Patton (film)
Ontwikkeling
De pogingen om een film te maken over het leven van Patton waren al gaande sinds zijn dood in 1945, maar zijn weduwe, Beatrice, verzette zich. Na haar dood in 1953 begon producent Frank McCarthy aan het project en, de dag nadat Beatrice was begraven, namen de producenten contact op met de familie voor hulp bij het maken van de film, met het verzoek toegang te krijgen tot Patton’s dagboeken, alsmede input van familieleden, maar de familie weigerde enige hulp te verlenen aan de filmproducenten. McCarthy zocht ook de medewerking van het Pentagon; ook zij weigerden aanvankelijk, omdat Patton’s zoon, George Patton IV, in het leger zat, en Patton’s tweede dochter, Ruth, getrouwd was met een officier. In 1959 had McCarthy het leger overgehaald mee te werken.
Twentieth Century Fox kocht A Soldier’s Story, de autobiografie uit 1951 van generaal van het leger Omar Bradley (die een prominente rol speelt in de film, gespeeld door Karl Malden). Francis Ford Coppola schreef het filmscript in 1963, grotendeels gebaseerd op Ladislas Farago’s biografie Patton: Orde en Triomf, en op A Soldier’s Story. Edmund H. North werd later ingeschakeld om aan het script te werken. De film zou oorspronkelijk Blood & Guts gaan heten en William Wyler zou de regie op zich nemen.
Bradley, de enige overlevende vijf-sterren generaal officier in de Verenigde Staten na de dood van Dwight D. Eisenhower in 1969, diende als adviseur voor de film hoewel de mate van zijn invloed en inbreng in het uiteindelijke script grotendeels onbekend is. Hoewel Bradley Patton persoonlijk kende, was het ook bekend dat de twee mannen elkaars tegenpolen waren in persoonlijkheid, en er zijn aanwijzingen om te concluderen dat Bradley Patton verachtte, zowel persoonlijk als beroepsmatig. Omdat de film gemaakt werd zonder toegang tot Generaal Patton’s dagboeken, is hij grotendeels gebaseerd op observaties van Bradley en andere militaire tijdgenoten wanneer zij proberen Patton’s gedachten en motieven te reconstrueren. In een recensie van de film verklaarde brigadegeneraal S.L.A. Marshall, die zowel Patton als Bradley kende: “De naam Bradley wordt zwaar aangezet op een beeld van een kameraad dat, hoewel het geen karikatuur is, de gelijkenis vertoont van een zegevierende, glorierijke hansworst…. Patton in levende lijve was een raadsel. Hij blijft zo in de film…. Napoleon zei ooit dat de kunst van de generaal niet strategie is, maar weten hoe de menselijke natuur te vormen. Misschien is dat alles wat producent Frank McCarthy en generaal Bradley, zijn belangrijkste adviseur, proberen te zeggen.”
FilmingEdit
De opnamen van de film begonnen op 3 februari 1969 en vonden plaats op eenenzeventig locaties in zes landen, voornamelijk in Spanje, dat over veel materieel uit de Tweede Wereldoorlog van het Amerikaanse leger beschikte. Eén scène, waarin Patton naar een oude stad rijdt die Carthago zou moeten zijn, werd opgenomen in de oude Romeinse stad Volubilis in Marokko. De eerste scène, waarin Patton en Muhammed V de Marokkaanse troepen, waaronder de Goumiers, beoordelen, werd opgenomen in het Koninklijk Paleis in Rabat. Een onaangekondigde gevechtsscène werd de nacht voordien opgenomen, wat in de buurt van het Koninklijk Paleis vrees deed ontstaan voor een staatsgreep. Een parachutist werd geëlektrocuteerd in hoogspanningskabels, maar geen van deze gevechtsbeelden komt voor in de film. De scène bij de inwijding van het welkomstcentrum in Knutsford, Cheshire, Engeland, werd op de werkelijke plaats gefilmd. De scènes in Tunesië en Sicilië werden opgenomen in Almeria in het zuiden van Spanje; Pamplona in het noorden werd gebruikt voor Frankrijk en Duitsland; terwijl de winterscènes in België, onder andere voor de Slag om de Ardennen, werden opgenomen in de buurt van Segovia (waarnaar de productieploeg zich haastte toen ze hoorden dat er sneeuw was gevallen).
