Pharrell Williams Biografie

Sidelights

Achter elke hitzanger staat een producer die achter de schermen verantwoordelijk is voor de creatieve mix die aan elk nummer ten grondslag ligt. Het maakt niet uit hoe goed de songtekst of de artiest is; de producer kan uiteindelijk een hit maken of breken. De afgelopen jaren heeft Pharrell Williams zich ontpopt als een van de meest revolutionaire producers van de muziek van de 21e eeuw. Hij is de ene helft van een productieduo

genaamd de Neptunes; jeugdvriend Chad Hugo vormt de andere helft. Als producers hebben de Neptunes meer dan 150 nummers geproduceerd en hits gegenereerd in bijna elk muziekgenre met hun innovatieve, buiten-wereldse beats. Williams en Hugo zijn de meesterbreinen achter hits als urban pop-rapper Nelly’s “Hot in Herre,” rapper Jay-Z’s “I just Wanna Love U (Give it to Me),” R&B ster Usher’s “U Don’t Have to Call,” en popster Britney Spears’ “I’m A Slave 4 U.”

Op een bepaald moment in 2003, 20 procent van alle nummers die zendtijd kregen op de Britse radio hadden Williams’ touch. De muziekindustrie nam er nota van en in 2004 gingen de Neptunes er vandoor met de felbegeerde producer van het jaar award bij de Grammy’s. In het begin van de jaren 2000 stapten Williams en Hugo van achter de schermen en werden ze frontstage materiaal toen ze hun eigen groep vormden, N.E.R.D. genaamd, die albums uitbracht in 2002 en 2004. Sindsdien is Williams veel op pad geweest om de albums te promoten.

Hoewel Williams een stadse, keiharde playboy uitstraalt door zijn “bling” (diamanten juwelen), zijn balpet opzij houdt en veel scheldwoorden laat vallen in elk gesprek, is hij eigenlijk een nerd in de voorsteden. “Ik ben geen rapper,” vertelde hij Josh Tyrangiel van Time. “Ik ben, net als, een kind uit de voorsteden.” Williams werd geboren op 5 april 1973 als zoon van Pharoah en Carolyn Williams en groeide op in Virginia Beach, Virginia, als oudste van drie jongens. Zijn vader was klusjesman en huisschilder en zijn moeder was lerares. Williams’ succes heeft hem veel geld opgeleverd, in schril contrast met zijn opvoeding. Hij groeide op in een gezin waar het betalen van de rekeningen soms een probleem vormde. “Het was geen derde wereld armoede, maar laten we zeggen dat we veel varkensvlees en bonen aten,” vertelde Williams’ jongere broer, David Williams, aan Paul Lester van de London Guardian terwijl N.E.R.D. toerde in Europa. Williams hielp zijn ouders door een huis voor ze te kopen nadat hij het gemaakt had.

De muzikale invloeden van Williams jeugd waren net zo divers als de muziek die hij nu maakt. Hij luisterde naar Michael Jackson, Stevie Wonder, en Queen en gelooft dat Axl Rose de grootste rockster aller tijden is. Van jongs af aan heeft Williams ervoor gezorgd dat hij van alle soorten muziek kan genieten door zijn identiteit niet aan een bepaald genre te verbinden. “Ik hou van Kool Moe Dee, maar ik hou ook van Amerika,” vertelde Williams aan Time’s Tyrangiel. “En ik zou nooit toestaan dat mijn waardering voor één soort muziek me ervan weerhoudt naar een andere te luisteren.”

Williams kreeg een persoonlijke interesse in muziek in de zevende klas nadat zijn grootmoeder hem voorstelde om bij de schoolband te gaan. Hij volgde haar advies op en koos ervoor percussionist te worden. Williams’ betrokkenheid bij schoolbands als adolescent leverde twee belangrijke instrumenten op voor zijn succes als volwassene: het vermogen om muziek te lezen en discipline, die hij leerde als lid van een drumline van de marching band. “Een drummer zijn is megamacho,” vertelde Williams aan People magazine. “Ik ben constant mezelf aan het pushen. Dat heb ik meegekregen van het bandkamp. We werden op een militair niveau gepusht.”

De schoolband vormde ook het decor voor zijn vriendschap met Hugo, een jongen die op dezelfde Virginia Beach school voor hoogbegaafde kinderen zat als Williams. Hugo speelde saxofoon. Ze werden dikke maatjes en experimenteerden in hun vrije tijd met samplers en beatproducties. In de elfde klas noemden ze zichzelf de Neptunes en werden ze ontdekt door een scout van muziekproducer Teddy Riley tijdens een optreden in een talentenjacht op school. Riley, die had samengewerkt met Michael Jackson, had een studio in de buurt van hun school. Riley liet hen in zijn studio aan liedjes werken en enkele tracks maken.

