Deklaracja Niepodległości

Koloniści z wyspy Rhode pod wodzą Johna Browna spalili brytyjski kuter Gaspee

Brytyjczycy mieli imperium do prowadzenia. Sposób, w jaki utrzymywali swoją gospodarkę w dobrej kondycji, polegał na systemie zwanym merkantylizmem. Merkantylizm był popularną filozofią ekonomiczną w XVII i XVIII wieku. W tym systemie brytyjskie kolonie były maszynami do robienia pieniędzy dla kraju macierzystego. Brytyjczycy nakładali ograniczenia na to, jak kolonie wydawały swoje pieniądze, aby móc kontrolować ich gospodarkę. Nakładali limity na towary, które kolonie mogły produkować, na statki, których mogły używać, a co najważniejsze, z kim mogły handlować. Brytyjczycy nakładali nawet podatki zwane cłami na importowane towary, by zniechęcić do tej praktyki. To popchnęło kolonistów do kupowania tylko brytyjskich towarów, zamiast towarów z innych krajów europejskich.

Odległość od Wielkiej Brytanii i wielkość Imperium Brytyjskiego była zaletą dla kolonii. Wysłanie brytyjskich wojsk do kolonii było kosztowne. Przez wiele lat filozofia brytyjskiego rządu polegała na „zbawiennym zaniedbaniu”. Oznaczało to, że uchwalali prawa regulujące handel w koloniach, ale nie robili zbyt wiele, by je egzekwować. Brytyjczycy wiedzieli jednak, że kolonie czerpały korzyści z towarów od Holendrów, Francuzów i Hiszpanów. W końcu, w 1763 roku, zaczęli egzekwować wiele z ograniczeń handlowych, a nawet uchwalili nowe.

Akty Nawigacyjne i Ustawa o Cukrze były dwoma z ustaw uchwalonych w celu ograniczenia handlu kolonialnego. Akty takie jak te doprowadziły do buntu i korupcji w koloniach. Koloniści, szczególnie w Nowej Anglii, buntowali się przeciwko tym ustawom, nielegalnie przemycając towary do i z kolonii. Statki z kolonii często ładowały swoje ładownie nielegalnymi towarami z francuskich, holenderskich i hiszpańskich Indii Zachodnich. Przemytnicy płacili łapówki brytyjskim celnikom, którzy byli zatrudnieni do regulowania handlu w koloniach. Urzędnicy ci również otrzymywali skromne wynagrodzenie od Brytyjczyków, więc czerpali korzyści z każdej strony. Amerykańskie ławy przysięgłych, które sądziły przemytników, w czasach, gdy rzeczywiście ich złapano, rzadko uznawały ich za winnych. Ponieważ zyskiwali tak wielką władzę, przemytnicy rozszerzyli swój tajny handel do niemal każdego portu w koloniach. Szacuje się, że w tym czasie do amerykańskich kolonii przywożono ponad 700 000 funtów brytyjskich rocznie.

Handel i podatki

Port w Bostonie, około 1746 roku, był domem dla odnoszącej sukcesy kolonialnej floty handlowej.

Anglia nadal nakładała podatki na kolonie. Ale ponieważ handel i podatki były trudne do kontrolowania z daleka, Anglia zawarła umowę z koloniami. Miały one nadal regulować handel, ale dać kolonistom prawo do nakładania własnych podatków.

Wojna francusko-indyjska wystawiła to delikatne porozumienie na próbę. Ponieważ wojna była kosztowna, Brytyjczycy uważali, że koloniści powinni pomóc za nią zapłacić. Argumentowali, że ochronili kolonistów przed zagrożeniem ze strony Francuzów i Indian. W rezultacie Brytyjczycy nałożyli nowe podatki, które przeraziły kolonistów.

Pomiędzy nałożonymi podatkami a działaniami podjętymi przez brytyjską marynarkę wojenną w celu aresztowania przemytników, koloniści stawali się coraz bardziej wściekli. Amerykańscy spedytorzy coraz bardziej buntowali się przeciwko ograniczeniom w handlu z innymi krajami. All of these actions served as stepping stones to the Revolution.