Patton (film)

RozwójEdit

Próby nakręcenia filmu o życiu Pattona trwały od jego śmierci w 1945 roku, ale wdowa po nim, Beatrice, opierała się. Po jej śmierci w 1953 roku, producent Frank McCarthy rozpoczął projekt i dzień po pochówku Beatrice, producenci skontaktowali się z rodziną o pomoc w realizacji filmu, prosząc o dostęp do pamiętników Pattona, jak również wkład członków rodziny, ale rodzina odmówiła udzielenia jakiejkolwiek pomocy producentom filmu. McCarthy starał się również o współpracę z Pentagonem; oni również początkowo odmówili, ponieważ syn Pattona, George Patton IV, był w wojsku, a druga córka Pattona, Ruth, była żoną oficera. Do 1959 roku McCarthy przekonał armię do współpracy.

Twentieth Century Fox kupił A Soldier’s Story, autobiografię generała armii Omara Bradleya z 1951 roku (w filmie gra go Karl Malden). Francis Ford Coppola napisał scenariusz filmu w 1963 roku, opierając się w dużej mierze na biografii Ladislasa Farago z 1963 roku Patton: Ordeal and Triumph, oraz na A Soldier’s Story. Edmund H. North został później zatrudniony do pomocy przy pracy nad scenariuszem. Film miał pierwotnie nosić tytuł Blood & Guts, a William Wyler miał pierwotnie reżyserować.

Bradley, jedyny żyjący pięciogwiazdkowy generał w Stanach Zjednoczonych po śmierci Dwighta D. Eisenhowera w 1969 roku, służył jako konsultant przy filmie, choć zakres jego wpływu i wkładu w ostateczny scenariusz jest w dużej mierze nieznany. Bradley znał Pattona osobiście, ale było również wiadomo, że obaj mężczyźni byli biegunowo różni pod względem osobowości i istnieją dowody na to, że Bradley gardził Pattonem, zarówno osobiście, jak i zawodowo. Ponieważ film został nakręcony bez dostępu do dzienników generała Pattona, w dużej mierze opiera się na obserwacjach Bradleya i innych współczesnych mu wojskowych, którzy próbowali zrekonstruować myśli i motywy Pattona. W recenzji filmu generał brygady S.L.A. Marshall, który znał zarówno Pattona jak i Bradley’a, stwierdził: „Nazwisko Bradley’a jest mocno wyeksponowane na obrazie towarzysza, który, choć nie jest karykaturą, jest podobizną zwycięskiego, żądnego chwały bufona…. Patton we własnej osobie był enigmą. Takim pozostaje w filmie…. Napoleon powiedział kiedyś, że sztuka generała nie polega na strategii, ale na umiejętności kształtowania ludzkiej natury…. Może to właśnie próbują powiedzieć producent Frank McCarthy i gen. Bradley, jego główny doradca.”

FilmowanieEdit

Film rozpoczął zdjęcia 3 lutego 1969 roku i był kręcony w siedemdziesięciu jeden miejscach w sześciu krajach, głównie w Hiszpanii, która posiadała wiele sprzętu armii amerykańskiej z czasów II wojny światowej. Jedna ze scen, przedstawiająca Pattona podjeżdżającego do starożytnego miasta, które jak się domyślamy jest Kartaginą, została nakręcona w starożytnym rzymskim mieście Volubilis w Maroku. Wczesna scena, w której Patton i Muhammed V dokonują przeglądu marokańskich oddziałów, w tym Goumiers, została nakręcona w Pałacu Królewskim w Rabacie. Jedna niezapowiedziana scena bitwy została nakręcona noc wcześniej, co wzbudziło obawy w sąsiedztwie Pałacu Królewskiego o zamach stanu. Jeden spadochroniarz został porażony prądem w liniach energetycznych, ale żaden z tych materiałów nie pojawił się w filmie. Scena poświęcenia centrum powitalnego w Knutsford, Cheshire, Anglia, została nakręcona w miejscu, w którym się ono znajduje. Sceny rozgrywające się w Tunezji i na Sycylii zostały nakręcone w Almerii na południu Hiszpanii; Pampeluna na północy została użyta do nakręcenia Francji i Niemiec; podczas gdy sceny zimowe w Belgii, w tym sekwencja Bitwy o Bulge, zostały nakręcone w pobliżu Segowii (do której ekipa produkcyjna pospieszyła, gdy dowiedziała się, że spadł śnieg).

