Mantra Zielonej Tary

Oṃ Tāre Tuttāre Ture Svāhā / Om Tare Tuttare Ture Svaha

Tara, której imię oznacza „gwiazdę” lub „tę, która przeprawia się na drugą stronę”, jest Bodhisattwą współczucia, która manifestuje się w żeńskiej formie. W języku tybetańskim Tara znana jest jako „Dölma” (Sgrol-ma), czyli „Ta, Która Ratuje”. W szczególności reprezentuje ona współczucie w działaniu, ponieważ jest w trakcie schodzenia ze swojego lotosowego tronu, aby pomóc czującym istotom.

Sylaba Om nie ma konceptualnego znaczenia i jest dźwiękiem reprezentującym cały wszechświat, przeszłość teraźniejszość i przyszłość. Możesz przeczytać więcej o Om na stronie omawiającej mantrę Om shanti shanti shanti.

Symboliczne tłumaczenie

Centralna część mantry Tary jest miłosną grą na jej imieniu. Według Sangharakshity, tradycyjne wyjaśnienie mantry jest takie, że odmiany jej imienia reprezentują trzy stopniowe etapy zbawienia.

1. Tāre reprezentuje zbawienie od przyziemnych niebezpieczeństw i cierpienia. Tara jest postrzegana jako zbawicielka, która może dać pomoc od materialnych zagrożeń, takich jak powodzie, przestępstwa, dzikie zwierzęta i wypadki drogowe. Dlatego mówi się, że Tara chroni przed zwykłymi ziemskimi niebezpieczeństwami.

2. Tuttāre reprezentuje wybawienie na duchową ścieżkę pojmowaną w kategoriach indywidualnego zbawienia. W tradycyjnym ujęciu jest to ścieżka Arhanta, która prowadzi do indywidualnego wyzwolenia od cierpienia. W buddyzmie mahajany jest to postrzegane jako rodzaj oświecenia, w którym współczucie nie odgrywa znaczącej roli. Tara oferuje zatem indywidualną ochronę przed duchowymi niebezpieczeństwami chciwości, nienawiści i ułudy: trzema czynnikami, które powodują nasze indywidualne cierpienie.

3. Wreszcie, tura reprezentuje kulminację duchowej ścieżki w kategoriach wyzwolenia na altruistyczną ścieżkę uniwersalnego zbawienia – ścieżkę Bodhisattwy. Na ścieżce Bodhisattwy dążymy do osobistego oświecenia, ale także łączymy się ze współczuciem z cierpieniami innych i staramy się ich wyzwolić w tym samym czasie, w którym sami dążymy do oświecenia. Tara uwalnia nas zatem od wąskiej koncepcji życia duchowego. Uwalnia nas od przekonania, że postęp duchowy polega na wąskim wyzwalaniu się od własnego cierpienia, a zamiast tego prowadzi nas do zrozumienia, że prawdziwy postęp duchowy wiąże się ze współczuciem dla innych.

W momencie, gdy zostaliśmy wyzwoleni od przyziemnych niebezpieczeństw, uwolnieni od wąskiej koncepcji ścieżki duchowej i doprowadzeni do urzeczywistnienia współczucia, skutecznie staliśmy się Tarą. W praktyce buddyjskiej „bóstwa” reprezentują nasz własny wewnętrzny potencjał. Wszyscy jesteśmy potencjalnie Tarą. Wszyscy możemy stać się Tarą.

Svaha, według Monier Monier-William’s Sanskrit Dictionary, oznacza: „Niech żyje!”, „Niech żyje!” lub „Niech spocznie na nas błogosławieństwo!”. Możemy postrzegać to końcowe błogosławieństwo jako symbolizujące uznanie, że jesteśmy, ostatecznie, Tarą.

Jej mantra może być zatem oddana jako coś w rodzaju „OM! Chwała Tarze (w jej trzech rolach jako zbawicielki)!”

Dosłowne tłumaczenie

Ale jest też bardziej dosłowne znaczenie tej mantry:

„Tare” jest formą wołacza Tary, więc oznacza „O Tara!”

„Tu” jest wykrzyknikiem, który może oznaczać „módl się! Błagam, zrób, teraz, potem”, a więc „tuttare” może oznaczać coś w stylu „Błagam cię, O Tara” lub „Błagam cię, O Tara.”

„Ture” jest prawdopodobnie formą wołacza „tura”, co oznacza „szybki, chętny, szybki”, a więc oznaczałoby coś w stylu „O szybki!”

Więc mantra może być oddana jako „OM! O Tara! Błagam cię, O Tara! O szybki! Hail!

