5 Top Classic Rock-bassisten aller tijden

Turn up the bass!

Bassisten maken het geluid en de diepte van de muziek van een band compleet. Zonder de bas zou de ritmesectie volkomen vlak zijn. Vooral in rockmuziek, waar een hogere energie wordt verwacht van het geluid van een band, is de bas erg belangrijk bij het voortstuwen van die ritmische energie die de muziek van de band tot een geheel maakt. De bas is de polsslag van de band. En toch zijn bassisten de meest onderschatte component van een band en krijgen ze bijna nooit de waardering die ze zo verdienen. Ze mogen dan niet zo flitsend zijn als de leadgitaristen met hun gezichtsbedwelmende solo’s, maar zonder hen valt de band uit elkaar. Het is een ondankbare verantwoordelijkheid en het wordt hoog tijd dat de beste in de schijnwerpers komen te staan.

Hier volgt een top 5 van klassieke rockbassisten aller tijden:

Carole Kaye – Prolific Session Bassist a.k.a. The First Lady of Rock Bass Guitar

Over de ondergewaardeerden gesproken, hier is een van de grootste sessiebassisten aller tijden en toch weet niemand echt wie ze is. Haar vaardigheden en het aantal hits dat ze heeft gespeeld overstijgen die van de mannelijke classic rock bassisten van haar tijd. Maak kennis met Carole Kaye, de First Lady van de rock basgitaar.

Ze is waarschijnlijk de grootste bassiste waar je nog nooit van gehoord hebt – je hebt zeker haar basspel gehoord, maar helaas, niet haar naam. Hoewel de omvang van het aantal hits waaraan ze heeft meegewerkt bijna onbegrijpelijk is, zullen we proberen een aantal van de grootste hits ooit op te sommen waarin ze basgitaar heeft gespeeld? Wel, er is Brian Wilson’s “Pet Sounds”, The Beach Boys’ “Good Vibrations”, Simon & Garfunkel’s “Scarborough Fair / Canticle”, Joe Crocker’s “Feelin Alright”, de lijst gaat maar door en door. Oh en de themaliedjes van Batman en Mission Impossible? Dat is Carole Kaye’s bas die muziek geschiedenis maakt. Zij is een van die studiosessiespeelsters achter de schermen die zo’n beetje de basis hebben gelegd voor het vroege rockgeluid. Het gaat haar absoluut om die bas.

John Deacon – Queen

Het valt niet te ontkennen dat een deel van het succes van Queen (afgezien van de onberispelijke muzikale talenten van elk lid), is dat hun liedjes erg aanstekelijk zijn – dankzij de memorabele basriffs van hun legendarische bassist, John Deacon. Niet alleen is John Deacon duidelijk één van de beste bassisten van de classic rock all in all, zijn songwriting credits zijn ook zeer uitgebreid. Over zijn rol als songwriter in de band zei hij,

“Als ik mijn hele leven alleen maar bassist was geweest bij de band, zou ik niet zo tevreden zijn als ik ben, want ik beschouw dat alleen maar als een deel van wat ik doe. Het schrijven van songs en betrokken zijn bij het besluitvormingsproces betekent dat ik een rol heb kunnen spelen in het lot van de band.”

De iconische songs van Queen, zoals “Another One Bites The Dust”, “Under Pressure” en “Killer Queen”, zouden geen legendarische status hebben bereikt zonder de geweldige melodieuze basriffs van Deacon. Helaas zag Deacon na de dood van Queen’s frontman Freddie Mercury er geen heil meer in om met de band door te gaan, en hij speelde in de jaren daarna nog maar een handvol optredens.

Paul McCartney – The Beatles

Zijn naam is net zo synoniem aan The Beatles als die van John Lennon. Meestal zijn de bassisten de minder bekende leden van een rockband, die vrolijk het ritme en de puls van het geluid van een band invullen op de achtergrond van een energieke leadzanger of leadgitarist. Paul McCartney is de uitzondering op dat stereotype. De linkshandige bassist van The Beatles is ook de co-leadzanger van een van de meest iconische bands uit de geschiedenis. Zijn creatieve baslijncomposities in iconische hits als “Come Together”, “Taxman”, “All My Loving”, en “Lucy In The Sky With Diamonds” werden enkele van de meest herkenbare basriffs in de klassieke rock. Zijn veelzijdige vermogen om melodieuze baslijnen over de toets te spelen en tegelijkertijd in een breed vocaal bereik te zingen is gewoon puur muzikaal genie. Zijn unieke baslijnen zijn soms zelfs aanvullend op Lennons zang als tegenmelodie. McCartney’s invloed op de rock-‘n-roll als bassist is nog steeds merkbaar bij veel hedendaagse artiesten.

John Paul Jones – Led Zeppelin

Het geheime wapen van Led Zeppelin is hun waanzinnig getalenteerde maar zwaar onderschatte bassist, John Paul Jones. Maar zelfs voordat Jones muziekgeschiedenis schreef met de ritmesectie van Zeppelin, werd hij al beschouwd als een van de beste bassisten in zijn eigen recht in Engeland, spelend als sessiebassist voor vele bekende artiesten. Terwijl de rockster-flitsheid van zijn andere bandleden werd aanbeden door aanbiddende fans, maakte Jones zichzelf bekend door zijn memorabele baslijnen in iconische songs als “Dazed and Confused”, “Ramble On”, “The Lemon Song” om er maar een paar te noemen. Jones’ dynamische basspel was echt baanbrekend voor de band. Hij en de waanzinnige drummer John Bonham waren gewoon foutloos als ritmesectie, en waren waarschijnlijk de beste partners in een ritmesectie van welke band dan ook. Na Zeppelin bleef Jones zijn carrière als bassist voortzetten en speelde hij met een aantal grote bands en artiesten, en vormde hij een eigen band genaamd Them Crooked Vultures met Dave Grohl, de voormalige drummer van The Foo Fighter en Nirvana, op drums en Josh Homme, de zanger van Queens of the Stone Age.

John Entwistle – The Who

John Entwistle van The Who kreeg niet voor niets de bijnaam Thunderfingers – zijn basspel is zo waanzinnig hard dat het aanvoelt als donder. Hij had ook een andere bijnaam, “The Ox”, die voor zijn gewoonte om op het podium volledig stil te staan, zelfs als hij zijn krachtige baslijnen losliet tijdens high-energy concert shows.

De legendarische bassist ontwikkelde de unieke speelstijl om de bas te bespelen alsof het een lead gitaar was. Hij maakte ook gebruik van de hoge tonen en diverse andere baanbrekende technieken in het basspel, zoals het “typemachine” tikken en tokkelen, die tot op de dag van vandaag door prominente bassisten worden gebruikt. Entwistle’s vaardigheden werden vastgelegd in zijn kenmerkende bas solo breaks in The Who hits zoals “My Generation”, “Sparks”, “The Real Me”, en “Dreaming from the Waist”. Met een succesvolle carrière die meer dan 40 jaar duurde en met originele baanbrekende speelstijlen en technieken onder zijn riem, valt het niet te ontkennen dat Entwistle een van de beste bassisten aller tijden was.