Dan Therapeut: Mijn man en ik hebben nooit seks, dus ik heb een affaire

Degen Therapeut,

Ik ben 25 jaar getrouwd geweest met een man die van veel seksuele problemen en obsessies naar impotent ging, en ik zit nu in een totaal seksloos huwelijk. Hij kan er niets aan doen, en eerlijk gezegd voel ik me helemaal niet tot hem aangetrokken. We zijn goede partners en ouders, en ons gezin functioneert goed.

Op aanraden van een therapeut zocht en vond ik een geweldige man in een vergelijkbare situatie. We werden vrienden en daarna geliefden. De seks is de beste van mijn hele leven. Het heeft me zoveel vreugde gegeven en me weer levend doen voelen. Het is ook een van de beste relaties die ik ooit heb gehad. Geen spelletjes, veel gelachen en contact op vele niveaus. De hele affaire heeft me een gelukkiger mens gemaakt en minder haatdragend tegenover mijn man en mijn huwelijk.

Hier komt het tragische gedeelte: Mijn man kreeg onlangs de baan van zijn dromen aangeboden aan de andere kant van het land. Hoewel ik er onderweg tegen protesteerde, vond hij dat hij deze kans niet kon laten lopen. Dus midden in een pandemie verhuist hij met zijn gezin naar een andere staat.

Ik heb hier zoveel emoties bij. Naast het verlaten van mijn geweldige baan en vrienden, mijn ouders en broers, en het weghalen van mijn kinderen bij alles wat ze liefhebben en kennen, verlaat ik natuurlijk ook mijn geliefde. Ik heb vanaf het begin geprobeerd om het allemaal uit te leggen aan mijn minnaar, maar hij wordt woedend en schreeuwt dat mijn man controlerend en gek is, dat ik hier moet blijven en mijn man moet gaan en ons dan in lange weekenden moet bezoeken. Ik heb het nooit gek gevonden dat een gezin verhuist als de kostwinner een nieuwe baan krijgt, maar ik betwijfel dat nu, dankzij de reactie van mijn minnaar. Ik heb hem niet eens kunnen zeggen wanneer ik echt wegga, omdat hij dan begint te tieren, en dat maakt onze sporadische ontmoetingen te verontrustend. Dus heb ik gelogen en hem verteld dat ik probeer te kijken of ik op de een of andere manier kan blijven, gewoon om hem rustig te houden zodat we van onze laatste weken samen kunnen genieten. Ik weet niet hoe ik hem de waarheid moet vertellen, en daar maak ik me ook zorgen over.

Ik probeer mijn hoofd erbij te houden dat ik eindelijk een geweldig persoon heb gevonden die mijn leven heeft verrijkt – iets waar ik altijd naar op zoek was – en nu moet ik afscheid nemen. Ik voel me zo onbeheerst. Ik stel me mijn nieuwe leven voor, relatief vreugdeloos, seksloos, eenzaam en geïsoleerd. Mijn minnaar zal nooit meer met me praten – dat heeft hij me duidelijk gemaakt – en het is duidelijk dat we elkaar nooit meer zullen kunnen zien. En al deze angst en dit verdriet beleef ik in het geheim.

Meer in deze serie

Hoe ga je om met liefdesverdriet dat geheim is? Een deel van mij vraagt zich af of ik wel recht heb op dit verdriet, dat ik dit misschien verdien omdat ik een overspelige ben.

Anoniem
Newton, Massachusetts

Die Anoniem,

Wat me het meest opvalt in je brief is de tegenstrijdigheid tussen de vreugde die je zegt dat je minnaar je brengt en je beschrijving van hoe hij je behandelt. Ik begin daar, want als je je diepe liefdesverdriet uit, heb ik het gevoel dat je verlies – en de ervaring om het alleen te dragen – niet alleen te maken heeft met het verlaten van je minnaar.

Je zegt dat deze affaire “een van de beste relaties ooit” is. Maar als iemand die zogenaamd veel om je geeft woedend wordt en dreigt nooit meer met je te praten omdat je misschien een beslissing neemt die hem niet zint, en er is zo weinig ruimte voor jouw perspectief dat je het gevoel hebt dat je moet liegen om hem tevreden te stellen, dan klinkt dat voor mij net zo hartverscheurend en eenzaam als het huwelijk waarvan je deze relatie gebruikte om respijt te vinden.

