Het echte verhaal achter deze beroemde foto

In 1970 ontmoette Elvis Presley, de King of Rock and Roll, president Richard Nixon. Twee mensen die meer van elkaar verschilden zijn moeilijk voor te stellen. De King droeg een paarse jumpsuit en een riemgesp ter grootte van Nixons hoofd. Elvis gaf de president een pistool als geschenk. Nixon gaf Elvis een badge.

In het tijdperk van internet en reality-tv is er helaas weinig meer dat ons nog verbaast. Wat vroeger vreemd en anders was, is nu gemeengoed. Soms trekt iets onze aandacht, zoals de laatste meme of een YouTube-clip, maar onze aandachtsspanne is nu zo kort dat het nieuws van gisteren zelden een week of wat later nog wordt herinnerd.

Miljoenen mensen over de hele wereld hebben de mogelijkheid om de meest privé of vreemde gebeurtenissen in de wereld om ons heen vast te leggen of erover te lezen. Wat vroeger privé was, is nu zeer openbaar.

In tegenstelling tot het nieuws van vandaag, werd de foto van Nixon en de King een jaar lang niet vrijgegeven aan het publiek. In het Witte Huis bespraken Nixon en zijn assistenten of de foto al dan niet een negatief of positief effect zou hebben op de publieke opinie.

Eindelijk werd besloten dat de foto Nixon in een positief daglicht zou stellen en misschien wat public relations punten zou scoren bij jonge mensen. Dat was niet het geval. De meeste mensen vonden het echt heel raar.

In 1970 was Elvis ongeveer twee jaar bezig met een comeback die hem weer aan de top van de hitlijsten bracht, en hij had een zeer populaire reeks concerten in Las Vegas achter de rug. Toch was Elvis, buiten het Zuiden, niet meer echt populair geweest bij de jongere mensen sinds de late jaren 50. Zijn miljoenen fans waren nu ouder, stevig in de middenklasse en conservatief.

Net als de fans van Richard Nixon. In 1968 was Nixon eindelijk president geworden, met een verpletterende overwinning op Hubert Humphrey. Hij had het in 1960 opgenomen tegen John Kennedy en verloren.

Het is nu moeilijk te herinneren, maar in 1970 was Nixon een relatief populaire president: hij was langzaam begonnen met het terugtrekken van de Amerikaanse troepen uit Vietnam. Hij was begonnen met de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Vietnam, had de Environmental Protection Agency (EPA) opgericht, had aangedrongen op meer desegregatie van scholen in het hele land, en was tweeënhalf jaar verwijderd van het Watergate-schandaal dat zijn presidentschap in schande zou beëindigen.

Elvis was in Los Angeles toen hij een idee kreeg. Niemand in de omgeving van Elvis vertelde de King ooit dat zijn ideeën slecht waren, dus toen hij aan twee van zijn entourage voorstelde om op een vlucht naar Washington DC te stappen, pakten ze hun koffers en gingen.

Op weg door het land stelde de King een brief samen aan de president van de Verenigde Staten. Gedeeltelijk luidde de tekst:

“Geachte heer president, Allereerst wil ik mijzelf voorstellen. Ik ben Elvis Presley en ik bewonder u en heb groot respect voor uw ambt. Ik heb met vice-president Agnew gesproken… en mijn bezorgdheid over ons land geuit. De drugscultuur, de hippie-elementen… beschouw mij niet als hun vijand of als het “Establishment”. Ik noem het Amerika en ik hou ervan. Meneer, ik kan en zal u op elke mogelijke manier van dienst zijn… Eerst en vooral, ben ik een entertainer, maar alles wat ik nodig heb zijn de federale geloofsbrieven…”

Elvis wilde een badge. De reden daarvoor, zoals zijn ex-vrouw Priscilla verklaarde, was omdat Elvis “(geloofde dat) met de federale narcotica badge, hij (geloofde dat hij) legaal elk land kon binnenkomen zowel met wapens als met alle drugs die hij wenste.” We weten allemaal dat Elvis later stierf aan een hartaanval, geholpen door de enorme hoeveelheden drugs die hij nam.