De film werd opgenomen door cinematograaf Fred J. Koenekamp in 65 mm Dimension 150, pas de tweede film die in dat formaat werd opgenomen na The Bible: In the Beginning… (1966).
Een aanzienlijke hoeveelheid beelden van gevechtsscènes werd weggelaten uit de uiteindelijke versie van Patton, maar er werd al snel een bestemming voor gevonden. Outtakes uit Patton werden gebruikt voor gevechtsscènes in de tv-film Fireball Forward, die voor het eerst werd uitgezonden in 1972. De film werd geproduceerd door Patton-producer Frank McCarthy en Edmund North schreef het scenario. Een van de castleden van Patton, Morgan Paull, verscheen in deze productie.
OpeningEdit
De openingsscène van de film.
De film opent met Scott’s weergave van Patton’s toespraak tot het Derde Leger, afgebeeld tegen een enorme Amerikaanse vlag. Coppola en North moesten de woorden en uitspraken van Patton in de scène, en ook in de rest van de film, afzwakken om een R-rating te vermijden; in de openingsmonoloog verving het woord ontucht het woord neuken toen hij The Saturday Evening Post bekritiseerde. Ook Scott’s kiezelachtige en krasse stem is het tegenovergestelde van Patton’s hoge, nasale en ietwat piepstem, een punt opgemerkt door historicus S.L.A. Marshall. Marshall wijst er echter ook op dat de film “te veel gevloek en obsceniteit” bevat. Patton was niet gewoon een vuilspuiter.
Toen Scott hoorde dat de toespraak de film zou openen, weigerde hij hem uit te voeren, omdat hij dacht dat de toespraak de rest van zijn optreden zou overschaduwen. Regisseur Schaffner verzekerde hem dat de speech aan het eind zou worden getoond. De scène werd in één middag opgenomen in de Sevilla Studios in Madrid, waarbij de vlag op de achterkant van de toneelmuur was geschilderd.
Alle medailles en onderscheidingen die in de monoloog op Pattons uniform te zien zijn, zijn replica’s van de medailles en onderscheidingen die Patton daadwerkelijk kreeg. De generaal heeft ze echter nooit allemaal in het openbaar gedragen en was in ieder geval geen vier-sterren generaal toen hij de beroemde toespraken hield waarop de opening is gebaseerd. Hij droeg ze slechts bij één gelegenheid, in zijn achtertuin in Virginia op verzoek van zijn vrouw, die een foto van hem wilde met al zijn medailles. De producenten gebruikten een kopie van deze foto om deze “look” voor de openingsscène na te bootsen.
MusicEdit
De veelgeprezen score voor Patton werd gecomponeerd en gedirigeerd door de veelzijdige componist Jerry Goldsmith. Goldsmith gebruikte een aantal innovatieve methoden om de muziek aan de film te koppelen, zoals een echoplex loop opgenomen geluiden van “call to war” tripletten gespeeld op de trompet om generaal Patton’s geloof in reïncarnatie muzikaal te vertegenwoordigen. Het hoofdthema bestond ook uit een symfonische mars begeleid door een pijporgel om de militaristische maar diep religieuze aard van de protagonist weer te geven. De muziek van Patton leverde Goldsmith een Oscarnominatie op voor Beste Originele Score en behoorde tot de 250 genomineerden voor de top vijfentwintig Amerikaanse filmmuziek van het American Film Institute. De originele soundtrack werd drie keer uitgebracht op disc en één keer op LP: via Twentieth-Century Fox Records in 1970, Tsunami Records in 1992, Film Score Monthly in 1999, en een twee-disc uitgebreide versie via Intrada Records in 2010.