In plaats van zijn gedrag te zien voor wat het is – manipulatief, bedreigend, controlerend en wreed – lijk je je minnaar te idealiseren als de bron van je geluk, wat voor mij aangeeft dat je verwrongen ideeën over liefde en verbinding diepe wortels hebben. Je zegt dat je in je minnaar iets hebt gevonden – en nu verliest – “waar je altijd naar hebt gezocht,” en ik denk dat het woord “voor altijd” waarschijnlijk toepasselijk is. Het klinkt alsof je naar dit “iets” hebt verlangd, niet alleen tijdens je huwelijk, maar al zolang je je kunt herinneren.

Het “iets” waar ik naar verwijs is niet je minnaar, maar datgene waarvan jij denkt dat hij jou weerspiegelt over jezelf: iemand die gezien, gewaardeerd en gewenst wordt. Ondertussen is in jullie huwelijk, zoals in veel huwelijken die geen fysieke intimiteit kennen, wat je terugziet waarschijnlijk het tegenovergestelde: U voelt zich onzichtbaar, ongewenst en ongehoord als het gaat om uw wensen en behoeften.

Het ding met dat “iets” – dat gevoel van echt geliefd zijn – is dat we ons gevoel het te hebben, of het te missen, al op zeer jonge leeftijd beginnen te ontwikkelen. Als kind krijgt het vorm in de spiegel die onze ouders ons voorhouden. Zijn ze blij met onze aanwezigheid? Zien zij onze schoonheid? Beantwoorden ze aan onze wensen en behoeften? Zijn we belangrijk voor hen? Als dat zo is, wordt een beeld van onszelf als waardig en beminnelijk naar ons teruggekaatst, en beginnen we dat te integreren in een positief zelfbeeld.

Kinderen die deze afspiegeling missen, ervaren liefdesverdriet en rouwen alleen, omdat de volwassenen met wie ze normaal gesproken hun innerlijke wereld zouden delen, juist de mensen zijn door wie ze zich gekwetst voelen. Als volwassenen eindigen velen van hen in huwelijken die lijken op hun kindertijd. Ik vraag me af of dat bij jou ook gebeurd is. Het klinkt alsof je man al vanaf het begin moeite heeft met lichamelijke intimiteit, dus op een bepaald niveau wist je waarschijnlijk dat je in een huwelijk terecht zou komen dat je hart zou breken en je eenzaam zou laten voelen. Misschien hebt u, zonder het te beseffen, gezocht naar wat u uit uw jeugd bekend voorkwam – de pijn van hulpeloosheid en eenzaamheid.

Het verschil is echter dat we als volwassenen een agentschap hebben dat we toen we opgroeiden niet hadden. Nu, met zowel uw echtgenoot als uw minnares, lijkt u te berusten in omstandigheden waarvan u denkt dat u er geen controle over hebt – maar zodra u wat helderheid krijgt, zult u gaan beseffen dat u wel degelijk een vitale rol speelt.

Laten we eens naar uw huwelijk kijken. U zegt dat u getrouwd bent gebleven omdat u en uw man “goede partners” zijn. Maar deze beschrijving klopt niet. In het begin, toen de seksuele problemen duidelijk werden, hoe hebben u en uw man erover gepraat? Seksuele problemen kunnen vele oorzaken hebben: gezondheidsproblemen, stress, slechte communicatie, bijwerkingen van medicijnen, misbruik in het verleden, trauma’s, een negatief lichaamsbeeld – en al deze zaken zijn verweven met gevoelens die iemand heeft over gewild en geliefd zijn, en zich verbonden voelen met iemand anders.

