Electoral College Fast Facts
Ustalone w Artykule II, Sekcja 1 Konstytucji USA, Kolegium Elektorskie jest formalnym organem, który wybiera Prezydenta i Wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Każdy stan ma tylu „elektorów” w Kolegium Elektorskim, ilu ma reprezentantów i senatorów w Kongresie Stanów Zjednoczonych, a Dystrykt Kolumbii ma trzech elektorów. Kiedy wyborcy idą do urn w wyborach prezydenckich, w rzeczywistości głosują na listę elektorów, którzy przysięgli oddać swoje głosy na dany bilet w Kolegium Elektorskim.
Elektorzy
Większość stanów wymaga, aby wszystkie głosy elektorskie trafiły do kandydata, który otrzymał najwięcej głosów w danym stanie. Po zatwierdzeniu przez stanowych urzędników wyborczych wyników głosowania powszechnego w każdym stanie, zwycięska grupa elektorów spotyka się w stolicy stanu i oddaje dwie karty do głosowania – jedną na wiceprezydenta i jedną na prezydenta. Elektorzy nie mogą głosować na kandydata na prezydenta i wiceprezydenta, którzy pochodzą ze stanu, z którego pochodzi elektor. Na przykład, jeśli obaj kandydaci pochodzą z Nowego Jorku, elektorzy z Nowego Jorku mogą głosować na jednego z kandydatów, ale nie na obu. W tym hipotetycznym scenariuszu elektorzy Delaware mogą jednak głosować na obu kandydatów z Nowego Jorku. Wymóg ten wywodzi się z wczesnej historii Stanów Zjednoczonych, kiedy to jedna z głównych linii podziału politycznego kraju dzieliła duże stany od małych. Założyciele mieli nadzieję, że ta zasada zapobiegnie zdominowaniu wyborów prezydenckich przez największe stany.
About this object The contested 1876 Presidential elections brought Senators, and the electoral certificates under investigation, into the House Chamber.
- Maine i Nebraska stosują „system okręgowy”, w którym dwóch elektorów głosuje na zwycięzcę stanowego głosowania powszechnego, a jeden elektor głosuje na zwycięzcę głosowania powszechnego w każdym okręgu kongresowym.
Ale nie jest niekonstytucyjne, by elektor głosował na kogoś innego niż ten, któremu obiecał swoje poparcie, wiele stanów, jak również Dystrykt Kolumbii, „wiąże” elektorów z ich kandydatem za pomocą przysiąg i grzywien. W XIX wieku „wiarołomni elektorzy” – ci, którzy złamali swoje przyrzeczenie i zagłosowali na kogoś innego – byli rzadkością, ale nie rzadkością, zwłaszcza jeśli chodzi o wiceprezydentów. We współczesnych czasach „faithless electors” są jeszcze rzadsi i nigdy nie przesądzili o wyniku wyborów prezydenckich.
- W każdych z następujących wyborów był jeden „faithless elector”: 1948, 1956, 1960, 1968, 1972, 1976 i 1988. W 2000 roku oddano pustą kartę do głosowania. W 2016 roku siedmiu elektorów zerwało ze swoim stanem na karcie do głosowania prezydenckiego i sześciu zrobiło to na karcie do głosowania wiceprezydenckiego.
Procedura
About this object W wyborach prezydenckich w 1880 roku James Garfield nieznacznie wygrał w głosowaniu powszechnym, ale zmiótł Kolegium Elektorskie na Środkowym Zachodzie i Północnym Wschodzie.
Od połowy XX wieku Kongres spotyka się na wspólnej sesji co cztery lata 6 stycznia o godzinie 13:00, aby zebrać głosy w Kolegium Elektorskim. Siedzący wiceprezydent przewodniczy spotkaniu i otwiera głosy z każdego stanu w porządku alfabetycznym. Przekazuje on głosy czterem skrutatorom – dwóm z Izby i dwóm z Senatu – którzy ogłaszają wyniki. W skład skrutatorów Izby wchodzi po jednym reprezentancie z każdej partii i są oni mianowani przez Marszałka. Po zakończeniu liczenia wiceprezydent ogłasza nazwisko następnego prezydenta.
- Po ratyfikacji dwudziestej poprawki do konstytucji (i począwszy od 75. Kongresu w 1937 r.) głosy elektorskie są liczone przed nowo zaprzysiężonym Kongresem, wybranym w listopadzie poprzedniego roku.
- Data liczenia głosów została zmieniona w 1957, 1985, 1989, 1997, 2009 i 2013 r.urzędujący wiceprezydenci John C. Breckinridge (1861), Richard Nixon (1961) i Al Gore (2001) ogłosili, że przegrali swoją własną kandydaturę na prezydenta.
Obiekty
About this object Izba i Senat spotkały się na wspólnej sesji 12 lutego 1913 roku, aby policzyć głosy Kolegium Elektorskiego w wyborach prezydenckich w 1912 roku.
