Reddit – tolkienfans – Goblin vs Orc? Wats in a name

Dank je wel hiervoor. Ik heb juist om deze reden een probleem met The Hobbit. De Goofiness ervan en wezens als Beorn passen voor mij gewoon niet in de mythos van Midden-aarde.

Je zou er waarschijnlijk versteld van staan hoezeer Tolkien het zelf (terwijl hij ineenkromp) eens zou zijn geweest met jouw gevoelens over de Hobbit; eerlijk gezegd denk ik dat hij het in zijn latere jaren – als hij had gekund – niet alleen uit de handel zou hebben genomen, maar elk exemplaar dat was uitgegeven zou hebben opgekocht en verbrand. Maar de kat was “uit de zak” om zo te zeggen, en bovendien was het niet alleen extreem populair, maar (vooral gezien de details van zijn royalty regeling met de uitgever) het was ook HEEL lucratief…

Tolkien had ECHT (en ik bedoel ECHT) spijt van de kleine “verteller terzijdes” in de Hobbit — al wat hij noemde het “neerpraten” op kinderen, de kinderlijke/gevaarlijke grappen over Bilbo die “golf” uitvond, etc.

In Tolkiens verdediging natuurlijk, het WAS een verhaal dat oorspronkelijk alleen geschreven/verteld was om zijn kinderen te vermaken in de privacy van hun eigen huis (en wie wordt er niet een beetje “goofy” binnen hun gezin, met hun huisdieren, etc — “Oooh Snooky-Wookums is zo’n FUZZY kitty-cat” etc). En, terwijl hij een solide professor Engels was, was hij ook in wezen een “eerste auteur”, en gezien het feit dat het een kinderboek WAS, verschilt het niet zo veel van andere populaire kinderboeken uit die tijd (denk aan A.A. Milne’s “Winnie-The-Pooh” serie, of Beatrix Potter’s “Peter Rabbit” en andere dierenwinkels, of zelfs J.M. Barrie’s “Peter Pan” — of Tolkiens tijdgenoot en “inklings” vriend C.S. Lewis en zijn “Narnia” verhalen, die veel ideeën van Tolkien hebben overgenomen).

In plaats van “de schuld te krijgen” voor het feit dat De Hobbit zo veel lijkt op andere kinderboeken, denk ik dat we Tolkien moeten “prijzen” voor wat hij eigenlijk heeft bereikt: Hij slaagde erin om boven dat “maffe” originele werk uit te stijgen, en op een of andere manier veranderde hij “drakenverhalen” in een respectabel genre, in plaats van dat “elfen” en “dwergen” voor altijd werden weggezet als respectievelijk belachelijke “Tinkerbell-fixies” en Disney-achtige “Sleepy, Dopey, Grumpy, Happy”…. hebben we nu “hoge elfen” en “diepe dwergen”, en een enorme, complexe, verstrengelde (en IMO zeer leesbare) massale mythologische faux-geschiedenis, iets dat de mythologieën van hele CULTUREN evenaart, maar toch aannemelijk is geconstrueerd door één enkele man.

Ik heb hier echter vrede mee door het te zien als “Bilbo’s Grote Avontuur.” Hij was een hobbit die nog nooit iets van de wereld had gezien en geen echte of goede schrijver die alles probeerde te vertellen wat hij had gezien en gedaan.

Ja — dit is in wezen wat Tolkien zelf probeerde het te “herkaderen” als — dat De Hobbit werd geschreven door een wezen dat oorspronkelijk een nogal ongenuanceerde, nogal laag-bij-de-grondse, middeloude, provinciaal/voetganger “vrijgezel” was (aanvankelijk niet echt rijk, maar gewoon “welgesteld” door het erven van het vermogen van zijn familie op een vroegere dan normale leeftijd), en die, hoewel hij onbedoeld “betrokken was geraakt bij grote gebeurtenissen”, zelf nooit echt veranderde (zelfs niet toen hij rijk werd). Het zou dus voor de hand liggen dat de Hobbit (in een spiegel misschien van Tolkien zelf die het als een “verhaal” aan zijn kinderen schreef en voorlas) door “Bilbo” als een stuk literatuur zou worden gecreëerd in dezelfde trant als zijn eigen personage: Hij schreef een nogal lage, alledaagse versie van zijn eigen levens “verhaal” op, een verhaal dat hij waarschijnlijk in de loop van de decennia vele malen had verteld en naverteld (vooral om zijn verschillende jonge nichtjes & neefjes en buurkinderen zoals Samwise, de zoon van zijn tuinman, te vermaken en te boeien). IOW Bilbo zelf was een beetje een “gekke-goofbal” die niemand behalve kinderen serieus nam, en dus zou dat de stijl zijn waarin hij het verhaal op natuurlijke wijze zou navertellen en uiteindelijk zou schrijven.

