How to Live Better, Longer

W tygodniu, w którym skończyłem 23 lata, zszedłem z niesławną „chorobą pocałunków”, znaną medycznie jako mononukleoza zakaźna – lub bardziej powszechnie jako mono. Byłem spóźniony; większość ludzi dostaje mononukleozę, kiedy są w szkole średniej lub na studiach – i to był, szczerze mówiąc, szok dla mnie. Zastanawiałam się, kiedy ostatni raz robiłam to z kimś przypadkowym w klubie i wydawało mi się, że minęły lata. Niezależnie od tego, utknęłam z chorobą, która zwaliła mnie z nóg na solidne trzy miesiące.

Mononukleoza jest wywoływana przez wirus Epsteina-Barr (EBV) i może dotknąć każdego w każdym wieku – ale najczęściej występuje u nastolatków i młodych dorosłych. Czasami dzieci lub osoby starsze mogą zarazić się tym wirusem, ale nie są nim dotknięte. Wirus EBV należy do rodziny wirusów opryszczki i jest jednym z najczęstszych ludzkich wirusów: w pewnym momencie dotyka ogromną część populacji, a według danych Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) 90 procent dorosłych żyje z wirusem w organizmie. Nie ma szczepionki zapobiegającej zakażeniu EBV, więc zachorowanie na mononukleozę jest niemal jak rytuał przejścia. A kiedy już ją masz, wirus pozostaje w twoim organizmie na zawsze, więc nigdy więcej jej nie dostaniesz (choć mogą wystąpić łagodne nawroty).

Pierwszy gorączkowy tydzień

To zmęczenie naprawdę definiuje doświadczenie mono: to i towarzyszący mu brak motywacji do dalszego działania, który może wpływać na ciebie przez wiele miesięcy po nim. Pierwszego dnia, kiedy dopadło mnie wyczerpanie, przejechałem rowerem przez most Queensboro na Manhattan, popływałem na siłowni, a potem wróciłem rowerem – wszystko przed moją zmianą w pracy. Chociaż trening był intensywny, wróciłem do domu i czułem się bardziej zmęczony niż zwykle; ciężkie zmęczenie obciążało moje kończyny. Nie wiedziałam, że wirus Epsteina-Barr przedostał się do mojego organizmu prawdopodobnie kilka tygodni lub nawet miesięcy wcześniej i inkubował się przez jakiś czas, czekając na atak. Okres inkubacji wirusa EBV wynosi 30-50 dni od momentu zarażenia się nim. Zmęczenie było tylko początkiem.

Kilka dni później, wyczerpanie pogorszyło się i stałem się nastrojowy i przygnębiony: Nękało mnie nagłe pragnienie powrotu do domu moich rodziców i porzucenia wszystkiego. W ciągu jednego dnia pojawiła się gorączka. Przez jakiś czas zaprzeczałam chorobie i nadal chodziłam do pracy, aż do momentu, gdy gorączka stała się tak silna, że całe moje ciało miało wrażenie, jakby się paliło. Gorączka utrzymywała się przez około tydzień, a do tego czasu zgłosiłam się do pracy i udałam się do centrum pomocy doraźnej w Queens, gdzie lekarze zrobili mi badania krwi, by dowiedzieć się, co mi dolega.

Diagnoza

W pewnym momencie, czekając na wyniki badań, zdecydowałam, że nie mogę dłużej być sama w Nowym Jorku, bez nikogo, kto by się mną zaopiekował. Ledwo mogłam wstać z łóżka, a co dopiero iść ulicą po zakupy, więc wróciłam do domu, gdzie moi rodzice delikatnie próbowali nakłonić mnie do jedzenia zwykłego ryżu, tostów, zupy i picia wody, choć nie miałam apetytu. W tym tygodniu dostałam telefon od lekarza z pilnej opieki, który poinformował mnie, że mam mono i nic nie mogę zrobić, ale muszę odpocząć i pić płyny, aby wypłukać wirusa z mojego organizmu.

Mono jest zazwyczaj diagnozowane przez spojrzenie na gardło, skórę lub naciśnięcie na brzuch. Jest on również diagnozowany poprzez badania krwi, takie jak test na mononukleozę lub pełną morfologię krwi (CBC). Lekarze mogą również zbadać poziom enzymów wątrobowych, które są podwyższone przez wirusa i mogą wykazać, czy wątroba jest w stanie zapalnym. Objawy mogą obejmować potwornie bolące, pokryte białym nalotem gardło (które na szczęście nie wystąpiło u mnie, ponieważ choroba dotyka każdego inaczej), silne zmęczenie, ból głowy, nudności, utratę apetytu, stan zapalny wątroby i spuchniętą śledzionę. Tak, czułem opuchnięte organy w moim brzuchu podczas najgorszego okresu choroby, i to dlatego ludzie z mononukleozą nie mogą powrócić do aktywnego trybu życia lub uprawiania sportu przez wiele miesięcy (uderzenie piłką do koszykówki może rozerwać twoją śledzionę, kiedy jest ona w swoim wrażliwym stanie po mononukleozie).