Od 1887 r. 3 U.S.C. 15 określa sposób zgłaszania zastrzeżeń przez członków Kongresu do głosów elektorskich. Podczas wspólnej sesji ustawodawcy mogą zgłaszać zastrzeżenia do poszczególnych głosów elektorskich lub do całych stanowych zwrotów. Sprzeciw musi być zgłoszony na piśmie i podpisany przez co najmniej jednego reprezentanta i jednego senatora. W przypadku sprzeciwu następuje przerwa w obradach i każda izba rozpatruje sprzeciw oddzielnie przez nie więcej niż dwie godziny; każdy poseł może przemawiać przez pięć minut lub krócej. Po głosowaniu nad przyjęciem sprzeciwu każda z izb zbiera się ponownie na wspólnej sesji i obie izby ujawniają swoje decyzje. Jeśli obie izby zgadzają się na sprzeciw, głosy wyborcze, o których mowa, nie są liczone. Jeśli któraś z izb sprzeciwi się sprzeciwowi, głosy są liczone.
- Sprzeciw wobec głosów Kolegium Elektorskiego odnotowano w 1969 i 2005 roku. W obu przypadkach Izba i Senat odrzuciły zastrzeżenia i głosy, o których mowa, zostały policzone.
Poprawianie procesu
Początkowo Kolegium Elektorskie stanowiło dla Konwentu Konstytucyjnego kompromis między dwiema głównymi propozycjami: powszechnym wyborem prezydenta i wyborem prezydenta przez Kongres.
/tiles/non-collection/i/i_electoral_college_photo_1953_hc_2008_130_30.xml Collection of the U.S. House of Representatives About this object The 1953 electoral vote count declared Dwight D. Eisenhower the winner.
- Przed 1804 r. elektorzy nie rozróżniali kandydatów podczas głosowania na prezydenta i wiceprezydenta; kandydat z większością głosów zostawał prezydentem, a kandydat z drugą w kolejności liczbą głosów zostawał wiceprezydentem. Dwunasta Poprawka – zaproponowana w 1803 roku i ratyfikowana w 1804 roku – zmieniła ten pierwotny proces, wymagając od elektorów rozdzielenia swoich głosów i zaznaczenia, na kogo głosowali jako na prezydenta i wiceprezydenta. Zobacz Kolegium Elektorskie i Nierozstrzygnięte Wybory, aby uzyskać więcej informacji.
- Dystrykt Kolumbii ma trzech elektorów od czasu ratyfikacji Dwudziestej Trzeciej Poprawki w 1961 r.
Były też inne próby zmiany systemu, szczególnie po przypadkach, w których kandydat wygrywa w wyborach powszechnych, ale przegrywa w Kolegium Elektorskim.
- Pięć razy zdarzyło się, że kandydat wygrał głosowanie powszechne i przegrał wybory. Andrew Jackson w 1824 roku (na rzecz Johna Quincy Adamsa); Samuel Tilden w 1876 roku (na rzecz Rutherforda B. Hayesa); Grover Cleveland w 1888 roku (na rzecz Benjamina Harrisona); Al Gore w 2000 roku (na rzecz George’a W. Busha); Hillary Clinton w 2016 roku (na rzecz Donalda J. Trumpa).
Najbliżej zmiany Kolegium Elektorskiego przez Kongres od 1804 r. było podczas 91 Kongresu (1969-1971), kiedy Izba uchwaliła H.J. Res. 681, który całkowicie zlikwidowałby Kolegium Elektorskie i zastąpił je bezpośrednimi wyborami prezydenta i wiceprezydenta (oraz run off, jeśli żaden z kandydatów nie otrzymałby więcej niż 40 proc. głosów). Rezolucja przeszła przez Izbę 338 do 70, ale nie przeszła przez Senat.
Wybory warunkowe
W przypadku impasu w Kolegium Elektorskim lub jeśli żaden kandydat nie otrzyma większości głosów, odbywają się „wybory warunkowe”. Wybór prezydenta przechodzi do Izby Reprezentantów. Każda delegacja stanowa oddaje jeden głos na jednego z trzech najlepszych pretendentów z początkowych wyborów, aby wyłonić zwycięzcę.
- Tylko dwie elekcje prezydenckie (1800 i 1824) zostały rozstrzygnięte w Izbie.
- Chociaż oficjalnie nie są to wybory warunkowe, w 1876 roku Karolina Południowa, Floryda i Luizjana złożyły zaświadczenia o wyborze dla obu kandydatów. Dwupartyjna komisja złożona z przedstawicieli, senatorów i sędziów Sądu Najwyższego przejrzała karty do głosowania i przyznała wszystkie trzy głosy elektorskie Rutherfordowi B. Hayesowi z Ohio, który wygrał wybory prezydenckie jednym głosem elektorskim.
- Więcej informacji na temat wyborów warunkowych znajduje się w części Kolegium Elektorskie i Wybory Niewybieralne.
About this object This pass for the Electoral College’s 1937 vote count was used again the same day for the President’s annual message.