Kliknij poniżej, aby usłyszeć wersję MP3 Mantry Zielonej Tary:

Uwagi dotyczące wymowy:

• ā jest jak a w father
• e jest aj w lay
• v jest wymawiane w połowie drogi pomiędzy angielskim v i w. Jeśli masz wątpliwości, to dźwięk w wystarczy
• W tybetańskiej wymowie „svāhā” staje się „soha”. Jest to technicznie niepoprawne z sanskryckiego punktu widzenia, ale ma też za sobą wiele wieków tradycji, a w każdym razie niewielu ludzi Zachodu wymawia sanskryt poprawnie! Mimo to, poza tybetańską tradycją, prawdopodobnie najlepiej jest powrócić do najlepszego możliwego przybliżenia sanskrytu, gdzie oba a są długie (jak w father), a v zbliża się do angielskiego dźwięku „w”.

Bodhisattwa-Bogini Tārā (lub Tara)

Tara oznacza „gwiazdę”, „planetę” lub „tę, która przeprawia się na drugą stronę.” Jest bodhisattwą uosabiającą współczucie w żeńskiej formie młodej bogini. Często uważa się ją za tak zaawansowaną bodhisattwę, że jest właściwie Buddą.

Imię Tary wywodzi się od czasownika oznaczającego „przekraczać” lub „przemierzać”. W języku Pali czasownik tarati oznacza „przedostać się na drugą stronę”. To słowo jest zbieżne z łacińskim „trans” (w poprzek). Słowo Tara oznacza również dosłownie „gwiazdę”.

Interesującym nakładaniem się tych dwóch znaczeń jest użycie gwiazd w nawigacji. Gwiazda Polarna, używana co najmniej od tysiącleci do prowadzenia podróżników, znana była jako Dhruva-Tara (nieruchoma gwiazda). Tara staje się punktem centralnym na dalekim brzegu, który pomaga nam kierować nasze życie w bezpiecznym kierunku. Możemy przyjąć jej oświecone cechy mądrości i współczucia jako naszego przewodnika, chwila po chwili, gdy nawigujemy naszym życiem.

Trzecie znaczenie słowa „tara” to „źrenica oka”, ponownie sugerując punkt centralny i przekazując poczucie, że Tara czuwa nad tymi, którzy nawigują po zdradliwych wodach życia w poszukiwaniu dalszego brzegu wyzwolenia.

Imię Tary w języku tybetańskim to Dölma, co oznacza „Ta, Która Ratuje”. Jest ona postrzegana jako strzegąca przed Ośmiu Wielkimi Strachami: lwami, słoniami, ogniem, wężami, rabusiami, uwięzieniem, rozbiciem statku lub utonięciem oraz demonami pożerającymi ludzi. W każdym przypadku te strachy symbolizują duchowe niebezpieczeństwa. Dla przykładu, Pierwszy Dalajlama opisał demony, przed którymi Tara oferuje ochronę, jako nasze samonapędzające się duchowe wątpliwości.

Kobieta bodhisattwa/Budda

Najbardziej uderzającą rzeczą w Tarze jest również najbardziej oczywista: jest ona kobietą. Chociaż istnieje wiele żeńskich reprezentacji oświecenia, większość z nich jest stosunkowo mało znana, a dominują formy męskie. Tara jest jednak bardzo dobrze znana i jest jednym z najpopularniejszych bóstw buddyjskich w świecie Mahajany, poza Dalekim Wschodem, gdzie dominuje Kwan Yin, żeńska forma Avalokiteshvary.

Dla ludzi Zachodu posiadanie żeńskiej formy reprezentującej współczucie może wydawać się naturalne, ale należy pamiętać, że w tradycyjnej ikonografii buddyjskiej męska forma ma tendencję do reprezentowania współczucia, podczas gdy forma żeńska częściej reprezentuje mądrość. Tara odrzuca ten trend.

Tradycyjnie, nawet w buddyzmie, który widział niezliczone oświecone kobiety, forma żeńska była najczęściej postrzegana jako niekorzystna w dążeniu do życia duchowego w porównaniu z formą męską, do tego stopnia, że duchowe aspirantki często dążą do odrodzenia się w formie męskiej, aby pomóc im w ich przyszłych duchowych przedsięwzięciach.

Jest jednak ważny sens, w którym Tara nie jest kobietą i w którym „męscy” Buddowie i Bodhisattwowie nie są mężczyznami. Mówi się, że istoty oświecone są poza ograniczającymi warunkami zwykłej ludzkiej świadomości i nie są definiowane przez płeć ich ciała. W buddyzmie mahajany płeć jest postrzegana jako psycho-społeczny konstrukt, który może zostać przekroczony. Ważny fragment Vimalakirti Nirdesy, ważnej sutry mahajany, ilustruje to.

