Badu Babies: How Erykah Badu’s Vocal Style Transformed Music
Erykah Badu was een van de vier R&B vocalisten, samen met D’Angelo, Maxwell, en Lauryn Hill, die het neo-soul tijdperk van de late jaren ’90 inluidden. (In feite werd de naam van het subgenre oorspronkelijk bedacht om Badu te promoten). Haar stem herinnerde aan Billie Holiday, haar stijl herinnerde aan de zwarte trots en het Afro-futurisme van de jaren 70, maar haar totaal was iets compleet nieuws voor R&B. Decennia na haar debuut in 1997 blijft Erykah een inspiratiebron voor producers en zangers als SZA, Lion Babe’s Jillian Harvey en Ari Lennox.
Badu heeft haar bloemen gekregen in de tijd dat ze regeerde als de “First Lady of Neo-Soul”; gevierd voor haar storytelling door gelaagde en genuanceerde teksten; voor haar persona en stijl; en haar mix van soul, hiphop, en jazz in haar muziek. Terwijl Badu ons kennis liet maken met haar verschillende artistieke facetten; spelend met aliassen als Badulla Oblongata, Sara Bellum, en Analogue Girl in a Digital World; DJ’en, rijmen, hosten, en baby’s ter wereld brengen, raakt haar zang bijna verloren in het gesprek. Maar één luisterbeurt naar een fanfavoriet als “Green Eyes” en het is gemakkelijk om te zien hoe belangrijk haar zang ook voor haar nalatenschap is geweest. Haar zang is altijd essentieel geweest voor de manier waarop we Badu’s kunstenaarschap begrijpen.
Beluister Erykah Badu op Apple Music en Spotify.
In het 10 minuten durende “Eyes” benadrukt Badu sarcastisch dat haar oogkleur het resultaat is van haar groente-inname – niet van jaloezie over de nieuwe metgezel van haar geliefde. Ze gebruikt een luchtige stijl om de scherpe kantjes van haar teksten te maskeren op een productie met jazz invloeden. “Je betekent niets voor me, dus ga je gang en blijf bij je vriend,” zegt ze zachtjes, terwijl ze nauwelijks in staat is het laatste woord eruit te persen – een teken van haar ware minachting. Op nummers als “Other Side of the Game” en “Window Seat” uit ze haar emoties door haar stem, met haar kenmerkende zuidelijke twang, te laten klinken wanneer ze zich het meest kwetsbaar voelt en wanhopig op zoek is naar acceptatie. In Badu’s kenmerkende nummer “Tyrone” raakt de zangeres geïrriteerd door een gepreoccupeerde minnaar. Haar speelse, vertraagde stemgeluid benadrukt nog eens haar levendige manier van vertellen.
Producer, songwriter, en lid van zowel The Roots als The Soulquarians productie collectief, James Poyser werkt al met Badu sinds haar debuutalbum, Baduizm, en schreef mee aan “Other Side of the Game” tijdens een van hun eerste sessies samen. Hij zegt dat Badu “zingt op een manier die onvolmaakt perfect is.”
“Er zit een rauwheid in. De manier waarop ze emotie uitstraalt, gromt en die Billie Holliday tremolo die ze heeft, het werkt allemaal,” zegt hij. “Er is een bende zangers die ik heb gehoord nadat ze uitkwam die haar soort frasering hebben overgenomen.”
Vocalist Durand Barnarr, die back-up begon te zingen voor de inwoner van Dallas nadat ze zijn cover van haar nummer “That Hump” bijna tien jaar geleden op YouTube had gespot, heeft de jonge artiesten die zijn beïnvloed door Erykah’s geluid en teksten de “Badu Babies” genoemd. (Niet te verwarren met de echte baby’s die Badu ter wereld helpt brengen in haar rol als doula.)
Bernarr zegt dat hij als kind in eerste instantie werd aangetrokken door Badu’s toon, een “floozy, full twang.” “Als je de band weghaalt, is ze een blueszangeres,” zegt hij. Bernarr groeide op in een gezin waar zijn ouders alleen gospel en jazz speelden. Badu was een van de enige popartiesten waar hij naar mocht luisteren. Toen hij als tiener zijn talent serieus begon te nemen, begon hij “mee te zingen en te harmoniseren” met Badu’s platen, en gebruikte haar liedjes als vocale warming-ups. Hij doopte zichzelf een Badu Baby door de titel van zijn 2010 release 8ight: The Stepson of Erykah Badu. Badu boezemt ook niet-zangers trouw in; producer Zach Witness uit Dallas, die ooit verrast werd toen Badu bij hem op de stoep stond om muziek op te nemen nadat hij via Instagram had gechat, beschouwt de zangeres als een tweede moeder. Haar pop-up bezoek leidde ertoe dat hij haar 2016 mixtape But You Can’t Use My Phone produceerde.
Onder de nieuwe klasse van zangeressen beïnvloed door Badu, springt Ari Lennox eruit als een duidelijke student van en erfgenaam. Lennox heeft haar eigen identiteit en flair als een performer, maar haar overdreven, nasaal delivery als vocalist brengt bijna onmiddellijk de jonge Badu in herinnering. In “BMO,” zingt Lennox voortdurend “aye,” het woord verlengend, onder de verzen en refreinen. De uitspraak doet denken aan populaire “hey” adlibs uit Badu’s discografie, op nummers als “Window Seat”. Net als Badu is Lennox’s muziek zowel modern als een nostalgische reimagining van de jazz en soul zangeressen die voor haar kwamen.
De nasale lilt die Badu tot roem katapulteerde is ook te horen in de vocalen van artiesten als SZA en Jillian Harvey. Zelfs Teyana Taylor, die Badu onlangs inhuurde om haar te helpen bij de geboorte van haar tweede kind, is beïnvloed door de stijl van de zangeres. Het tweetal werkte onlangs samen aan het nummer “Lowkey,” dat een interpolatie bevat van Badu’s “Next Lifetime,” voor Taylors The Album.
Het beste aan “Badu Babies,” zoals Bernard ze heeft genoemd, is dat ze niet de intentie hebben om Badu’s hele geluid te repliceren. “Je hebt mensen die zich door iets kunnen laten inspireren, maar toch als zichzelf klinken. Dat is zo belangrijk,” zegt Bernard. Deze artiesten voegen hun eigen stijl toe, die waarschijnlijk toekomstige generaties van R&B zangers zal beïnvloeden, net zoals Badu hen inspireerde.
Black Music Reframed is een doorlopende redactionele serie op uDiscover Music die een andere lens, een bredere lens, een nieuwe lens, wil aanmoedigen bij het beschouwen van zwarte muziek; een die niet wordt gedefinieerd door genre parameters of labels, maar door de makers. Verkoopcijfers en hitlijsten, primeurs en zeldzaamheden zijn belangrijk. Maar artiesten, muziek en momenten die de cultuur vormgeven zijn niet altijd bestsellers, toppers of onmiddellijke successen. Deze serie, waarin zwarte schrijvers over zwarte muziek schrijven, werpt een nieuwe blik op muziek en momenten die voorheen over het hoofd werden gezien of waarvan de verhalen niet in de juiste context werden verteld.