Als stellen me in therapie vertellen dat ze geen seks hebben, vraag ik ze altijd om te definiëren wat ze bedoelen, want er zijn veel aspecten aan “seks” die geen geslachtsgemeenschap zijn – knuffelen, zoenen, flirten, vasthouden, plagen, complimenten geven. Als een partner die lichamelijke intimiteit wil vaak boos is of verwijtend of ongeduldig, dan maakt dat het moeilijk voor de partner die het moeilijk heeft om speels of ontspannen of flirterig te zijn en enig verlangen te voelen. Als u terugdenkt aan hoe deze interacties verliepen, hebt u dan het gevoel dat u een echte partner was in het samen verwerken van dit probleem, of voelde u zich zo persoonlijk gekwetst, zozeer als het hulpeloze slachtoffer in dit verhaal, dat u dit afdeed als iets dat uw man alleen moest oplossen?

Ik vraag me ook af hoe u de suggestie van uw therapeut interpreteerde om een andere seksuele partner te zoeken. Suggereerde uw therapeut werkelijk dat u uw man moest bedriegen met een heimelijke affaire, of eerder dat u met hem moest praten over de mogelijkheid om het huwelijk open te breken en te zien of u beiden een andere weg vooruit zou kunnen vinden? Een dergelijk gesprek, zelfs als hij daar niet voor openstond, zou jullie beiden op zijn minst hebben geholpen om een openhartiger dialoog te voeren over de staat van het huwelijk en wat jullie bereid zijn te doen – inclusief het volgen van sekstherapie als stel, bij elkaar blijven maar apart gaan wonen, of uit elkaar gaan en samen het ouderschap op zich nemen. In plaats daarvan besloot u eenzijdig om al uw seksuele en emotionele energie buiten het huwelijk te richten, waardoor het voor uw man nog moeilijker werd om op enig niveau contact met u te maken.

Wat u nu het meest zou helpen is om te zien hoe deze twee schijnbaar verschillende omstandigheden – een seksloos huwelijk, een sexy affaire – u allebei berooid en alleen lieten voelen omdat geen van beide u dat “iets” kon geven waar u zo wanhopig naar op zoek was. Uiteindelijk is het “tragische” niet dat je man de baan heeft aangenomen of dat je minnaar je de bons geeft, maar dat je niet eerlijk bent geweest tegen je man, je minnaar, of, het belangrijkste, tegen jezelf over wat er echt aan de hand is.

Dus hoe ga je om met liefdesverdriet dat geheim is? Je neemt de geheimzinnigheid weg. Je vertelt je geliefde dat je gaat verhuizen en dat je openstaat voor een rustig gesprek over wat dit voor jullie beiden betekent – of dat nu een liefdevol afscheid is, een voortgezette relatie op afstand, of de mogelijkheid dat jullie beiden ofwel jullie huwelijken openstellen ofwel jullie echtgenoten verlaten om bij elkaar te zijn. Intussen weet je man misschien niet van je verhouding (of hij weet misschien meer dan je denkt, wat de aanleiding is voor zijn zoektocht naar een baan aan de andere kant van het land), maar net zo goed als jij zijn afstand tot jou voelt, voelt hij vast ook jouw afstand tot hem. Vertel hem over je affaire, je eenzaamheid en levenloosheid, en de noodzaak om samen naar een therapeut te gaan, zodat je kunt uitzoeken hoe de volgende iteratie van dit 25-jarige huwelijk, dat je nog niet wilt verlaten, eruit zou kunnen zien.

Hoe je ook tot een besluit komt, onthoud dat een huwelijk, net als een gebroken hart, van binnenuit wordt genezen, niet van buitenaf. Het is tijd om te stoppen met het zoeken naar je spiegelbeeld in de spiegel van iemand anders, zodat je het pad dat voor je ligt duidelijker kunt zien.

Dear Therapist is alleen voor informatieve doeleinden, is geen medisch advies, en is geen vervanging voor professioneel medisch advies, diagnose, of behandeling. Vraag altijd advies aan uw arts, geestelijke gezondheidsdeskundige of een andere gekwalificeerde gezondheidswerker als u vragen hebt over een medische aandoening. Door een brief in te zenden, stemt u ermee in dat The Atlantic deze – geheel of gedeeltelijk – mag gebruiken, en dat wij de brief mogen redigeren om hem langer en/of duidelijker te maken.