Ice Dancing – Facts and History of Ice Dancing
Dansen is er in vele vormen, maar geen enkele is zo aantrekkelijk en gevaarlijk als ijsdansen, een discipline van het kunstschaatsen.
Deze zeer acrobatische en veeleisende vorm van dans is oorspronkelijk voortgekomen uit de ballroomdans, waardoor schaatsers de kans kregen om populaire ballroomdansen op het ijs na te bootsen, maar die vorm van professioneel dansen waarbij een paar schaatsers een vaste moveset uitvoeren (Gouden Wals) werd verbannen uit de internationale competitie.
De populairste vorm van ijsdansen vandaag de dag is het paarsgewijs schaatsen waarbij dansers bestaande uit man en vrouw een aangepaste dansroutine uitvoeren op de maat van het nummer van hun keuze.
De variaties op de dans omvatten close dancing waarbij het paar dicht bij elkaar blijft zonder sprongen te kunnen maken, originele danscompetitie, vrije dansstijl en meer.
De oorsprong van het dansachtige kunstschaatsen (ijsdansen) gaat helemaal terug naar het midden van de jaren 1800 toen de schaatsers probeerden ballroomdansen na te bootsen terwijl ze op vlak ijs schaatsten met behulp van zeer conservatieve bewegingsroutines waarbij beide voeten de hele tijd op het ijs stonden. De schaatsers werden in de daaropvolgende jaren steeds brutaler, introduceerden meer geavanceerde bewegingen, verrijkten het ijsdansen met de grote variëteit aan sierlijke balletbewegingen en experimenteerden met verschillende muziekgenres die verschillende stijlen van ijsdansen mogelijk maakten.
De belangrijkste dansroutine in de vroege geschiedenis van het ijsdansen kwam uit de koker van de Amerikaanse balletdanser en choreograaf Jackson Haines, die vaak wordt genoemd als “de vader van het moderne kunstschaatsen”. Hij populariseerde zijn Haines Wals in Europa, en vooral in Wenen, dat toen werd gezien als de danshoofdstad van het hele oude continent. Aan het eind van de 19e eeuw was Wenen in de ban van alle vormen van de wals, en de schaatsversie van deze populaire bal-dans (gedanst in de vorm van de driespas wals) trok de aandacht van de hele stad, natie en uiteindelijk Europa. Langzaam werden meer geavanceerde bewegingen gebruikelijk, en de Haines Wals die vereiste dat beide voeten op het ijs bleven, werd overbodig.
Hoewel het ijsdansen aanvankelijk alleen een recreatieve dans voor de hogere klasse was, werd het al snel populair voor alle klassen en begon het te worden gezien als een haalbare dans voor wedstrijden. Het eerste professionele schaatstoernooi voor mannen werd in 1896 in Rusland gehouden, terwijl de eerste wedstrijd voor vrouwen tien jaar later in 1906 in Zwitserland plaatsvond. De organisaties die de controle over regel en professionele competities overnamen kwamen in het midden van de jaren 1930. Internationale competities voor professionele dansers begonnen met de Wereldkampioenschappen in 1952 en twee jaar later in 1954 de Europese Kampioenschappen (twaalf van de eerste zestien wereldkampioenen kwamen uit Groot-Brittannië, waar deze sport de grootste populariteit genoot). De aanwezigheid van ijsdansen op de Olympische Spelen begon met een aantal tentoonstellingen, tot het officieel als Olympische sport werd aanvaard op de Winterspelen van 1976 in Innsbruck, Oostenrijk. De gouden medaille werd toen gewonnen door het duo Ljoedmila Pakhomova en Aleksandr Gorsjkov uit de Sovjet-Unie. Een van de mooiste Olympische ijsdansen die tot op de dag van vandaag in herinnering blijft, werd tijdens de Olympische Spelen van 1984 in Sarajevo uitgevoerd door het Britse duo Jayne Torvill en Christopher Dean.
De moderne vorm van Olympisch schaatsen die in 2010 werd geïntroduceerd, mixt de elementen van de oorspronkelijke dansvorm en de segmenten van de Free Dance, waardoor een kortere, maar spannendere routine ontstaat.