The OJays – Biografie

Het begint met twee iconische stemmen die net zo onmiskenbaar zijn als dat ze elkaars tegenpolen zijn. Inderdaad, de norse, krachtige Eddie Levert en de spreekwoordelijke zijdezachte Walter Williams, Sr., beiden stichtende leden van de gevierde R&B groep The O’Jays, zijn zo verankerd in het grote Amerikaanse songbook dat hun oeuvre een onuitwisbare mijlpaal is geworden in het popcultuur bewustzijn. We kennen allemaal de anthems die al meer dan vier decennia naadloos overgaan van soul en pop naar funk en disco: “Love Train,” “For The Love of Money,” “Livin’ for the Weekend,” “Family Reunion,” “Stairway to Heaven,” “I Love Music,” “Cry Together…”

De hits zijn eindeloos; De nalatenschap van The O’Jays, zoals gedocumenteerd door hun diepgaande invloed op hip-hop (EPMD’s “Give The People,” Heavy D & The Boyz’ “Now That We Found Love,”Big Pun’s “I’m Not A Player”, Drake’s “Fake Love”) tot soul (Erykah Badu’s “Otherside of the Game”, Total’s “Tell Me”, Angie Stone’s “Wish I Didn’t Miss You”) valt niet te ontkennen. Met 10 gouden en 9 platina albums, alomtegenwoordige singles, en een reeks van uitverkochte tours, zou niemand het The O’Jays kwalijk nemen om achterover te leunen en te genieten van de vruchten van hun opmerkelijke 60-jarige carrière. Maar Eddie en Walter, samen met groepslid Eric Nolan Grant, zijn verschillende soorten katten.

Dus het is geen verrassing dat The Last Word, The O’Jays’ eerste studio album in 15 jaar en wat de band heeft aangekondigd hun FINAL album te worden, dezelfde honger en vocaal vakmanschap uitstraalt als de grootste ’70s en ’80s werken van de 2005 Rock and Roll Hall of Fame inductee’s. De 9 tracks tellende S-Curve/BMG release, die op 19 april uitkomt, laat de Grammy-genomineerde act in prima vorm horen.

The Last Word werd geproduceerd door de Grammy genomineerde producers Steve Greenberg, Mike Mangini en R&B legende Betty Wright (het trio achter Joss Stone’s “Soul Sessions”), samen met de songwriter en rock/pop meesterbrein Sam Hollander (Panic! at the Disco, Weezer, Neon Trees).

“Het is bijna alsof je een bucketlist hebt,” legt Eddie uit, als hem gevraagd wordt waarom de groep besloten heeft nog één keer terug te keren naar de studio om wat magie te creëren. “We wilden een O’Jays album maken dat fantastisch is van begin tot eind. Dit project doet dat zeker.”

Walter heeft een nog oneerbiediger kijk op het uitdagende, en feestelijke muzikale statement van The O’Jays. “We wilden weer een hitplaat,” mijmert hij. “We wilden aandacht van de wereld en de muziekindustrie. Het gevoel dat je nog steeds in staat bent om op te treden – zeker live, maar ook op plaat – je wilt gewoon concurreren met de nieuwe artiesten die er zijn. De platenindustrie zou The O’Jays moeten omarmen omdat wij de weg hebben vrijgemaakt voor veel van de artiesten die vandaag de dag buitengewoon veel succes hebben.”

Maar het is meer dan dat.

Songs als het glorieus opbeurende “I Got You” bewijzen dat The O’Jays nog steeds iets te zeggen hebben. Het nummer, geschreven door indie blue eyed soul artiest Michael Blume, is een up-tempo nummer dat een zware orkestrale knipoog geeft naar het vorstelijke geluid van het legendarische productieduo Kenneth Gamble & Leon Huff, de befaamde Philadelphia tandem die enkele van The O’Jays’ grootste hits schreef en produceerde, waaronder “Back Stabbers,” en “Use ta Be My Girl.”

“Zelfs als de hemel begint te vallen, en zelfs als ze proberen die muur te bouwen, en zelfs als de bom afgaat en de wereld in brand wordt gestoken, I got your back,” verkondigt het liedje een hartverwarmende boodschap van optimisme.

“Ik denk dat de producers echt een bladzijde uit Gamble en Huff hebben genomen en in staat waren om met een geweldige track op de proppen te komen,” glundert Eddie over de klassieke sonics van “I Got You.” “Samen met Kenny en Leon… waren we geweldig voor elkaar. Wij voegden net zoveel toe als zij aan ons geluid.”

“Het was een groot genoegen en een eer om met de O’Jays te werken,” zegt album co-producer/S-Curve Records president Steve Greenberg. “Ze zijn altijd ongelooflijk sociaal bewust geweest in hun muziek, en in deze moeilijke tijden waren ze erop gebrand om wat wijze woorden met de wereld te delen in dit, hun laatste studio album. Ze hebben zich zeker niet ingehouden; dit album spreekt de waarheid tegen de macht en zal hopelijk andere artiesten aansporen om het voorbeeld van de O’Jays te volgen en stelling te nemen.”