Op de ochtend van 21 december 1970 reed Elvis dus naar de poort van het Witte Huis, overhandigde de bewakers zijn brief voor Nixon met zijn hotelnummer en reed weg.

Het personeel van het Witte Huis kon het niet helemaal geloven, maar nodigde hem toch uit om later die middag de president te ontmoeten. Ze dachten dat het de president een “in” zou geven bij de jongere generatie.

Toen Elvis en de twee jongens uit zijn entourage kwamen opdagen, hadden ze een pistool, waarvan ze niet vonden dat ze dat aan de Secret Service hoefden te overhandigen – dit was tenslotte “The King”.

Natuurlijk kunnen we zeggen dat presidenten koningen verslaan in het Witte Huis, en de .45 werd onderzocht. Intussen werd Elvis begeleid naar de Oval Office, waar Richard Nixon een snelle ontmoeting en foto verwachtte.

Dat is niet wat Elvis in gedachten had. Hij ijsbeerde wat door de kamer, en ging toen op de bank voor Nixon’s bureau zitten. Niemand nam de vergadering op, maar een van Nixon’s hulpjes, Egil “Bud” Krogh (later aangeklaagd in het Watergate schandaal) was er bij en maakte kort daarna aantekeningen.

In het begin bleef Nixon proberen om Elvis het kantoor uit te krijgen op dezelfde manier als iemand zich beleefd zou excuseren bij een lang verloren familielid. Elvis begreep de hint niet en begon Nixon te vertellen over zijn ervaringen met “radicaal links”, die volgens Elvis bezig waren Amerika van binnenuit te vernietigen. Daartoe behoorden ook de Beatles, op wie Elvis stiekem jaloers was en die hij jaren daarvoor het land uit probeerde te houden.

Het gesprek ging vooral over de “drugscultuur” en hoe die Amerika aan het vernietigen was. Elvis dacht dat hij de natie van nut kon zijn door in zijn liedjes een pro-Amerikaboodschap te verkondigen en tegen drugs te prediken/zingen. Niemand weet zeker of Elvis dit ook echt geloofde.

Mensen met drugsproblemen zijn meestal in grote ontkenningsfase – Elvis ging regelmatig tekeer over de hippies, LSD, en hoe de jaren ’60 tegencultuur “on-Amerikaans” was.”

Het meest ironische aan Elvis’ toespraak tot Nixon is dat hij waarschijnlijk high was als een vlieger op een verscheidenheid aan pillen daar in de Oval Office.

Niettemin, alles wat Elvis zei raakte een snaar bij de president, die de jongerencultuur van de jaren ’60 en ’70 niet begreep en verachtte. Na een tijdje stopte Nixon met zijn pogingen om Elvis uit te zwaaien en ging met hem in de Oval Office zitten voor een relatief lang gesprek.

Voordat Elvis wegging, overhandigde hij Nixon de .45, die de president prachtig vond, en Nixon vertelde de King dat hij ervoor zou zorgen dat hij een badge zou krijgen. Elvis sloeg toen zijn linkerarm om de president en gaf hem een knuffel – Nixon haatte persoonlijk contact, en Elvis wist dat.

Er werd een serie foto’s genomen van de ontmoeting, waaronder de beroemde foto van het paar voor de vlag, handen schuddend. Elvis kreeg wel zijn badge, en schepte later op dat hij een “federal agent-at-large,” was, maar zoiets bestaat niet.

Lees een ander verhaal van ons: Larry King reed per ongeluk JFK van achteren aan

Niemand weet zeker of Elvis oprecht was, Nixon voor de gek hield door high te zijn in het Witte Huis en tegen drugs te prediken, of gewoon aan de grond zat zonder te slapen, zoals hij wel vaker deed.

Matthew Gaskill heeft een MA in Europese Geschiedenis en schrijft over een verscheidenheid aan onderwerpen, van de Middeleeuwen tot WOII tot genealogie en meer. Als voormalig onderwijzer hecht hij veel waarde aan nieuwsgierigheid en ijverig onderzoek. Hij is de auteur van vele best-selling Kindle werken op Amazon.