In 1992, toen ze nog op de middelbare school zaten, verkochten Williams en Hugo hun eerste nummer, “Rump Shaker,” aan de rapgroep Wreckx-N-Effect. Het verscheen op het tweede album van de groep, Hard or Smooth. De bijbehorende video was razend populair en zorgde voor een enthousiasme dat het enthousiasme voor Sir Mix-A-Lot’s “Baby Got Back” bijna evenaarde. De verkoop van het album steeg explosief en het werd platina gecertificeerd. Een tweede grote doorbraak kwam in 1994 toen Riley hen het nummer “Tonight’s the Night” liet produceren voor zijn R&B vocal groep Blackstreet. In 1998 sloten ze zich aan bij de hardcore hip-hop rapper Noreaga om zijn single “SuperThug” te produceren. De muziekindustrie nam notie van de Neptunes en meer banen rolden binnen. Al snel klopten artiesten als Snoop Dogg bij hen aan en kon Williams zich concentreren op het maken van muziek, een baan die hij leuker vond dan een tijdje bij McDonald’s werken. Overigens, Williams schreef en produceerde de populaire McDonald’s “I’m Lovin’ It” jingle.

Als producerend duo, bekend als de Neptunes, hebben Williams en Hugo liedjes geschreven en beats bedacht voor artiesten als Janet Jackson, Babyface, Mary J. Blige en Justin Timberlake, maar ook voor rockacts als No Doubt, Garbage en Marilyn Manson. Songs geproduceerd door het duo bevatten vaak opzienbarende synthesizer beats en rock gitaar riffs resulterend in een frisse, cutting-edge stijl. Soms bevatten ze geluidsfragmenten uit de popcultuur van de jaren ’80, zoals bliepjes van Atari-games en het rinkelen van de eerste mobiele telefoons. David Segal beschreef hun fenomeen in de Washington Post als volgt: “In de pop heeft elk tijdperk zijn eigen geluid en weinig producers hebben het geluid van vandaag de dag zo gevormd als Pharrell Williams en Chad Hugo. Hun werk is duidelijk van het digitale tijdperk, met harde, vlakke tonen, repetitieve elektronische hooks en arrangementen die gebruik maken van de stilte tussen de beats.” Segal omschreef hun genialiteit als hun vermogen om een track te downplayen. In tegenstelling tot andere producers voegen ze nooit nutteloze passages toe alleen maar om een nummer te verlengen, of om te proberen iets te creëren dat er gewoon niet is. “Er is niets extra’s op een nummer als ‘Slave 4 U.’ Je krijgt genoeg om je te laten dansen en niets meer.”

De Neptunes zijn zulke populaire muziekmakers dat ze een salaris van zes cijfers vragen om een enkel deuntje af te leveren en artiesten lijken het geld graag op te hoesten voor de kans om met het duo te werken. Williams en Hugo zien elk nummer dat ze produceren als een nieuwe kans. Ze streven ernaar popartiesten meer attitude te geven en rappers meer emotionele diepgang. “We willen dat mensen anders klinken,” vertelde Williams aan Tyrangiel in Time. “Iemand van A naar B brengen is cool, maar als wij produceren, willen we mensen van A naar D brengen, om hun artistieke aard, hun imago, alles uit te dagen.” Van alle accounts, lijken ze het werk goed te doen. “Pharrell is een hele lieve jongen,” vertelde Blige aan People. “Als hij een liedje schrijft, dan schrijft hij dat liedje voor jou.”

In 2002 plaatsten de Neptunes vijf top-tien hits in de Billboard Hot 100 Singles chart, waaronder Nelly’s “Hot in Herre,” dat op nummer één stond; Usher’s “U Don’t Have to Call,” dat op nummer drie stond; LL Cool J’s “Luv U Better,” dat op nummer vier stond; “Girlfriend,” door ‘N Sync featuring Nelly, dat op nummer vijf stond; en N.O.R.E.’s “Nothin’,” dat op nummer tien stond. In 2003 kwam Justin Timberlake’s “Rock Your Body” op nummer vijf en Jay-Z’s “Excuse Me Miss” op nummer acht. De echte beloning kwam het jaar daarop, in 2004, toen Williams en Hugo de Grammy Award wonnen voor producer van het jaar. In een interview met Rashaun Hall van Billboard, liet Williams het produceren makkelijk klinken door het te vergelijken met het inrichten van een huis. “Je hebt de basis nodig, zoals een bankstel, en dan personaliseer je het naar wat je persoonlijkheid is.”

