Het schokkende verhaal achter Playdoh's oorspronkelijke doel
Het verhaal van Play-Doh begon toen Kutol, een zeepbedrijf uit Cincinnati, eind jaren twintig op het punt stond ten onder te gaan. Cleo McVicker, net 21 jaar oud, kreeg de taak om de overgebleven activa van het bedrijf te verkopen, die in die tijd voornamelijk bestonden uit handzeep in poedervorm. Als dat eenmaal was gebeurd, was het bedrijf ook voorbij. Cleo slaagde er echter in een aardige winst te maken met het uitvoeren van zijn taak, met als resultaat dat het bedrijf ternauwernood overeind kon blijven. Cleo nam toen zijn broer, Noah, in dienst en zij begonnen te proberen het bedrijf weer levensvatbaar te maken.
Dit brengt ons naar 1933, toen Cleo op een bijeenkomst was met vertegenwoordigers van de Kroger kruidenierswinkel toen zij hem vroegen of hij behangreiniger maakte. Behangreiniger was een gewilde handelswaar, want in die tijd was steenkool de belangrijkste manier om je huis te verwarmen, omdat het veel efficiënter en goedkoper was dan hout. Dit had als negatief neveneffect dat het overal een roetlaag achterliet die moeilijk van behangpapier te verwijderen was omdat je het niet nat kon krijgen. (Dit was nog vóór vinylbehang.)
In een stoutmoedige zet vertelde Cleo hen dat hij het behang voor hen schoner kon maken (hoewel niemand bij Kutol op dat moment wist hoe). Kroger bestelde vervolgens 15.000 dozen behangreiniger bij Kutol met een boete van $5.000 (ongeveer $90.000 vandaag) als Kutol niet op tijd zou leveren. Deze boete was meer dan Kutol beschikbaar had om te betalen als ze faalden. Gelukkig voor de broers was Noah McVicker in staat om uit te vinden hoe hij behangreiniger kon maken met behulp van een versie van een toen gangbare formule daarvoor.
Gelukkig voor de broers, hoewel dit het hoofdinkomen voor hun bedrijf voor ongeveer een decennium, na de Tweede Wereldoorlog, begon de verkoop te dalen met kolenverwarming die langzaam werd vervangen door olie en gas ovens. Deze ovens produceerden natuurlijk niet hetzelfde roetprobleem als het verbranden van kolen, dus regelmatig behang schoonmaken was niet meer nodig. De verkoop liep kort daarna verder terug toen vinylbehang beschikbaar kwam. Dit type behang kon worden schoongemaakt met niets anders dan water en zeep, zodat het product van de McVicker’s nu vrijwel overbodig was geworden.
Tot overmaat van ramp kwam Cleo McVicker om bij een vliegtuigongeluk in 1949 en Joe McVicker, Noah McVicker’s neef die was ingehuurd om Cleo te vervangen, ontdekte op 25-jarige leeftijd dat hij een zeldzame vorm van kanker had en er werd niet verwacht dat hij het zou overleven.
Hij overleefde het echter wel dankzij een nieuwe experimentele bestralingsbehandeling. Hoewel, zelfs na de behandeling achtten de doktoren het niet succesvol en vertelden ze hem dat hij spoedig zou sterven (in werkelijkheid stierf hij pas in 1992, hoewel zijn einde toch behoorlijk triest was, zie de Bonus Feiten hieronder voor meer).
In ieder geval, kom Kay Zufall in 1954, de onbezongen held van de Play-Doh geschiedenis en de schoonzus van Joe McVicker. Kay runde een kleuterschool en had goedkope materialen nodig om haar kinderen kerstversieringen te laten maken. Terwijl ze op zoek was naar dat goedkope decoratiemateriaal, las ze in een tijdschrift dat je voor deze taak behangreiniger kon gebruiken. Omdat zij wist in welke problemen het bedrijf van haar zwager verkeerde, kocht zij een partij behangreiniger van Kutol, om te zien of het voor deze toepassing zou werken. Nadat ze niet alleen had vastgesteld dat het werkte, maar ook dat de kinderen het geweldig vonden om ermee te spelen, belde ze Joe en vertelde hem dat ze van hun nu verouderde behangreiniger een stuk speelgoed moesten maken. Joe keek naar de kerstversieringen die de kinderen hadden gemaakt en vond het een geweldig idee. Om dit mogelijk te maken, verwijderden ze gewoon het wasmiddel uit het deeg en voegden een amandelgeur en wat kleurstof toe. (Het was oorspronkelijk wit.)
Joe besloot om de samenstelling, die nu speelgoed zou worden, om te dopen tot: “Kutol’s Rainbow Modeling Compound”. Kay Zufall redde opnieuw de dag en verzekerde hem dat dit een verschrikkelijke naam was voor hun product. Zij en haar man, Bob, begonnen toen een betere naam te bedenken. In de loop van hun discussies kwam Kay op de proppen met “Play-Doh”, waar ze allebei dol op waren en ze stelden de naam voor aan Joe, die er ook dol op was.
Dankzij enkele connecties met schoolbestuursleden, opgedaan bij de verkoop van zeep, verkocht het bedrijf hun nieuwe product aanvankelijk aan scholen in heel Cincinnati. Daarna begonnen ze te proberen het aan winkels te verkopen, met slechts een marginaal succes op lokaal niveau.
Hoewel het op dit punt het bedrijf had gered, zonder geld voor grote reclame, leek Play-Doh voorbestemd voor een zeer langzame groei – tenminste totdat Joe McVicker erin slaagde zich in een audiëntie met Bob Keeshan, beter bekend als Captain Kangaroo, te praten.
Hij liet Keeshan de Play-Doh zien en legde hem uit dat Kutol geen geld had voor een nationale reclamecampagne noch geld om het product in de show te laten brengen. Maar als Keeshan ermee akkoord zou gaan het product één keer per week in Captain Kangaroo te gebruiken, zouden ze de Captain Kangaroo productiemaatschappij 2% van de gegenereerde omzet geven, zolang hij het zou blijven vertonen. De Captain ging akkoord en Play-Doh werd al snel een nationale hit, zelfs in andere kindershows dankzij de Captain Kangaroo exposure.
Daarnaast, ook al verkochten ze het behangmiddel nog steeds voor 34 cent per blikje, waren ze in staat om $1.50 per blikje Play-Doh, ondanks het feit dat de blikjes dezelfde hoeveelheid samenstelling bevatten en de twee producten vrijwel identiek waren, behalve dat het schoonmaakmiddel wit was en er een kleine hoeveelheid schoonmaakmiddel aan was toegevoegd.