Amerykańska Federacja Pracy-Kongres Organizacji Przemysłowych

Fuzja AFL i CIO

Przejście ustawy Taft-Hartley Act w 1947 roku i rosnący konserwatyzm w amerykańskiej krajowej polityce pracy, implikowany przez tę ustawę, pobudził związki zawodowe do odnowionej aktywności politycznej. CIO przyłączyła się do AFL w opozycji do nowego prawa, ale jedność polityczna tylko stopniowo przekładała się na solidarność związkową. Po śmierci Murraya pod koniec 1952 roku prezydentem CIO został Walter P. Reuther, szef Zjednoczonej Organizacji Pracowników Samochodowych (United Automobile Workers) należącej do CIO. Trzy lata później, w 1955 roku, AFL i CIO połączyły się, a George Meany, były szef AFL, został prezydentem nowej federacji (funkcję tę pełnił do listopada 1979 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią). W 1955 roku członkostwo w nowym podmiocie pracowniczym obejmowało około jednej trzeciej wszystkich pracowników nierolniczych. Od tego czasu liczba członków stale się zmniejszała.

W 1957 roku federacja związków zawodowych wyraziła obawy etyczne, gdy wydaliła związek Teamsters po ujawnieniu korupcji i wymuszeń pracowniczych w tym, co było wtedy największym związkiem w kraju. (Dopiero w 1987 roku Związek Teamsters został ponownie przyjęty do AFL-CIO.)

Konserwatywny Meany i liberalny Reuther nigdy nie osiągnęli więcej niż lodowatą serdeczność, a w 1968 roku Meany’emu udało się doprowadzić do usunięcia Reuthera i kilku innych przywódców CIO z zarządu federacji. W wyniku tego należący do Reuthera United Automobile Workers (UAW) natychmiast wycofał się z AFL-CIO, sprzymierzając się z Teamsters od 1968 do 1972 roku. Reuther zmarł w 1970 roku, a dwa lata po odejściu Meany’ego na emeryturę i objęciu prezydentury AFL-CIO przez Lane’a Kirklanda w 1979 roku, UAW ponownie zjednoczyła się z AFL-CIO. Podczas prezydentury Kirklanda (1979-95) odsetek pracowników reprezentowanych przez zorganizowaną siłę roboczą spadł z 19 do 15 procent.

Kiedy Kirkland przeszedł na emeryturę 1 sierpnia 1995 roku, mianował swojego sekretarza-skarbnika, Thomasa R. Donahue, aby wypełnić pozostałą część kadencji. Na konwencji organizacji w 1995 roku, Donahue został pokonany na prezydenta przez Johna J. Sweeneya w pierwszych konkurencyjnych wyborach w historii AFL-CIO. Sweeney, były przewodniczący Service Employees International Union (SEIU), przewodził dysydenckiemu komitetowi zaangażowanemu w odwrócenie tendencji do zmniejszania się liczby członków i słabnącej siły politycznej federacji. Również w 1995 roku, pierwsza osoba kolorowa została wybrana na stanowisko wykonawcze AFL-CIO, kiedy Linda Chavez-Thompson została wiceprezesem. Sweeney zobowiązał się do zwiększenia liczby członków związku poprzez agresywne kampanie organizacyjne i lobbing polityczny.

Jednakże, z powodu rosnącego spadku członkostwa w związkach, pięć międzynarodowych związków zawodowych – Międzynarodowy Związek Robotników Ameryki Północnej (LIUNA), SEIU, Zjednoczony Bractwo Cieśli (United Brotherhood of Carpenters), jak również Związek Pracowników Przemysłu i Tekstyliów (UNU), Pracowników Przemysłu i Tekstyliów (UNITE) i Związek Pracowników Hoteli i Restauracji (HERE), które później połączyły się w UNITE HERE – połączyły się w 2003 roku, tworząc New Unity Partnership (NUP), nieformalną koalicję, która opowiadała się za reformą AFL-CIO, kładąc nacisk na wysiłki organizacyjne w celu promowania rozwoju związków. Po rozwiązaniu NUP w 2005 roku, jej dawne związki członkowskie – do których należały wtedy również United Food and Commercial Workers (UFCW) i Teamsters – wypisały się z AFL-CIO i utworzyły Change to Win, formalną koalicję, która stanowiła alternatywę dla AFL-CIO.

W 2009 roku Sweeney ustąpił ze stanowiska prezydenta AFL-CIO. Jego następcą został Richard Trumka, który wcześniej pełnił funkcję przewodniczącego UMWA oraz sekretarza-skarbnika AFL-CIO.

W 2009 roku Sweeney ustąpił ze stanowiska przewodniczącego AFL-CIO.