Nie trzeba dodawać, że byłem zszokowany diagnozą i zastanawiałem się, jak mogłem zostać zarażony chorobą stereotypowo postrzeganą jako choroba „robienia sobie selfie” szalejąca na imprezach bractwa. Czy to możliwe, że moje codzienne dojazdy do pracy w zatłoczonym pociągu, kichanie na obcych ludzi, w końcu mnie dopadło? Albo że mój harmonogram dwóch miejsc pracy, pracując siedem dni w tygodniu, za bardzo mnie wyczerpał? Mogła to być unosząca się strużka śliny kaszlącej osoby dojeżdżającej do pracy lub przechodnia. Faktem jest, że nie ma sposobu na ustalenie, gdzie zaraziłeś się mononukleozą, ale zazwyczaj dochodzi do tego w wyniku wymiany śliny lub innych płynów ustrojowych z zarażoną osobą (stąd etykieta „choroby pocałunków”). A mononukleoza uderzyła we mnie mocno – prawdopodobnie dlatego, że byłam zestresowana, pracowałam w pocie czoła i nie dbałam o siebie.

Nauka cierpliwości

Drugi tydzień choroby był najgorszy: nie mogłam jeść, spałam przez większość dnia i nie mogłam chodzić po schodach bez kogoś, kto by mnie podtrzymywał. Z powodu zapalenia wątroby czułam, że mój żołądek jest spuchnięty i miałam mdłości. Byłam tak wyczerpana psychicznie i fizycznie, że nie mogłam nawet zebrać sił na sprawdzenie telefonu czy poczty elektronicznej; sama myśl o kontaktach z ludźmi wydawała mi się przytłaczająco męcząca. Najważniejszym wydarzeniem tych dwóch tygodni było oglądanie Hobbita.

W przypadku mononukleozy niezwykle ważne jest, aby zapewnić sobie odpowiedni odpoczynek, nawet jeśli możesz być sfrustrowany swoim znacznym spadkiem wydajności. Studenci szkół średnich i wyższych często muszą brać tygodnie lub miesiące wolnego od szkoły, w zależności od tego, jak mocno choroba ich dotknie. Leżałem w łóżku przez trzy tygodnie, powoli przywracany do umiarkowanego zdrowia przez zdrowe odżywianie moich rodziców. Piłam dużo wody i herbaty, jadłam rosół i stopniowo przechodziłam na bardziej stałe pokarmy, takie jak jajka, tosty i kaszę z truskawkami i bananami. Ale co najważniejsze, odłączenie i zmuszenie się do relaksu pomogło mi nauczyć się jak zarządzać moją energią, stresem i zdrowiem – i nauczyć się jak być cierpliwym – na dłuższą metę.

Wyzdrowienie i post-mono blues

Jak wspomniano wcześniej, mono i depresja często idą w parze. Kiedy każdego dnia dopada cię ciężkie, pozornie niekończące się zmęczenie, trudno jest nie czuć się bezproduktywnym i zdołowanym. Kiedy wróciłem już do pracy, miesiąc po rozpoczęciu mononukleozy, zalecono mi powstrzymanie się od chodzenia na siłownię lub powrotu do zwykłej aktywności fizycznej. Przez trzy miesiące miałem zakaz picia alkoholu (aby moja wątroba mogła się zregenerować), ćwiczeń i zbytniego forsowania się w czymkolwiek. Każdego dnia w ciągu tych miesięcy, moje ciężkie zmęczenie pojawiało się o 15:00, a czasami wcześniej, więc szedłem do domu prosto do łóżka, żeby odpocząć i się wyspać. Mononukleoza zmusiła mnie do utraty przewagi nad konkurencją na krótki czas, ale zmusiła mnie również do zwolnienia tempa i cieszenia się podróżą. A kiedy mój powrót do zdrowia był już pełny – kiedy otrzymałem wyniki badań wątroby, które wykazały, że poziom enzymów wrócił do normy – poczułem się bardziej zdolny do pójścia naprzód w konstruktywny, zdrowy i zrównoważony sposób.

Podsumowując, sugeruję posłuchać cytatu Candei Core-Starke: „Kiedy choroba puka cię w tyłek, powinieneś pozostać na dole i zrelaksować się przez chwilę, zanim spróbujesz wstać z powrotem.”

.