijzonder misselijkmakend waren. De enige verlichting kwam van zuur voedsel. Ik zoog op limoenen. Het was niet zozeer een verlangen als wel een opluchting. Hoe dan ook, het was niet gemakkelijk om het te verhelpen in het bijzijn van mensen op kantoor of in een restaurant. Zwarte koffie hielp veel (met mate). Misschien waren de ochtenden daarom draaglijk!” -Erica, 36

Antwoorden zijn licht bewerkt voor de duidelijkheid.

Volg Carina op Twitter.