W opowieści tej Szariputra, najwyższy w mądrości spośród ludzkich uczniów Buddy, rozmawia z nienazwaną „boginią”, która jest bezmiernie jego duchowym zwierzchnikiem. Shariputra, uwięziony przez swoje dualistyczne myślenie, pyta boginię: „Bogini, co powstrzymuje cię przed przekształceniem się ze stanu żeńskiego?”. Zakłada on oczywiście, że żeńska forma jest przeszkodą.

Bogini odpowiada: „Chociaż szukałam mojego „żeńskiego stanu” przez te dwanaście lat, jeszcze go nie znalazłam.” Bogini nie postrzega siebie jako kobiety, ani Shariputry jako mężczyzny, ponieważ przekroczyła ograniczające myślenie, przekroczyła społeczno-kulturowe uwarunkowania, a nawet wykroczyła poza wszelkie biologiczne uwarunkowania.

Bogini następnie poważnie zadziera z Shariputrą, przekształcając się w jego formę i przekształcając go w kobietę. Mówi:

„Wszystkie kobiety pojawiają się w formie kobiet w taki sam sposób jak starszy pojawia się w formie kobiety. Chociaż w rzeczywistości nie są kobietami, pojawiają się w formie kobiet”. Mając to na uwadze, Budda powiedział: 'We wszystkich rzeczach nie ma ani mężczyzny, ani kobiety.

Pomimo, że bogini nie jest nazwana, mogła być prototypem dla znacznie późniejszego pojawienia się samej Tary, o której mówi się, że wypowiedziała następujące słowa w swoim wcześniejszym wcieleniu jako Jnanachandra:

Nie ma tu mężczyzny, nie ma kobiety,
Nie ma jaźni, nie ma osoby i nie ma świadomości.tykiety 'mężczyzna’ i 'kobieta’ nie mają istoty,
Ale zwodzą źle myślący świat.

Zielona bogini

Inną uderzającą rzeczą w Tarze jest jej zieloność. Przedstawiana jest jako piękna, często zmysłowa, szesnastoletnia kobieta, odziana w jedwabie i klejnoty: bardzo atrakcyjna postać. A jednak kolor jej skóry jest zielony, co z pewnością kłóci się z jej skądinąd atrakcyjnym wyglądem.

Tara jest związana z kolorem zielonym na wiele sposobów. Po pierwsze, jak zobaczymy, kiedy zastanowimy się nad pochodzeniem Tary, w jednym z mitów mówi się, że otrzymała ona swoje imię od Buddy Amoghasiddhi, który sam jest zielony. Tara jest duchową towarzyszką Amoghasiddhi.

Po drugie, zarówno Tara jak i Amoghasiddhi są związane, w Mandali Pięciu Buddów, z elementem Powietrza, który sam jest związany z tym kolorem.

Po trzecie, Zielona Tara jest leśną boginią i w jednej z opowieści jest pokazana jako odziana w liście. Jej Czysta Kraina, w odróżnieniu od innych, które składają się z drogocennych klejnotów, ma być bujna i zielona:

Pokryta różnorodnymi drzewami i pnączami, rozbrzmiewająca dźwiękiem wielu ptaków,
I szmerem wodospadów, pełna dzikich zwierząt wielu rodzajów;
Wszędzie rośnie wiele gatunków kwiatów.

Jest więc żeńską formą postaci „Zielonego Człowieka”, którego można znaleźć wyrzeźbionego w wielu europejskich kościołach i katedrach, a który w tradycji islamskiej występuje jako postać Al-Khidr.

Symbole Tary

Tara trzyma utpalę, czyli niebieski lotos, w prawej ręce, która jest trzymana na wysokości klatki piersiowej. Ta ręka jest jednocześnie w vitarce, lub mudrze nauczania. Tara może ocalić, ale beneficjenci jej mocy ochronnych uczą się ocalić siebie poprzez podążanie za jej naukami!

Utopala jest kwiatem kwitnącym nocą, a więc Tara chroni w czasie największego strachu, zarówno podczas dosłownej ciemności, jak i w czasie, gdy jesteśmy w ciemności niewiedzy.

Podstawowym znaczeniem kwiatu lotosu jest to, że pozostaje on nieskażony nawet w najbardziej zanieczyszczonych środowiskach. Wczesne teksty buddyjskie często odnoszą się do faktu, że woda po prostu spływa z lotosu. The Dhammapada, an early Buddhist teaching, refers to the unstained nature of the lotus in this way:

58. Yathā saṅkāradhānasmiṃ
ujjhitasmiṃ mahāpathe
Padumaṃ tattha jāyetha
sucigandhaṃ manoramaṃ.

59. Evaṃ saṅkārabh?tesu
andhabh?te puthujjane
Atirocati paññāya
sammāsambuddhasāvako.

Which means:

58. As upon a heap of rubbish,
Thrown out by the highway,
May grow a lotus
Delightful and of pure scent,

59. Tak wśród istot splugawionych,
Wśród ślepych, nie przebudzonych istot,
Uczeń Całkowicie i Doskonale Przebudzonego
Błyszczy mądrością.

