Teoria Lamarcka o dziedziczeniu cech nabytych

Teoria dziedziczenia cech nabytych

Lamarck wpłynął na Darwina swoją teorią dziedziczenia cech nabytych. Teoria ta polegała na przekonaniu, że jeśli ktoś wykorzystuje daną cechę, to może ona zostać przekazana jego przodkom. Teoria ta składała się z dwóch części. Pierwszą z nich było używanie i nieużywanie. Jeśli dana cecha nie była używana, osobnik ją tracił. Jeśli cecha była używana, jednostka mogła zyskać i zachować tę cechę. Drugą częścią tej teorii było to, że te cechy mogą być przekazywane potomstwu.

Jak organizmy przystosowują się do swojego środowiska, ich interakcje ze środowiskiem powodują zmiany w potrzebach fizjologicznych lub fizycznych. Teoria Lamarcka różni się od współczesnej ewolucji tym, że nie wynika ona z przypadku. Uważał on, że organizmy kontynuują procesy ewolucyjne, aby osiągnąć „doskonałość”. W swojej pierwszej książce, Philosohie zoologique, napisał:

„Natura, produkując po kolei każdy gatunek zwierzęcia i zaczynając od najmniej doskonałego lub najprostszego, aby zakończyć swoje dzieło najdoskonalszym, stopniowo komplikowała ich strukturę”.

Klasycznym przykładem używanym w tym celu jest żyrafa. Szyja żyrafy stopniowo wydłużała się z czasem, ponieważ potrzebowała jej, aby dosięgnąć liści wysoko na drzewach. Z czasem wzmocniłoby to i wydłużyło szyję pojedynczej żyrafy. To z kolei mogło być przekazywane potomstwu tej żyrafy.