The end-Triassic and Early Jurassic mass extinction records in the British Isles

Złożone kryzysy masowego wymierania z końca triasu i wczesnej jury (Toarcian) są dobrze zarejestrowane na Wyspach Brytyjskich, gdzie zbiegają się z głównymi zmianami paleośrodowiskowymi. Wymieranie endotriasowe występuje w quasi-morskiej formacji Lilstock, której fauna zdominowana jest przez małże eurytopowe. Uległy one poważnemu wymarciu (77% gatunków), w tym wszystkie formy infaunalne, w bazalnych pokładach formacji. Ten kryzys nieznacznie poprzedza serię wydarzeń środowiskowych, które obejmują, w porządku rosnącym, intensywną fazę sejsmiczności (początek środkowoatlantyckiego wulkanizmu bazaltowego?), spadek poziomu morza i ujemny skok δ13Corg. Wyginięcie jest związane najbardziej wyraźnie (tj. najbliżej w czasie) z regresją i sejsmicznością. Dalszy spadek poziomu morza jest rejestrowany w górnej części formacji, po którym następuje transgresja i rozprzestrzenianie się anoksji. Wydarzenia te nie wiążą się z dalszymi stratami małży, choć w tym czasie zanikły konodonty. Związek między wymieraniem a ubogimi w tlen warunkami jest lepiej widoczny w kryzysie toarskim, kiedy to wydarzenie wymierania małży (utrata 85% gatunków) zbiegło się z początkiem intensywnej anoksji w środkowej części podstrefy Semicelatum w sekcjach wybrzeża Yorkshire. Straty te są jednak częścią kilku impulsów wymierania rozłożonych na ponad milion lat. Zaczęły się one wcześniej, na granicy faz Pliensbachian/Toarcian, kiedy amonity, ramienionogi i skorupiaki poniosły straty zbiegające się z regresją i ochłodzeniem. Jednakże w późniejszej transgresji nastąpiło krótkotrwałe rozprzestrzenienie się morskiej anoksji (reprezentowanej przez pasmo siarkowe w sekcjach z Yorkshire), które również może mieć związek z wymieraniami. Osadzanie się czarnych łupków jest niezwykle rozpowszechnione w zapisie brytyjskiego toarcytu, ze znamiennym wyjątkiem obszarów Somerset i południowego Dorset, gdzie skondensowane, w pełni natlenione, głębokowodne warunki są rejestrowane przez Leptaena Bed i 'Junction Bed’. Jeszcze bardziej zadziwiające jest to, że w tym pozornie łagodnym środowisku depozycyjnym odnotowano poważne straty związane z wymieraniem (ramienionogów i skorupiaków).