‘Today’ Star Hoda Kotb Hosts Powerful Talk With Kids About Racism
Als velen blijven stelling nemen tegen raciale onrechtvaardigheid na de moord op George Floyd op 25 mei, Today’s Hoda Kotb checkte in met een handvol kinderen die verandering eisen.
In de show van maandag nam Hoda een panel van kinderen mee voor een virtueel gesprek over de aanhoudende protesten en hoe zij denken dat we de wereld rechtvaardiger, veiliger en gelijkwaardiger kunnen maken voor zwarte Amerikanen. Tijdens het gesprek met de kinderen – een 10-jarige genaamd Rosalie, zevende klassers Logan, Josh, en Aidan, en Marley, een 15-jarige activist – openden sommigen over hun persoonlijke ervaringen met racisme.
“Het moment waarin we leven is nogal frustrerend omdat het voelt alsof het een aanval is op mensen die op mij lijken, wat echt eng en teleurstellend is,” vertelde Marley, die ervoor pleitte om duizenden boeken over zwarte meisjes op scholen te krijgen, aan Hoda.
Aidan zei ook: “Ik voel me bedreigd, alsof ik word opgejaagd omdat ik anders ben, en dat vind ik gewoon onaanvaardbaar.”
Hoda ging verder met Aidan en vroeg of zijn ouders ooit met hem hadden gesproken over de manier waarop hij zich in het openbaar zou moeten gedragen. In antwoord daarop zei Aidan dat zijn ouders hem hebben geleerd voorzichtig te zijn, zijn rechten te kennen en “nooit een politieagent te minachten.” Maar zelfs dan nog voelt hij zich soms geïntimideerd als hij zijn huis verlaat.
“Zoals, toen ik mijn hond Phineas uitliet, had ik het gevoel dat het nacht was, dus ik wilde niet dat iemand naar me toe zou komen, zo van: ‘Oh, hij is een Afro-Amerikaanse jongen ’s nachts. Hij zal wel iets slechts aan het doen zijn,'” zei Aidan. “Het is, zoals, ‘Waarom? We zijn allemaal hetzelfde.'”
Momenten later vertelde Logan over hoe zijn vader hem de reden van de wereldwijde protesten probeerde uit te leggen.
“Gisteren zei mijn vader: ‘Je weet niet hoe het is om zwart te zijn totdat je een mijl in mijn schoenen loopt,” zei Logan. “Wat hij daarmee bedoelt is dat je niet weet hoe het is om mensen hun tassen te zien dichtknijpen als je op straat loopt. Hij zegt dat het elke dag gebeurt.”
Marley herinnerde zich toen een van haar eerste ervaringen met ongelijkheid en racisme. Toen ze op de basisschool zat, maakten andere leerlingen negatieve opmerkingen over haar haar.
“Veel kinderen op school zeiden dan dat het te veel ruimte in beslag nam, en dat ze wilden dat ik achterin ging zitten, of dat het vies was,” zei ze. “En deze dingen waren super frustrerend omdat ik het gevoel had dat ik er helemaal geen controle over had. Dit is hoe mijn haar eruitziet, en ik zou dat nooit tegen iemand anders zeggen.”
Hoda bracht Rosalie in het gesprek door haar te vragen te vertellen over wat ze op haar zomerkamp had meegemaakt.
“Ik zag een paar mensen van een andere hut. Ze zeiden dat ze niet met iemand wilden spelen vanwege zijn ras,” herinnerde ze zich. “Ik heb toen niet echt iets tegen ze gezegd, maar ik heb met mijn begeleiders gepraat en soms heb ik er spijt van dat ik niets heb gezegd, maar tegelijkertijd ook weer niet, want ik had het erger kunnen maken.”
Marley raadde aan dat als kinderen openlijk racisme tegenkomen, zoals Rosalie deed, ze zich moeten afvragen hoeveel ze van de situatie weten voordat ze ingrijpen en niet bang moeten zijn om hulp van volwassenen te vragen.
Voordat hij het gesprek afrondde, gaf Josh zijn mening over opkomen tegen racisme. “Ik zou zeggen dat we allemaal hetzelfde zijn, dat we allemaal mensen zijn. Ik zeg dat het goed komt, en binnenkort zijn we allemaal vrienden, en dan is het voorbij.”
Marley voegde eraan toe: “We moeten begrijpen dat het goed is om zwart te zijn, het is goed om blank te zijn, het is goed om Pacific Islander te zijn. En al die verschillen maken dit land juist zo mooi en geweldig, en maken ons tot de mensen die we zijn.”