Lotos zatem od najwcześniejszych dni buddyzmu, a prawdopodobnie nawet wcześniej, oznaczał sposób, w jaki przebudzona mądrość może istnieć w świecie, nie będąc przez niego skażona.

Posąg Tary (Akuppa)

Lewa ręka Tary znajduje się w mudrze varada, czyli geście dawania (więcej o mudrach znajdziesz w rozdziale o Buddzie Siakjamunim). Tara czyni z siebie dar dla świata. Jest zaawansowaną Bodhisattwą, której całe życie poświęcone jest pomaganiu innym.

Pochodzenie Tary

Pochodzenie Tary jest, jak w przypadku większości Bodhisattwów, niejasne i czasami sprzeczne. Ponieważ jednak mamy do czynienia ze sferą mitów i wyobraźni, sprzeczności jedynie dodają bogactwa!

W jednym z mitów, Avalokitesvara patrzył na świat we współczuciu (dosłowne znaczenie jego imienia to „Pan, który patrzy w dół”) i widział niezliczone istoty cierpiące. Widział bóle związane z narodzinami. Widział starość, choroby i śmierć. Widział istoty cierpiące, ponieważ brakowało im tego, czego pragnęły, i widział je cierpiące, ponieważ były obciążone rzeczami, których nie chciały. Widział istoty szukające szczęścia, ale stwarzające cierpienie, i widział istoty próbujące uniknąć cierpienia, ale w nie wpadające.

Ponieważ Avalokiteshvara wydatkował ogromną ilość energii próbując wyzwolić niezliczone istoty od cierpień istnienia, i ponieważ wciąż istniały niezliczone istoty cierpiące, zaczął płakać. Jego łzy spływały i płynęły, aż utworzyły ogromne jezioro.

Wtedy z tego jeziora – kwintesencji współczucia Avalokiteshvary – wyłonił się niebieski lotos utpala, a na tym lotosie pojawiła się szesnastoletnia dziewczyna w formie bogini. To była Tara.

W innym micie, w czasach dawno temu Tara była znana jako Jñānacandrā lub Księżyc Mądrości. Ślubowała, że zamiast przyjąć tradycyjnie korzystniejszą formę mężczyzny w swoich przyszłych żywotach, będzie kontynuować manifestację w żeńskiej formie, aby ocalić czujące istoty. W wyniku jej sprawności, Budda Amoghasiddhi nadał jej imię Tārā, czyli „Wybawicielka.”

Historycznie, nie ma żadnych zapisów o Tarze przed około 5 lub 6 wiekiem C.E. Wydaje się, że wyewoluowała ona z wczesnej bramińskiej bogini Durgā („trudne lub wąskie przejście”), z którą dzieli wiele atrybutów i imion. Według hinduskiego klasyka, Mahābhārata, Durgā otrzymuje swoje imię, ponieważ ratuje ludzi z trudnego przejścia. Ta wersja Durgā nie jest tożsama z późniejszą wojowniczą boginią!

Jak można sobie wyobrazić, Tara po raz pierwszy pojawiła się w Indiach. Jest jednym z najbardziej popularnych bóstw buddyjskich w Tybecie i mówi się, że jej mantra jest drugą po mantrze Avalokiteshvary. Chociaż jej forma rozprzestrzeniła się na dalekim wschodzie, obecność Kwan-Yin, żeńskiej formy Avalokiteshvary, wydaje się wypełniać „niszę ekologiczną” współczującej kobiety bodhisattwy.

Istnieje wiele form Tary, każda w innym kolorze. Najbardziej powszechne, poza zieloną formą, są Biała Tara (której współczucie koncentruje się głównie na oferowaniu ochrony przed chorobą i starością oraz podczas nich) oraz Czerwona Tara, która, według Johna Myrdhina Reynoldsa, używa swojego „oczarowania i urzeczenia, aby sprowadzić pod swoją moc te złe duchy, demony i ludzi, którzy działają przeciwko dobru ludzkości i jej duchowej ewolucji.”

Tara jest, co nie jest zaskakujące, bardzo popularna wśród kobiet zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. Ośrodek odosobnień dla kobiet w Shropshire, w Wielkiej Brytanii, został nazwany Taraloka (Królestwo Tary) na jej cześć.