Op het soulvolle “Stand Up” maakt een gospel getinte piano opening plaats voor een voelbaar gevoel van urgentie als Walter zijn beklag doet over de nationale wapengeweld epidemie waar geen kind veilig is om zich te verbergen “zelfs niet in de beste scholen.” Maar er is altijd hoop: “Als er een hart is, sta op!” smeekt Eddie de wereld. En The O’Jays vinden nog steeds tijd voor romantiek op het prachtige “I’ll Be Sweeter Tomorrow ,” een uitgeklede, intieme reimagining van de groep’s eerste top 10 R&B hit uit 1967.

Maar het middelpunt van The Last Word is misschien wel het politiek geladen “Above The Law.” De vurige, straight-no-chaser Betty Wright-gepende protest verklaring gaat achter hebzuchtige elites, raciale en klasse ongelijkheid, en corrupte politici aan met een gevoel van urgentie dat je bij de keel grijpt. “So now you say we’re all created equal/But the sound of the gavel tells quite another sequel/Black boy on drugs prisonment, and a heavy fine/White boy on drugs rehab and treatment to restore his mind…”

Boodschappenmuziek is natuurlijk niets nieuws voor The O’Jays, wier rijke catalogus gevuld is met sociaalbewuste statements die niet alleen legioenen voeten op de dansvloer hebben bewogen, maar ook miljoenen harten. Maar in deze polariserende tijd kan men het zich niet langer veroorloven om aan de zijlijn te blijven staan.

“Het is gewoon tijd voor verandering,” zegt een gepassioneerde Walter. “Het is gewoon tijd om te stoppen met al deze rassenhaat. Het is tijd dat iedereen toegeeft wie hij is en er gewoon mee ophoudt. We zijn allemaal gelijkwaardige mensen hier. We hebben elkaar allemaal nodig.”

Een vurige Eddie voegt toe: “De mensen moeten een lied als ‘Above The Law’ horen. Het is niet dat we geloven dat we iets kunnen veranderen met één liedje. We willen alleen dat mensen zich bewust zijn en weten wat er aan de hand is, zodat je jezelf niet in gevaar brengt.”

The Last Word is niet alleen de verpersoonlijking van een veteraan, gevierde groep die nog steeds even vitaal is als altijd, het is ook een getuigenis van de door de strijd geteste vriendschap die teruggaat tot toen Walter en Eddie elkaar voor het eerst ontmoetten toen ze respectievelijk 6 en 7 waren. De kerkelijk opgevoede inwoners van Canton, Ohio bezaten beiden uitzonderlijke vocale gaven en in 1963 vormden ze The O’Jays, een naam die ook diende als eerbetoon aan de invloedrijke Cleveland radio DJ Eddie O’Jay.

De vijfkoppige groep maakte begin jaren ’70 een cruciale verandering door en verliet de klassieke line-up van Eddie Levert, Walter Williams en wijlen William Powell. In ’72 begonnen The O’Jays aan een opmerkelijke reeks van 10 nummer 1 singles die de groep voor altijd de status van icoon bezorgden. The O’Jays waren ook baanbrekende change-agents en werden de eerste zwarte R&B touring act die arena’s aanvoerde en de lat legde voor ander Afro-Amerikaans talent om te volgen.

Maar tijdens de triomftocht van The O’Jays is er ook strijd en hartzeer geweest. De plotselinge dood van hun dierbare broer William; Walter’s schokkende multiple sclerose diagnose in 1983 waar hij nog steeds onbevreesd tegen vecht terwijl hij nog steeds de kenmerkende choreografie van de groep op het podium met uiterste precisie uitvoert. En natuurlijk het verpletterende verlies in 2006 en 2008 van Eddies zonen, de briljante Gerald en de ondergewaardeerde Sean, die het stokje van The O’Jays hadden overgenomen met hun eigen multi-platina groep LeVert.

Ja, de O’Jays zijn niet alleen overlevers; het zijn opgewekte vechters die altijd op zoek zijn naar de volgende knock out.

“Ik heb pijntjes die pijntjes hebben,” lacht Walter. Ik heb altijd gezegd dat ik hou van wat ik doe en ik hou van deze groep, maar ik wil niet in die groep zitten die ze de Old Jays noemen.”

Maar op typische show-must-go-on manier, laat Walter de deur open voor toekomstige O’Jays muziek, waaronder mogelijk een veelgerapporteerde samenwerking met pop superster Bruno Mars (die “Enjoy Yourself” pende met Patrick Monahan van Train). “Je kunt nooit nooit zeggen,” zegt hij met een schaapachtige grijns. Eddie leunt achterover en lacht na de woorden van zijn partner met een take-all-comers branie die een kamer kan vullen. “Ik ben net Ali… en ik ben nog steeds knap,” verkondigt Eddie. “Ik wil dat The O’Jays de grootste aller tijden worden.”