Jaka jest różnica między rzeczownikiem a zaimkiem?

Wszystkie słowa w języku angielskim należą do jednej z kilku głównych kategorii, zwanych „częściami mowy”. Części mowy w języku angielskim to: rzeczownik, czasownik, przymiotnik, przysłówek, zaimek, przyimek, określnik, spójnik i wtrącenie. Części mowy mogą być rozróżniane na podstawie ich funkcji w zdaniu, ich relacji z innymi słowami w zdaniu i, do pewnego stopnia, ich znaczenia.

Zaimki są często uważane za podklasę rzeczowników, ponieważ często spełniają te same role w zdaniu. Dlatego łatwo je pomylić.

Co to jest rzeczownik?

O rzeczowniku mówi się, że jest to słowo, które określa osobę lub zwierzę (dziewczyna, listonosz, człowiek, babcia, koń), rzecz (kwiat, doniczka, sufit, dżem, kapelusz, trawa) lub ideę lub stan (wolność, niepokój, demokracja, ślepota, radość). Lepszym sposobem na odróżnienie rzeczownika od innych części mowy są jego cechy morfologiczne (przyrostki i przedrostki) oraz ich pozycja i funkcja w zdaniu.

Istnieją specyficzne cechy, które pomagają odróżnić rzeczownik od innych części mowy. Rzeczowniki są często poprzedzone określnikiem, takim jak „the”, „a” lub „an”. Istnieją rzeczowniki pospolite i rzeczowniki właściwe. Rzeczowniki własne są nazwami i zaczynają się wielką literą. Rzeczowniki mogą być w liczbie pojedynczej lub mnogiej (apple vs. apples) i mogą pokazywać posiadanie (Jenny’s apple).

Dobrym sposobem na odróżnienie rzeczownika od innych części mowy jest spojrzenie na jego funkcję w zdaniu. Niektóre z powszechnych ról rzeczownika to podmiot, przedmiot bezpośredni, przedmiot pośredni i przedmiot przyimka, na przykład:

Jenny lubi dżem – „Jenny” jest podmiotem i „dżem” jest przedmiotem bezpośrednim.

Jenny dała Margaret trochę dżemu – „Margaret” jest przedmiotem pośrednim.

Jenny lubi jeść dżem z przyjaciółmi – „przyjaciele” jest obiektem przyimka.

Noun vs. Pronoun

Zaimki są właściwie podklasą rzeczowników, ponieważ często zastępują rzeczownik i mogą pełnić tą samą funkcję w zdaniu. Na przykład:

Jenny przyjedzie jutro. Przyniesie trochę dżemu.

Podmioty w pierwszym i drugim zdaniu odnoszą się do tej samej osoby: Jenny. Jednakże, zamiast powtarzać rzeczownik „Jenny”, w drugim zdaniu użyty jest zaimek. Bez zaimków, musielibyśmy powtarzać ten sam rzeczownik w kółko, co sprawiłoby, że język brzmiałby dość niezręcznie.

W przeciwieństwie do rzeczowników, zaimki potrzebują antecedent – to jest coś lub ktoś wspomniany w poprzednim zdaniu, do którego się odnoszą. Na przykład, gdybyś zaczął rozmowę od zdania „On jest taki nieodpowiedzialny”, nie wiedzielibyśmy, do kogo się odnosisz. Jednakże, jeśli zamiast tego powiedziałbyś „James zjadł cały dżem. On jest taki nieodpowiedzialny”, wtedy wszystko byłoby bardziej jasne. „James” tutaj jest przedimkiem „on.”

Czym są zaimki osobowe?

Zaimki osobowe odnoszą się do jednej z trzech różnych „osób”. Zaimki w pierwszej osobie odnoszą się do mówiącego (ja lub my). Zaimki w drugiej osobie odnoszą się do adresata (ty). Zaimki w trzeciej osobie odnoszą się do osoby lub rzeczy, o której się mówi (on, ona, ono, oni).

Jak rzeczowniki, zaimki osobowe mogą być albo podmiotem albo przedmiotem zdania. Jednakże, w przeciwieństwie do rzeczowników, one faktycznie przyjmują różne formy w zależności od pozycji, w której się pojawiają. Jeżeli są podmiotem zdania, biorą przypadek mianownika, a jeżeli są obiektem, pojawiają się w przypadku obiektywnym. W przypadku zaimków w trzeciej osobie, muszą one również zgadzać się pod względem płci (żeńskiej lub męskiej) ze swoim przedimkiem. Na przykład, w zdaniu „She likes jam,” słowo „she” jest zaimkiem w trzeciej osobie, który występuje w mianowniku, ponieważ jest podmiotem zdania. Jednakże, w zdaniu „John likes her,” zaimek w trzeciej osobie pojawia się jako obiekt, więc przyjmuje on przypadek obiektywny. Formy mianownika i celu wyglądają następująco dla wszystkich zaimków osobowych:

Zaimki osobowe w pierwszej osobie liczby pojedynczej: mianownik „I”, cel „me”
Zaimki osobowe w pierwszej osobie liczby mnogiej: mianownik „we”, cel „us”
Zaimki osobowe w drugiej osobie liczby pojedynczej i mnogiej: Zaimki osobowe drugiej osoby w liczbie pojedynczej i mnogiej: mianownik „you,” cel „you”
Zaimki osobowe trzeciej osoby w liczbie pojedynczej: mianownik „he, she, it,” cel „him, her, it”
Zaimki osobowe trzeciej osoby w liczbie mnogiej: mianownik „they,” cel „them”