Dag van Allerzielen: Reflecties, tradities en gebeden
Als u in het verleden op uw donkere en vochtige wandeling op de avond van 2 november langs mijn parochie zou lopen, zou u de tonen van het Requiem van Mozart uit de bronzen deuren van de St. James Cathedral in Seattle hebben horen komen.
Sinds meer dan tien jaar geeft de St. James een mis compleet met koor en orkest om te bidden voor degenen die zijn overleden. Tijdens de processie worden de begrafenisregisters binnengedragen en krijgen ze tijdens de mis een ereplaats in de crypte van de kathedraal.
De registers bevatten de namen van allen die de afgelopen 100 jaar vanuit de kathedraal zijn begraven.
Op 2 nov. nemen we als kerk Allerzielen in acht, een dag van gebed en gedachtenis voor de zielen van hen die zijn gestorven. Deze dag sluit het seizoen af van wat eens Allerheiligen werd genoemd, waartoe ook Allerheiligen en de vooravond daarvan, Halloween, behoren.
Op 1 nov., Allerheiligen, gedenken we hen die zijn gestorven “in Gods genade en vriendschap en volkomen gezuiverd” en de hemel hebben bereikt (Catechismus van de Katholieke Kerk, nr. 1023). Op Allerzielen bidden we voor hen die door hun doodzonde in het vagevuur zijn beland.
De pandemie heeft de traditie van mijn parochie dit jaar op een laag pitje gezet, maar kan onze gebeden niet in de kiem smoren. In een tijd waarin de dood in onze gedachten is gekomen, brengt het tedere bidden voor hen die we dit jaar en in voorgaande jaren hebben verloren ons dichter bij onze Heer.
In de afgelopen jaren heeft de katholieke school van mijn kinderen de kinderen gevraagd de namen van de overledenen op blaadjes in de herfstkleuren te schrijven. De bladeren worden in de kapel opgehangen om parochianen en leerlingen eraan te herinneren voor de overledenen te bidden.
Mijn kinderen vonden het altijd troostvol om de namen van degenen van wie ze hebben gehouden en van wie ze hebben gehouden langs de muren van de kerk te vinden.
Een andere traditie die ik heel mooi vond, was dat kinderen foto’s meebrachten van de zielen die verloren waren gegaan voor een gemeenschappelijk altaar. Onze school is bijzonder divers, dus om deze foto’s te zien van de families waar we al jaren kinderen naast hebben opgevoed, gaf me een bijzonder gevoel van verbondenheid met hen. Wat een geschenk om samen met hen te bidden voor hun dierbaren.
Ik zie niet in waarom we deze traditie niet kunnen voortzetten in “Zoom School”. We kunnen onze eigen ruimte creëren om onze dierbaren te herdenken en ons eraan te herinneren voor hen te bidden. Ik merk dat de kinderen er troost uit putten, omdat de namen en foto’s ons herinneren aan verhalen die we samen delen.
Ik kan niet toestaan dat Allerzielen voorbijgaat zonder stil te staan bij mijn eigen dood. Dit is een oude christelijke traditie die “memento mori” heet, vertaald als denk eraan dat je zult sterven.
Dit is geen morbide of melancholieke overdenking, maar een oproep om goed te leven. We weten niet hoeveel dagen ons gegeven zijn. We zijn geroepen om elke dag te leven als iemand die van onze Heer houdt en door hem bemind wordt.
We kunnen dit jaar misschien niet in de grote kathedraal samenkomen om op Allerzielen te bidden, maar ik kan wel op mijn iPhone drukken tot het Kyrie van Mozart onze huiskamer vult en met mijn gezin kaarsen aansteken en bidden:
Onze barmhartige Vader,
Wij zijn met elkaar verbonden in uw wonderbaarlijke wolk van getuigen. We hebben glimpen van uw glorie gezien en weten dat u van ons houdt en verlangt dat wij met u verenigd worden. Wij bidden voor de dierbaren die gestorven zijn. Moge hun boetedoening kort zijn, opdat zij mogen komen in de volheid van uw genade. Laat uw licht op hen schijnen. Moge U hen eeuwige rust schenken. Amen.