Hoe zijn ze zo geëindigd?

Langley wordt echter steeds excentrieker en houdt zich langdradig bezig met zijn Vervangingstheorie, een cynische hypothese volgens welke “alles in het leven wordt vervangen”: dat kinderen hun ouders vervangen, en dat nieuwe generaties genieën, honkballers en koningen eerdere generaties genieën, honkballers en koningen vervangen. Langley begint kranten te verzamelen en te bewaren zodat hij Collyer’s One Edition for All Time kan maken, een quixotische, universele krant die alle variëteiten van de menselijke ervaring zal samenvatten in één reeks verhalen.

Homer, die met een licht weemoedige stem rechtstreeks tot ons spreekt, is een innemende verteller, en zijn verslag van zijn en Langley’s vroegere jaren kan aangrijpend zijn, als hij portretten tekent van de mensen die hun leven binnenkomen en weer verlaten als een voorbijtrekkende parade: de charmante Mary Elizabeth, die naar een rooms-katholieke middelbare school gaat; Harold Robileaux, de kleinzoon van hun kok en een getalenteerde kornettist, die naar de oorlog vertrekt en nooit meer terugkomt; en Mr. en Mrs. Hoshiyama, een rustig, ijverig Japans echtpaar dat voor het huis Collyer zorgt totdat ze gearresteerd worden door de F.B.I. en naar een interneringskamp worden gestuurd in de nasleep van Pearl Harbor.

Maar als de Collyers zich van de wereld afzonderen en zich terugtrekken in hun monsterlijk overvolle huis, hapert en stokt het verhaal. Doctorow slaagt er nooit in om de overgang van de broers van milde excentriciteit naar regelrechte waanzin voor de lezer begrijpelijk te maken.

En hoewel de twee mannen elkaars hele wereld gaan vormen, blijft ook hun relatie vreemd ondoorzichtig: omdat Homer’s blindheid zijn leven als jongeman nooit heeft belemmerd, voelt zijn groeiende afhankelijkheid van Langley afgezaagd en gekunsteld aan, net als zijn toegeeflijkheid ten opzichte van Langley’s steeds asocialere gedrag.