Ik denk dat je ook een beetje bescheiden zelfspot in Bilbo kunt “zien” (of afleiden, of Tolkien dat nu zo bedoelde of niet) — hij had misschien niet echt het “gevoel” dat hij het verhaal waard was als het op een grootse manier werd verteld; het meeste van wat hij had bereikt was in feite tot stand gekomen door “geluk” (en/of, afhankelijk van je perspectief, “diefstal” in plaats van “moed”). Dus als je je verhaal op een belachelijk dwaze, zelfspottende manier vertelt, ontwijk je beschuldigingen van schuld of door het allemaal een grap te laten lijken… dat je geen “grootheidswaanzin” hebt; een bijkomend aspect daarvan is dan dat ouders “gekke oom Bilbo” zullen toestaan om verhalen aan de kinderen te vertellen, omdat het allemaal (nogal duidelijk) niet “waar” is, en de kinderen fantastische “dwaze” verhalen te laten horen over dwergen en trollen, mannen die in beren veranderen! (ahaha! Ik word zelf ook wel eens een beetje “kaal”!) en elfen die onder de grond leven, ontsnappen door op vaten stroomafwaarts te rijden (HA!) en naar steden die op meren bestaan (alsof!) en dan natuurlijk enge draken, en koningen en veldslagen en adelaars (HA HA!)… waarom het allemaal zo leuk is; weet je, zolang niemand het maar serieus neemt.

Daarentegen werd Frodo opzettelijk gekarakteriseerd als een veel “serieuzere” jongeman – met een tragisch verleden, wees geworden, vervolgens geadopteerd in een bijzonder rijke positie (in verhouding tot zijn leeftijdgenoten), die tijdens zijn jeugd toegang kreeg tot kennis (en geleerde mensen) die zijn adoptie-oom niet had (tenminste niet tot zijn gevorderde leeftijd en zijn karakter werd gevormd) – en dus zou Frodo’s karakter van nature anders zijn geweest…. (en dan nog meer door het tragische “verlies” van zijn oom die wegging net toen hij zelf volwassen werd — waardoor hij een eenzame, rijke wees werd met een voorliefde voor het beschouwende en contemplatieve leven). Zijn wereldbeeld was dus veel serieuzer en veel minder “mafkees”; en bij zijn terugkeer was hij niet alleen met verhalen om te vertellen (hij had drie metgezellen, allemaal in een “groot” harnas, enz.) noch werd hij uitgesloten van de volwassen samenleving als een of andere “gekke gek”, maar was hij eerder een zeer gerespecteerd persoon in de gemeenschap; Hij was een van de “redders” van de Gouw, die hielp een onderdrukker te verdrijven en de welvaart terug te brengen — dus zijn publiek/lezers in het verhaal zouden, in tegenstelling tot Bilbo, NIET de kinderen zijn, maar eerder de volwassenen van de gemeenschap die angstig en serieus geïnteresseerd waren in wat hij en zijn metgezellen hen konden vertellen over de grotere wereld (over een OORLOG en een KONING en niet een of ander maf draak/dwerg verhaal).

En zelfs in het “maken” van die hele verontschuldigende/uitleggende “opzet”, ligt volgens mij het genie besloten, en de zorgvuldige manier waarop Tolkien iets veel groters heeft bereikt dan iemand had kunnen verwachten.

CHEERS!