Film został nakręcony przez operatora Freda J. Koenekampa w 65 mm Dimension 150, tylko drugi film nakręcony w tym formacie po Biblii: In the Beginning… (1966).

Wielka ilość scen batalistycznych została pominięta w ostatecznej wersji filmu Patton, ale szybko znaleziono dla niej zastosowanie. Wycinki z Pattona zostały użyte do scen bitewnych w filmie telewizyjnym Fireball Forward, który po raz pierwszy został wyemitowany w 1972 roku. Film został wyprodukowany przez producenta Pattona, Franka McCarthy’ego, a Edmund North napisał scenariusz. Jeden z członków obsady Pattona, Morgan Paull, pojawił się w tej produkcji.

OtwarcieEdit

Film otwiera Scottowskie oddanie przemówienia Pattona do Trzeciej Armii, na tle ogromnej amerykańskiej flagi. Coppola i North musieli stonować rzeczywiste słowa i oświadczenia Pattona w tej scenie, jak również w całej reszcie filmu, aby uniknąć ratingu R; w monologu otwierającym, słowo cudzołożenia zastąpiło pieprzenie, gdy krytykował The Saturday Evening Post. Ponadto, żwirowaty i chrapliwy głos Scotta jest przeciwieństwem wysokiego, nosowego i nieco piskliwego głosu Pattona, na co zwrócił uwagę historyk S.L.A. Marshall. Jednakże Marshall zauważa również, że film zawiera „zbyt wiele przekleństw i obsceniczności. Patton nie był zwyczajowo pyskaty. Używał sprośnych słów, gdy uważał, że są potrzebne, by zrobić wrażenie.”

Gdy Scott dowiedział się, że przemowa będzie otwierać film, odmówił, gdyż uważał, że przyćmi ona resztę jego występu. Reżyser Schaffner zapewnił go, że zostanie ona pokazana na końcu. Scena została nakręcona w jedno popołudnie w Sevilla Studios w Madrycie, z flagą namalowaną na tylnej ścianie sceny.

Wszystkie medale i odznaczenia pokazane na mundurze Pattona w monologu są replikami tych rzeczywiście przyznanych Pattonowi. Jednakże generał nigdy nie nosił ich wszystkich publicznie, a w każdym razie nie był czterogwiazdkowym generałem w czasie, gdy wygłaszał słynne przemówienia, na których opiera się otwarcie. Nosił je wszystkie tylko raz, na swoim podwórku w Wirginii, na prośbę żony, która chciała zrobić mu zdjęcie ze wszystkimi medalami. Producenci użyli kopii tego zdjęcia, aby pomóc odtworzyć ten „wygląd” w scenie otwarcia.

MusicEdit

Uznana przez krytyków partytura do Pattona została skomponowana i poprowadzona przez płodnego kompozytora Jerry’ego Goldsmitha. Goldsmith użył wielu nowatorskich metod, aby powiązać muzykę z filmem, jak na przykład zapętlenie echopleksem nagranych dźwięków triol „wezwania do wojny” granych na trąbce, aby muzycznie reprezentować wiarę generała Pattona w reinkarnację. Główny temat składał się również z symfonicznego marszu z towarzyszeniem organów piszczałkowych, by reprezentować militarystyczną, a zarazem głęboko religijną naturę głównego bohatera. Muzyka do Pattona przyniosła Goldsmithowi nominację do Oscara za najlepszą muzykę oryginalną i znalazła się wśród 250 nominowanych przez Amerykański Instytut Filmowy najlepszych dwudziestu pięciu amerykańskich partytur filmowych. Oryginalna ścieżka dźwiękowa została wydana trzy razy na płycie i raz na LP: przez Twentieth-Century Fox Records w 1970 roku, Tsunami Records w 1992 roku, Film Score Monthly w 1999 roku i dwupłytową rozszerzoną wersję przez Intrada Records w 2010 roku.

2010 Intrada Records AlbumEdit

Disc OneEdit

Disc TwoEdit

Disc TwoEdit

.