In het begin van de jaren 2000 stapten Williams en Hugo achter de klankborden vandaan om hun eigen band op te richten met vriendin Shae Haley, die de bijnaam Shay draagt. Ze noemen zichzelf N.E.R.D., een acroniem voor “No One Ever Really Dies.” Voor het trio is N.E.R.D. meer dan alleen een naam; het is ook hun levensfilosofie. Op de website van de band, http://www.n-e-r-d.com, legde Williams de filosofie als volgt uit: “De energie van mensen is gemaakt van hun ziel. Als je sterft, kan die energie zich verspreiden, maar het wordt niet vernietigd. Energie kan niet vernietigd worden. Het kan zich op een andere manier manifesteren, maar zelfs dan is het alsof hun zielen ergens naartoe gaan. Of het nu naar de hemel of de hel gaat, of zelfs als het de mist in gaat of ergens in de atmosfeer om zich onbewust op de loer te houden, het gaat ergens heen.”

N.E.R.D. bracht in 2002 het debuutalbum In Search Of uit, gevolgd door Fly or Die in 2004. Ironisch genoeg zijn de nummers van hun albums nooit zo succesvol geweest als de nummers die ze voor andere artiesten hebben geproduceerd. De leden van N.E.R.D. maakten hun eerste album met synthesizers en namen het daarna opnieuw op met een live instrumentale band. De combinatie zorgde voor een uniek geluid. In plaats van een van hun legendarische single-hand keyboard lijnen op synthesizer, werden de passages gespeeld op gitaar, met gitaren die synthesizers imiteerden.

Op het eerste album verkende N.E.R.D. de angst en het ongemak van adolescenten. Op de website van Virgin Records sprak het trio zich uit over de inhoud van In Search Of : “Dit album is als een soundtrack van het leven. Het is een dagboek van wat we het laatste jaar of twee hebben meegemaakt. We proberen ons gewoon zo kleurrijk mogelijk uit te drukken, zo muzikaal mogelijk.” Songs zijn onder meer “Backseat Love,” over meisjes die weigeren all the way te gaan en “Lapdance,” waarin politici en strippers worden vergeleken.

Omdat de toon van de nummers op elk album divers is, is het moeilijk om de muziek van N.E.R.D. in een bepaald genre te plaatsen. Hun geluid is een fusie van hip-hop, rock, jazz, en soul ondersteund door gitaren onder de falset zang van Williams. Hierdoor heeft N.E.R.D. nog niet veel radiozendtijd gezien omdat DJ’s niet weten waar ze de nummers moeten plaatsen. Maar dat betekent niet dat N.E.R.D. van plan is zijn manieren te veranderen. In een gesprek met Segal van de Washington Post, zei Williams dat de groep zich niet in één gebied zou laten indelen. Net als zijn songteksten, sprak Williams in metafoor. “De muziek is erg in-between. Een Ferrari is niet bedoeld voor de voorsteden. Hij is bedoeld voor de hogere klasse, en hij is niet bedoeld om in het getto rond te rijden. Er zijn een heleboel dingen die niet noodzakelijk passen, maar sommigen van ons geven er niets om. We rijden onze Ferrari’s waar we willen, en de rest van de wereld begrijpt dat niet altijd. Ik denk dat ik trouw blijf aan wat ik geloof, en N.E.R.D. zoekt gewoon de grenzen op.”

Door N.E.R.D. te formeren en te toeren, is Williams van een anonieme, achter de schermen producer, veranderd in een door het publiek bejubeld sekssymbool. Hij is een voorspelbare publiekslieveling: slank en getatoeëerd met een zorgeloze stijl. Hoewel kranten hem in de loop der jaren aan veel vrouwen hebben gekoppeld, wordt Williams het vaakst gezien met Jade Jagger, dochter van Mick Jagger van de Rolling Stones. Naast zijn sexappeal heeft Williams ook een reputatie opgebouwd als een bekwaam muzikant. Hij trad op tijdens de 2004 Grammy Awards met een all-star cast van muzikanten in een uitvoering van de Beatles klassieker “I Saw Her Standing There.” Williams, op drums, werd begeleid door Sting, Vince Gill, en Dave Matthews. Het hoogtepunt was natuurlijk zijn Grammy-winst.

Naast produceren en liedjes schrijven heeft Williams zijn eigen kledingbedrijf, genaamd Billionaire’s Boys Club (BBC). Hij heeft ook een sneakerlijn die hij Ice Cream heeft genoemd omdat “ijs en room twee dingen zijn die de wereld draaiende houden,” vertelde Williams aan Paul Lester in de Guardian. “De juwelen – het ijs – de diamanten; en de room is het geld.” Williams en Hugo hebben ook hun eigen imprint platenlabel via Arista, genaamd Star Trak Entertainment. Als zodanig hebben ze nu de mogelijkheid om de carrières van opkomende sterren te lanceren. Wat de toekomst betreft, heeft Williams een behoorlijk ambitieus plan. “Ik ga 500 miljoen dollar verdienen, dat is mijn doel,” vertelde hij aan Rolling Stone. “Daarvan houd ik maar 100 miljoen dollar, voor mijn familie.”