Badu Babies: How Erykah Badu’s Vocal Style Transformed Music
Erykah Badu była jedną z czterech wokalistek R&B, wraz z D’Angelo, Maxwellem i Lauryn Hill, które zapoczątkowały erę neo-soulu w późnych latach 90-tych. (W rzeczywistości, nazwa podgatunku została pierwotnie ukuta w celu wprowadzenia Badu na rynek). Jej głos przypominał Billie Holiday, jej styl przypominał czarną dumę i afro-futuryzm lat 70-tych, ale jej suma summarum było to coś zupełnie nowego dla R&B. Dekady po jej debiucie w 1997 roku, Erykah nadal jest źródłem inspiracji dla producentów i wokalistów takich jak SZA, Lion Babe’s Jillian Harvey i Ari Lennox.
Badu otrzymała swoje kwiaty w czasie, gdy panowała jako „Pierwsza Dama Neo-Soulu”; celebrowana za jej opowiadanie historii poprzez warstwowe i zniuansowane teksty; za jej osobowość i styl; i jej mieszankę soulu, hip-hopu i jazzu w jej muzyce. Jako że Badu przedstawiła nam swoje różnorodne oblicza artystyczne, występując pod pseudonimami takimi jak Badulla Oblongata, Sara Bellum i Analogue Girl in a Digital World; DJ-ując, rymując, prowadząc i rodząc dzieci, jej śpiew prawie zagubił się w rozmowie. Ale wystarczy posłuchać ulubionego utworu fanów, takiego jak „Green Eyes” i łatwo dostrzec, jak ważny dla jej spuścizny był również jej wokal. Jej wokal zawsze był kluczowy dla sposobu, w jaki rozumiemy artyzm Badu.
Słuchaj Erykah Badu na Apple Music i Spotify.
W 10-minutowym „Eyes,” Badu sarkastycznie podkreśla, że jej kolor oczu jest wynikiem spożycia warzyw – nie zazdrości o nową towarzyszkę kochanka. Badu używa zwiewnego przekazu, aby zamaskować uszczypliwość w swoich tekstach na tle jazzowej produkcji. „Nic dla mnie nie znaczysz, więc idź i bądź ze swoim przyjacielem” – oferuje łagodnie, ledwo mogąc wymusić ostatnie słowo – znak jej prawdziwej pogardy. W piosenkach takich jak „Other Side of the Game” i „Window Seat” Badu emocjonuje się, rozciągając swój głos, z charakterystycznym dla niej południowym twangiem, kiedy czuje się najbardziej bezbronna i rozpaczliwie pragnie akceptacji. Charakterystyczny dla Badu utwór „Tyrone” ukazuje wokalistkę zirytowaną zajętym kochankiem, a jej figlarny, opóźniony wokal jeszcze bardziej podkreśla jej żywe opowiadanie historii.
Producent, autor tekstów i członek zarówno The Roots jak i kolektywu producenckiego The Soulquarians, James Poyser pracował z Badu od czasu jej debiutanckiego albumu, Baduizm, współtworząc „Other Side of the Game” podczas jednej z ich pierwszych wspólnych sesji. Mówi, że Badu „śpiewa w sposób, który jest niedoskonale doskonały.”
„Jest w tym surowość. Sposób, w jaki reaguje, warczy i to tremolo Billie Holliday, które ma, to wszystko działa”, mówi. „Jest grupa piosenkarzy, których słyszałem po tym, jak się pojawiła, którzy przyjęli jej sposób frazowania.”
Wokalista Durand Barnarr, który zaczął śpiewać dla rodowitej mieszkanki Dallas po tym, jak zauważyła jego cover jej piosenki „That Hump” na YouTube prawie dziesięć lat temu, nazwał młodych artystów pod wpływem dźwięku i liryki Erykah „Badu Babies”. (Nie mylić z rzeczywistymi dziećmi, którym Badu pomaga przyjść na świat w swojej roli douli.)
Bernarr mówi, że jako dzieciak był początkowo przyciągnięty do tonu Badu, „floozy, pełnego twangu”. „Kiedy pozbawiasz ją zespołu, jest piosenkarką bluesową” – mówi. Bernarr dorastał w domu, w którym jego rodzice grali tylko gospel i jazz. Badu była jedną z jedynych popowych artystek, których wolno mu było słuchać. Kiedy jako nastolatek zaczął poważnie traktować swój talent, zaczął „śpiewać i harmonizować” z płytami Badu, używając jej piosenek jako rozgrzewki wokalnej. Tytuł jego wydanej w 2010 roku płyty 8ight ochrzcił się mianem Badu Baby: The Stepson of Erykah Badu. Badu inspiruje wierność także u nie-wokalistów; producent z Dallas Zach Witness, który był kiedyś zaskoczony, gdy Badu pojawiła się na jego progu, by nagrać muzykę po rozmowie przez Instagram, uważa piosenkarkę za drugą matkę. Jej wizyta doprowadziła do tego, że wyprodukował jej mixtape But You Can’t Use My Phone z 2016 roku.
Wśród nowej klasy wokalistek, na które Badu wywarła wpływ, Ari Lennox wyróżnia się jako wyraźna uczennica i spadkobierczyni. Lennox ma swoją własną tożsamość i talent jako performerka, ale jej przesadzona, nosowa dostawa jako wokalistka niemal natychmiast przywodzi na myśl młodą Badu. W „BMO” Lennox nieustannie śpiewa „aye”, wydłużając to słowo, zarówno w zwrotkach, jak i refrenach. Sposób śpiewania przypomina popularne „hej” z dyskografii Badu, w utworach takich jak „Window Seat”. Podobnie jak Badu, muzyka Lennox jest zarówno nowoczesna, jak i stanowi nostalgiczną reimaginację wokalistek jazzowych i soulowych, które pojawiły się przed nią.
Nosowy nalot, który przyniósł Badu sławę, można również usłyszeć w wokalach artystek takich jak SZA i Jillian Harvey. Nawet Teyana Taylor, która ostatnio zaciągnęła Badu do pomocy przy porodzie swojego drugiego dziecka, była pod wpływem stylu piosenkarki. Para ostatnio współpracowała nad piosenką „Lowkey”, która zawiera interpolację „Next Lifetime” Badu, dla Taylor’s The Album.
Najlepszą rzeczą w „Badu Babies”, jak Bernard ich nazwał, jest to, że nie zamierzają replikować całego brzmienia Badu. „Masz ludzi, którzy mogą być zainspirowani czymś, ale nadal brzmią jak oni sami. To jest bardzo ważne” – mówi Bernard. Ci artyści wprowadzają swoje własne style, które prawdopodobnie wpłyną na przyszłe pokolenia wokalistów R&B, tak jak Badu zainspirowała ich.
Black Music Reframed to trwająca seria redakcyjna na uDiscover Music, która ma na celu zachęcenie do spojrzenia na Czarną muzykę z innej perspektywy, szerszej perspektywy, nowej perspektywy; takiej, która nie jest definiowana przez parametry gatunkowe czy etykiety, ale przez twórców. Sprzedaż, listy przebojów, pierwsze miejsca i rarytasy są ważne. Ale artyści, muzyka i momenty, które kształtują kulturę, nie zawsze są bestsellerami, zdobywcami list przebojów czy natychmiastowymi sukcesami. Ta seria, skupiająca czarnoskórych pisarzy piszących o czarnoskórej muzyce, rzuca nowe spojrzenie na muzykę i momenty, które wcześniej były pomijane lub nie były opowiadane w odpowiednim kontekście.
